Skip to main content

ჩაის სახლი ოპერასთან

ძველი თბილისის იტალიური ეზოს იდილია:
სარეცხის თოკზე გაფენილი ჩითის კაბები.
ნაცნობ-მეგობრებსა თუ ძველმანების ბაზარზე საგანგებოდ მოგროვებული და ახლა თავმომწონე დეკორაციებად ქცეული თითბირის ტაშტები, ფანჯრის დეკორატიული გისოსები, იმიტირებულ აივანზე გასამზეურებლად გამოფენილი ნაირფერი საბნები და ფარდაგები, ახლა უკვე ბარის მაგიდად  ქცეული ძველებური ლოგინის თავი, ცისფერ ცაზე  მოლივლივე მერცხლებით მოხატული ჭერი.
ფერად-ფერად ფართლეულ გადაფარებული სხვადასხვა ზომისა და ფორმის მაგიდები.
აღმოსავლური სარდაფი ქვედა სართულზე და ზამთარ-ზაფხულ ღია დასაჯდომი ტერიტორია მწეველებისთვის.
პირდაპირ გეტყვით: სარდაფში ჩასვლა არ მიყვარს. აღმოსავლურ სტილში - ჭრელა-ჭრულა ხალიჩებით, დაბალ ტახტებზე დაყრილი სხვადასხვა ფერის, ფორმისა და ზომის ბალიშებით გაფორმებულ ინტერიერს ერთი ძალიან დიდი ნაკლი აქვს. უზადოდ მოვლილი თუ არ არის, მრავალ სტუმარ ნაჯდომ-ნაწოლ-მინაყუდები ბალიშები და ტახტის გადასაფარებლები ხალხმრავლობაში ძალიან უსიამოვნოდ გამოიყურება და ფაქტურიდან გამომდინარე, ერთგვარ სიბინძურის განცდას ტოვებს. და თან, ჩახუთული ჰაერი. ასევე, თბილისური რესტორნების 90%-ის მსგავსად ადგილის ეკონომიის მიზნით მაგიდები ისე ახლო-ახლოსაა მიდგმული, რომ ნახევრადწამოწოლილ უცხო ხალხს შორის მოუხერხებელ სავარძელზე უხერხულად წამოკოტრიალებულს თავი რომაული ნადიმის მონაწილე გგონია. ვერ დაილაპარაკებ, ვერ მოისვენებ, აი, ზურგს კი ნამდვილად იტკენ. რა თქმა უნდა, თუ არ გაგიმართლა და ერთადერთ ევროპულ მაგიდასთან არ მოხვდი.
სამაგიეროდ, ზედა სართულზე, თბილისურ ეზოში სიამოვნებით დავდივარ.
რატომ?
მართლაც სასიამოვნო გარემოა და Althaus-ის უგემრიელესი ჩაიც აქვთ - ცივიც და ცხელიც. ჩაისთან აუცილებლად შეუკვეთეთ მურაბები, კარგი არჩევანი აქვთ. საკუთარი ნამცხვრებიც გემრიელი აქვთ, ამიტომ არ დახარბდეთ და ვიტრინაში გამოფენილ „აზატოს“ ნამცხვრებს არ ეტაკოთ და ადგილზე გამომცხვარი ვაშლის ღვეზელი ან სხვა ნუგბარი შეარჩიეთ მენიუდან.
სასიამოვნო სურპრიზი გელოდებათ ჩაის სახლში სადილობას თუ გადაწყვეტთ. აქ შეგიძლიათ გასინჯოთ თბილისში ერთ-ერთი საუკეთესო სპაგეტი კარბონარა, სრულიად დამაკმაყოფილებელი სალათა „ცეზარი“ და უგემრიელესი აღმოსავლეთევროპული ხორციანი კერძები. ბერძნული მუსაკაც (ბადრიჯნისა და ხორცის მობრაწულა) იდეალური იქნებოდა, რომ არა ხორცის ეკონომიის მიზნით თავზე მოსხმული ბეშამელის (თეთრი სოუსი) არარეალურად სქელი ფენა. 
ძალიან უცნაურად და სასაცილოდ კი ჟღერს, მაგრამ გემრიელი და არაქართული საჭმელი თუ მოგენატრათ, ჩაის სახლში წადით ოპერასთან.
ოღონდ, გაითვალისწინეთ: დაახლოებით ყოველ მესამე-მეოთხე მისვლაზე ან შეკვეთა ავიწყდებათ საერთოდ, ან ძალიან აგვიანებენ მოტანას, ან ჯერ დესერტი მოაქვთ და მერე საჭმელი. ერთი სიტყვით, ძალიან დაბნეული მიმტანები ყავთ. ოღონდ ყოველთვის არა, კარგი და ცუდი დღეები აქვთ. და ცუდი დღე თუ დაგემთხვათ, მკაცრი გაფრთხილებაც კი არ ჭრის, რომ ძალიან გეჩქარებათ, ან შიმშილით კვდებით. ზრდილობიანად გიღიმიან, თავს გიქნევენ, გაიმედებენ და ამბავი არ მიაქვთ სამზარეულომდე. რამდენჯერმე გაირკვა, რომ მიმტანებს საერთოდ არ ქონდათ გადაცემული შეკვეთა. ასეთ სიტყვაძვირ მესაიდუმლეს მიმტანად კი არა, მეგობრად ინატრებდა კაცი.
მაგრამ იტალიურ ეზოში მირთმეული და პარმეზანდაუშურებლადმოყრილი კარბონარა ნამდვილად ღირს ამად. 

სამზარეულო ««««
მომსახურება ««
კომფორტი «««
ფასები ₾ ₾ ₾ 

Comments

Popular posts from this blog

„მეგრული სახლი“ მშრალ ხიდთან

ოდესღაც ერთმა გამოცდილმა და ჭკვიანმა დიასახლისმა მირჩია: სამზარეულოს კომბაინს ნუ იყიდი, ჯობია დაფიქრდე რა გჭირდება ყველაზე მეტად და იგივე ფასად ის იყიდო ყველაზე კარგიო. ათას სხვადასხვა დანიშნულებას მორგებულ კომბაინს არასდროს ექნება კარგი მიქსერის, კარგი ჩოპერის ან თუნდაც ბლენდერის ყველა ფუნქცია. რესტორანიც ზუსტად ასეა: როცა ერთი მიმართულებით მუშაობს, უმეტესად ყველაფერი კარგია. ათას სამზარეულოზე მორგებულს კი აღარაფერი აქვს გამორჩეულად კარგი. აი, სწორედ ასეთია „მეგრული სახლიც“. არ მეგულება ადამიანი, რომელსაც „მეგრულ სახლში“ დაპატიჟებ და იქ მექსიკური კარტოფილის, ბერძნული სალათის, ისპანახი სუპის, პარმეზანიანი ქათმის ან 90-იანი წლებიდან შემორჩენილი მაიონეზში ჩაბუჟბუჟებული ხბოს ხორცის სალათის საჭმელად წამოვა. აღარ ვლაპარაკობ იტალიურ ყავაზე (ასე არეკლამებენ ყავას რესტორნის გვერდზე) და ბელგიურ ვაფლზე ნაყინით. „მეგრული სახლის“ ხსენებაზე თვალწინ გიდგება თბილი, სასიამოვნო, ოჯახური ატმოსფერო ბუხრის არომატითა და ხის ტაბლებით, სულგუნჩაჭიპჭიპებული ელარჯი კამეჩის მაწვნითა და არომატული გებჟალი

ტერასა მტკვარზე

ამ ავადმოსახსენიებელ რუსებს ერთი გამოთქმა აქვთ კარგი: Дурная голова ногам покоя не дает - ო და ჩვენც ავტყდით და ზაფხულის ხვატში ყავის ქალაქგარეთ დალევა მოვინდომეთ. ხან ყველამ ვერ მოიცალა, ხან მანქანას არ ეცალა, ხან ადგილზე ვერ შევთანხმდით და ისე მოხდა, რომ ჩვენი დიდხანსნაგეგმი და მრავალჯერ გადადებული მოგზაურობის დღეს მსუბუქად ნაწვიმარი დაემთხვა. იხტიბარი არ გავიტეხეთ და ამინდიდან გამომდინარე, მცხეთას მივაშურეთ. ხინკალ-ქაბაბი არ გვინდოდა, მოგეხსენებათ წვიმისდამიუხედავად მაინც ზაფხული იყო და მაინც ცხელოდა, სამაგიეროდ გვინდოდა რამე ახალი, სადაც არ ვყოფილვართ, თან სიმწვანე და ბუნება, თან დესერტზე და ყავასთან მშვიდად საუბარი და...  ალბათ აქ უკვე ხვდებით ლამის „შეუსრულებელი მისია 4“-ს რომ შევეჭიდეთ. ასე იყო თუ ისე, გამახსენდა რომ ბოლო პერიოდში ჩემი რამდენიმე ფეისბუქელი „სელებრითი ფრენდი“ რამდენჯერმე დაჩექინდა მცხეთის (სინამდვილეში ზაჰესის) განახლებულ „ტერასაზე“, სადაც ულამაზეს ხედებს და ლაუნჯს გვპირდებოდნენ თანამედროვე ევროპული სამზარეულოთი, უგემრიელესი კოქტეილებით და საღამოს ელე

„ბეღელი“ თამარაშვილზე

არაფერი ისე არ უხდება ზამთრის ცივ, ყინვიან დღეს, როგორც ცხელი, ოხშივარადენილი ხინკალი... ჰოდა, სწორედ თებერვლის ერთ ნისლიან, სუსხიან და მელანქოლიურ შუალდღეზე ხინკლის ქაფქაფა წვენის ჩსახვრეპად აქვე, სახლთან ახლოს, მოგეხსენებათ სუსხი და მელანქოლია როცაა ირგვლივ გაბატონებული, ასეთ დროს შორს წასვლისა და ბევრი სიარულის განწყობა არ გაქვს, სარწმუნო წყაროსაგან ნაქებ ტრადიციულ, ქართულ რესტორან „ბეღელს“ მივაშურე. არის ასეთი დაუწერელი კანონი: კარგი პიცა უნდა ჭამო პიცერიაში, ნაყინი სანაყინეში, ხინკალი და ქაბაბი კი სახინკლეში და ა.შ. ყოველთვის მეცინება, როცა ვისმენ, რომ რომელიმე მაღალი კლასის რესტორანში არ ვარგოდა ხინკალი, ან ბორჯომის „მეტროპოლში“ არ იჭმეოდა ბეფსტროგანოვი. რა უნდა ხინკალს მამა-პაპურ ნადიმზე ან ბეფსტროგანოვს ბორჯომში? რა თქმა უნდა, არც ერთი არ იქნება კარგი. ყველაფერს აქვს თავისი ადგილი და ყავს თავისი მუშტარი. აი, სწორედ ამიტომ მივაშურე „ბეღელს“, სადაც ყველა ლოგიკით ნორმალური ხინკალი უნდა ყოფილიყო: ჯერ ერთი, შენობის ექსტერიერი იმაზე მეტყველებდა, რომ ქუჩის „ზაბეგალოვკაზე“ უკეთესი