Skip to main content

კაფე „ივერია“ ველოსიპედთან, ვარდების მოედანზე

მოდაში დაბრუნებული მე-20-ე საუკუნის 70-იანი წლების ევროპული გარემო, მოხერხებული სავარძლები, ნათელი, კომფორტული გარემო. იდელურია 2-3 მეგობართან შეხვედრისთვის ან სიმშვიდეში დროის გასაყვანად, განსაკუთრებით მაშინ, ერთად ჭამაზე მეტად საუბარს ან ჟურნალის კითხვას თუ ხართ მონატრებულია.  აქ არ დაგხვდებათ უადგილო, გულისგამაწვრილებელი მუსიკა, რომელიც ძალიან ხმადაბლაა ჩართული, იმისთვის რომ მელოდიით დატკბეთ, მაგრამ საკმაოდ ხმამაღალია იმისთვის რომ ყური წაიღოს და ლაპარაკში ხელი შეგიშალოთ. არ არის, კაცმა არ იცის რისთვის, უაზროდ ჩართული ტელევიზორი. არ ისმის ხალხის ზუზუნი და გუგუნი. მაგიდებიც ისე დგას, რომ თქვენთვის ყოფნაში არავინ გიშლით ხელს. არის არამწეველთა შიდა დარბაზი და ზაფხულში იდეალური, მცოცავი ვარდებით გადაპენტილი და ქუჩას კარგად მოფარებული ვერანდა  გარეთ.
აქვთ სხვადასხვა ლამაზ სახელს ამოფარებული ბუტერბროდისნაირების (სენდვიჩები, ტოსტები, პანინოები, კროსტინები და ა.შ.) და სალათების მწირი, მაგრამ გემრიელი არჩევანი. ზუსტად ის, რა არსებულ გარემოს, სიმშვიდეში, ჟურნალების მაგიდასთან სავარძელში ჯდომას, დაბალ ხმაზე საუბარს ან წიგნის კითხვას და ყავის, ადგილზე დამზადებული ლიმონათის ან რაიმე სხვა მსუბუქი სასმელის წრუპვას უხდება.
მომსახურება, კარგი, ზრიდლობიანი, გარემოს სტილში. თავს არც უყურადღებოდ იგრძნობთ და არც გადაგყვებიან.
ნამცხვრები... მშვიდი გარემოს გარდა, აი, რისთვის არ უნდა დაიზაროთ აქ მოსვლა! უცხოეთსა და თანამედროვეობას ნაზიარები, უგემრიელესი, მსუყე, კრემით გაძეძგილი ტორტებისა და ნამცხვრების, თბილისიდან ძველი დროის დინოზავრებივით გადაშენებული და დავიწყებიული ზომის, გიგანტურ პორციებს ალბათ, სწორედ პორციის ზომის, არაქარხნული კრემისა და სულ ოდნავ ზედმეტი სიტკბოს გამო ისეთი, ისეთი შინაური, სახლში გამომცხვარი ნამცხვრის გემო აქვს... მოკლედ, მიდით და გასინჯეთ! გაითვალისწინეთ, ერთ ჯერზე ორ ნაჭერს ვერ შეჭამთ. მეგობართან ერთად შეუკვეთეთ სხვადასხვა სახეობა და თამამათ გააყოფინეთ ორად. ნამცხვრის ნაჭრის ზომა ამის საშუალებას იძლევა. გასინჯეთ შოკოლადის ტორტი, წითელი ხავერდი, ჩიზქეიქი, ტირამისუ, თხილით, ნიგვზით, ქიშმიშით და კიდევ ათასი ნუგბარით გაძეძგილი ტორტი მოხარშული შესქელებული რძის კრემით... რასაც ნახავთ ყველაფერი გასინჯეთ. (ფოტოზე, ჩიზქეიქის ნახევარია).
და მომსუყებულზე თამამად დააყოლეთ კიტრის სმუზი - საკმაოდ უსახური, მაგრამ ნამცხვრისგან მომსუყებული გულისა და სიცხის გასანეიტრალებლად იდეალური სითხე.
ოღონდ ... მერე ნუ შეხვალთ ტუალეტში, მოითმინეთ. მიუხედავად იმისა, რომ კაფე „ივერია“ მთვრალი საზოგადოებით გადავსებული თითქმის არასდროს მინახავს, დილით მაინცდამაინც ახალგაღებულზე თუ არ მოგიწიათ  მისვლა, ტუალეტში შესასვლელად შარვლის აკაპიწება მოგიწევთ.  
რას ვიზამთ, თბილის თბილის ხომ არ იქნება, იდეალური რესტორნისთვის აუცილებელი სამი რგოლიდან - მენეჯმენტი, სამზარეულო და მომსახურე პერსონალი - ყველა ერთნაირად კარგად რომ ასრულებდეს თავის მოვალეობას. სისუფთავის უზრუნველყოფა ხელმძღვანელობას ანუ მენეჯმენტს ეხება (დამლაგებლები მთელი დღით უნდა აიყვანონ და გააკონტროლონ მერე) და სამწუხაროდ, თბილისის რესტორნების 80%-ში ეს რგოლი მოიკოჭლებს ზუსტად. ისე, სხვათა შორის,  ეს კაფე „რედისონ ბლუს“ ეკუთვნის.
და ბოლოს, აუცილებლად ესტუმრეთ „ივერიას“ ღამე, წვიმაში და ისიამოვნეთ მინის კედლებზე მორბენალი, გარე განათებისაგან აბრჭყვიალებული წვიმის წვეთების ყურებით.

სამზარეულო « « « «
მომსახურება « « « «
კომფორტი    « « (ტუალეტისთვის)
ფასები ₾ ₾ ₾ ₾

Comments

Popular posts from this blog

„მეგრული სახლი“ მშრალ ხიდთან

ოდესღაც ერთმა გამოცდილმა და ჭკვიანმა დიასახლისმა მირჩია: სამზარეულოს კომბაინს ნუ იყიდი, ჯობია დაფიქრდე რა გჭირდება ყველაზე მეტად და იგივე ფასად ის იყიდო ყველაზე კარგიო. ათას სხვადასხვა დანიშნულებას მორგებულ კომბაინს არასდროს ექნება კარგი მიქსერის, კარგი ჩოპერის ან თუნდაც ბლენდერის ყველა ფუნქცია. რესტორანიც ზუსტად ასეა: როცა ერთი მიმართულებით მუშაობს, უმეტესად ყველაფერი კარგია. ათას სამზარეულოზე მორგებულს კი აღარაფერი აქვს გამორჩეულად კარგი. აი, სწორედ ასეთია „მეგრული სახლიც“. არ მეგულება ადამიანი, რომელსაც „მეგრულ სახლში“ დაპატიჟებ და იქ მექსიკური კარტოფილის, ბერძნული სალათის, ისპანახი სუპის, პარმეზანიანი ქათმის ან 90-იანი წლებიდან შემორჩენილი მაიონეზში ჩაბუჟბუჟებული ხბოს ხორცის სალათის საჭმელად წამოვა. აღარ ვლაპარაკობ იტალიურ ყავაზე (ასე არეკლამებენ ყავას რესტორნის გვერდზე) და ბელგიურ ვაფლზე ნაყინით. „მეგრული სახლის“ ხსენებაზე თვალწინ გიდგება თბილი, სასიამოვნო, ოჯახური ატმოსფერო ბუხრის არომატითა და ხის ტაბლებით, სულგუნჩაჭიპჭიპებული ელარჯი კამეჩის მაწვნითა და არომატული გებჟალი

ტერასა მტკვარზე

ამ ავადმოსახსენიებელ რუსებს ერთი გამოთქმა აქვთ კარგი: Дурная голова ногам покоя не дает - ო და ჩვენც ავტყდით და ზაფხულის ხვატში ყავის ქალაქგარეთ დალევა მოვინდომეთ. ხან ყველამ ვერ მოიცალა, ხან მანქანას არ ეცალა, ხან ადგილზე ვერ შევთანხმდით და ისე მოხდა, რომ ჩვენი დიდხანსნაგეგმი და მრავალჯერ გადადებული მოგზაურობის დღეს მსუბუქად ნაწვიმარი დაემთხვა. იხტიბარი არ გავიტეხეთ და ამინდიდან გამომდინარე, მცხეთას მივაშურეთ. ხინკალ-ქაბაბი არ გვინდოდა, მოგეხსენებათ წვიმისდამიუხედავად მაინც ზაფხული იყო და მაინც ცხელოდა, სამაგიეროდ გვინდოდა რამე ახალი, სადაც არ ვყოფილვართ, თან სიმწვანე და ბუნება, თან დესერტზე და ყავასთან მშვიდად საუბარი და...  ალბათ აქ უკვე ხვდებით ლამის „შეუსრულებელი მისია 4“-ს რომ შევეჭიდეთ. ასე იყო თუ ისე, გამახსენდა რომ ბოლო პერიოდში ჩემი რამდენიმე ფეისბუქელი „სელებრითი ფრენდი“ რამდენჯერმე დაჩექინდა მცხეთის (სინამდვილეში ზაჰესის) განახლებულ „ტერასაზე“, სადაც ულამაზეს ხედებს და ლაუნჯს გვპირდებოდნენ თანამედროვე ევროპული სამზარეულოთი, უგემრიელესი კოქტეილებით და საღამოს ელე

„ბეღელი“ თამარაშვილზე

არაფერი ისე არ უხდება ზამთრის ცივ, ყინვიან დღეს, როგორც ცხელი, ოხშივარადენილი ხინკალი... ჰოდა, სწორედ თებერვლის ერთ ნისლიან, სუსხიან და მელანქოლიურ შუალდღეზე ხინკლის ქაფქაფა წვენის ჩსახვრეპად აქვე, სახლთან ახლოს, მოგეხსენებათ სუსხი და მელანქოლია როცაა ირგვლივ გაბატონებული, ასეთ დროს შორს წასვლისა და ბევრი სიარულის განწყობა არ გაქვს, სარწმუნო წყაროსაგან ნაქებ ტრადიციულ, ქართულ რესტორან „ბეღელს“ მივაშურე. არის ასეთი დაუწერელი კანონი: კარგი პიცა უნდა ჭამო პიცერიაში, ნაყინი სანაყინეში, ხინკალი და ქაბაბი კი სახინკლეში და ა.შ. ყოველთვის მეცინება, როცა ვისმენ, რომ რომელიმე მაღალი კლასის რესტორანში არ ვარგოდა ხინკალი, ან ბორჯომის „მეტროპოლში“ არ იჭმეოდა ბეფსტროგანოვი. რა უნდა ხინკალს მამა-პაპურ ნადიმზე ან ბეფსტროგანოვს ბორჯომში? რა თქმა უნდა, არც ერთი არ იქნება კარგი. ყველაფერს აქვს თავისი ადგილი და ყავს თავისი მუშტარი. აი, სწორედ ამიტომ მივაშურე „ბეღელს“, სადაც ყველა ლოგიკით ნორმალური ხინკალი უნდა ყოფილიყო: ჯერ ერთი, შენობის ექსტერიერი იმაზე მეტყველებდა, რომ ქუჩის „ზაბეგალოვკაზე“ უკეთესი