სირაჯხანა - ღვინის სარდაფი

არის რესტორნები, სადაც ყველაფერი კარგადაა, მაგრამ მაინც შარზე ხარ და რაღაც არ მოგწონს. არის ადგილები, სადაც შეხვალ თუ არა, ყველაფერი უკუღმა მიდის და მაინც ყველაფერი მოგწონს. აი, სწორედ ასეთია „სირაჯხანა“.

შევედით, ზედ არავინ გვიყურებდა, არადა ბევრნი იყვნენ. ერთი მხრიდან მოვუარეთ - საკმაოდ დიდ დარბაზს ღვინის თაროები ყოფს ორ ნაწილად - არაფერი. მეორე მხრიდან შემოვუარეთ და ისევ არაფერი. შემოგვხედავენ და ურეაქციოდ გვერდზე გაიხედავენ. წინასწარ დაჯავშნული მაგიდა მოვიძიეთ თვალებით, არაა. მერე, გვერდზე ჩაქროლებულ მიმტანს ვტაცეთ მკლავში ხელი და ჩვენი ჯავშანი მოვიკითხეთ. არ ახსოვდათ, მაგრამ დაფაცურდნენ: ერთმა მეორეს კითხა, მეორემ მესამეს... თავისუფლად დარჩენილი ორი მაგიდიდან საუკეთესო შემოგვთავაზეს - შემოსასვლელ კართან. გაგვიღიმეს, მენიუ მოგვართვეს, თავზე ხელი გადაგვისვეს და დაგვიყვავეს.

მიუხედევად იმისა, რომ ნაბუხრალში შეჭუჭყნულ მინიატურულ მაგიდასთან შედარებით, ჩვენი ბევრად უფრო პერსპექტიულად გამოიყურებოდა, მოგეხსენებათ შესასვლელში იდგა და  კარი რამდენი იღებოდა, იმდენი გვიბერავდა და ქარს მივქონდით. თან რესტორნის დაცვაც რომ ვერ გაძღა სიგარეტის მოწევით? ერთი რომ შემოდიოდა, მეორე გადიოდა. 

საჭმელად რაც კი შევარჩიეთ, ყველაფერზე გვითხრეს, რომ საუკეთესო არჩევანი გავაკეთეთ და თან დიდსულოვნად გაგვაფრთხილეს, რომ დარბაზი სავსეა და დიდხანს მოგვიწევდა ლოდინი. 

გარემო ისეთი კარგია და ატმოსფერო ისე სასიამოვნო, რომ სიამოვნებით დაიცდი. მით უმეტეს, თუ არ გშია. არც ხმაურია, არც ქართული რესტორნებისთვის დამახასიათებელი ჩახუთულობა, ყურსაც კარგი და გემოვნებით შერჩეული ქალაქური მუსიკა ატკბობს, მეტწილად ქართული კინოფილმებიდან. აი, კართან რომ არ იჯდე და არ გიბერავდეს, ხომ საერთოდ. ჩვენდა საბედნიეროდ, შორიახლო მაგიდა გათავისუფლდა და გადაჯდომის იმედი გაჩნდა, მაგრამ რად გინდა? ვუყურებ, როგორ მოდიან რიგ-რიგობით ამ მაგიდასთან სირაჯთა ტრადიციულ ტყავის წინსაფრებში გამოწყობილი მიმტანები დგანან, დინჯად აკვირდებიან და მერე ერთმანეთს ჩურჩულით ეკითხებიან, წავიდნენ თუ არაო. და ასე გრძელდება 20 წუთზე მეტი. მოგეხსენებათ, კერძებს აგვიანდება და მე საქმე არ მაქვს, გარემოს ვზვერავ და ირგვლივ მიმდინარე მოვლენებს ვაკვირდები. ამას წინათ „ტვიტერზე“ ერთი ვიდეო გავრცელდა: გზაზე მკვდარი კატა აგდია და გარეული ინდაურები ფერხულში ჩაბმულებივით უვიან გარშემო. "სირაჯხანის" მიმტანებიც ზუსტად ასე უვლიდნენ და უტრიალებდნენ ირგვლივ დაცარიელებულ მაგიდას, სანამ მენეჯერი არ მოვიდა და არ აალაგებიან. ჩვენც დაუყოვნებლივ და თანაც საკუთარი ინიციატივით გადაგვსვეს. 

ამასობაში გაირკვა, რომ ხალხის სიმრავლიდან გამომდინარე, წასახემსებლების დაფა - ოთხი სახის ბაჟე (ნუშის, თხილის, ნიგვზისა და აღარ მახსოვს კიდევ რისი), ფხალეულის ასორტი და ჰუმუსი, გაუთავდათ და ახლა აკეთებენ თავიდან. როდის იქნება, კაცმა არ იცის და ამიტომ, კარგს ვიზამდით, სხვა რამეს თუ შევუკეთავდით... ჯერ არ მახსოვს ქართული რესტორანი, რომლის სამზარეულოც სრული დატვირთვის დროს აუდის შეკვეთებს და დარბაზში არსებული ადგილების რაოდენობას. ან პროდუქტი თავდება, ან გაზქურას არ ცალია, ან მზარეულები არ ყავთ საკმარისი. ისე ცნობისთვის, ცნობილ მზარეულს, გორდონ რამზის თავის პირველ რესტორანში მესამე მიშლენის ვარსკვლავის აღება რომ უნდოდა,  38 სკამზე, სტაფი (მზარეულები, მიმტანები, დამლაგებლები...) 57-კაციანი ყავდა. ერთი სიტყვით, ისე კარგი იყო ყველაფერი, რომ ვერც ამან გაგვიფუჭა განწყობა და სიამოვნებით მივირთვით რაც შეგვხდა, ყველაფერი.

რა უნდა გასინჯოთ? მიყევით მენიუს თავიდან და ნუ გამოტოვებთ ნურაფერს. აუცილებლად გასინჯეთ დესერტიც. კაი, ჯანდაბას, გამოვტყდები. ქაბაბის ბურთები შინდის საწებლით ქაბაბისთვის ცოტა მშრალი იყო, მაგრამ წიწილა მაყვლის სოუსში ისეთია... არა, არ გეტყვით. წადით და გასინჯეთ! წადით! წადით! ბევრი ასეთი რესტორანი საქართველოს და არაუშავს, ლოდინსაც მოვითმენ და დავიწყებულ ჯავშანსაც. დალიეთ შეფის საავტორო ლიმონათიც. ძალიან კარგია და გასინჯეთ ღვინოც.

მერე რა, რომ სომელიე, თქვენ რომ ღვინოს შეუკვეთავთ მერე მოდის. კარგი ღვინოც აქვთ და ღვინის კარგი არჩევანიც. შეუკვეთეთ ბოთლით, ჭიქით მეტი დაგიჯდებათ. და ნუ მოუსმენთ სომელიეს, რომელიც გეტყვით, რომ, რა თქმა უნდა საუკეთესო არჩევანი გააკეთეთ, მაგრამ ეს ღვინო ზაფხულში უკეთესი იქნება, მაცივარში ჩაცივების მერეო. ღვინო ახლაც კარგია, თანაც ღვინის არომატი და გემო ბოლომდე რომ „გაიხსნას“, თავისი კონკრეტული ტემპერატურა ჭირდება და არა მაცივარში გაყინვა. ან ახლა ვინ უშლით ზომიერად ჩაცივებას? ისე, როგორ არ უნდა გაგიმარლოს სომელიეს, უაზრობას რომ იტყვი ღვინოზე და მაგიდასთან ერთი ღვინის ტექნოლოგი და მეორე სომელიეს კურსდამთავრებული რომ გიზის? მოკლედ, კარგია მარტო ღვინის გახსნას რომ ანდობენ და არა მის შერჩევას და, თავისთავად, სასიამოვნო ფაქტია ღვინის სარდაფში სომელიე რომ ყავთ საერთოდ.

„მე, ბებია, ილიკო და ილარიონის“ ზურიკელასი არ იყოს თუ თოვდა, წვიმდა, ქარი ქროდა და ქვეყანა იქცეოდა, შენ რა გიხაროდა შე უბედუროო, თუ მკითხავთ, გიპასუხებთ, რომ მეც ის მიხარია თბილისში კიდევ ერთი ძალიან მაგარი რესტორანი რომ გახსნილა. აუცილებლად მიდით „სირაჯხანაში“, გასინჯეთ უგემრიელესი ქართული კერძები, ღვინის სარდაფში ისუნთქვეთ სუფთა ჰაერი და საკუთარი თვალით ნახეთ ტრადიციული ქართული რესტორანი სადაც არ ეწევიან. და, რაც შეეხება „სირაჯხანაში“ არსებულ ჰაიებს, ერთი რესტორანი მანახეთ მათ გარეშე და ბლოგპოსტს კი არა ოდას მივუძღვნი.

სამზარეულო « « « « «

მომსახურება « « « 

კომფორტი    « « « « 

ფასები ₾ ₾ ₾ ₾ ₾

ესეც ინდაურები და მკვდარი კატა

მისამართი: თბილისი, ვახტანგ ორბელიანის 8/10.