რითი განსხვავდება
„კანტინა ბაი ბონიტემპი“ თბილისის ყველა დანარჩენი კაფეებისგან? აქ შეგიძლიათ გასინჯოთ
პინსა.
რა არის პინსა?
მარტივად, რომ ავხსნათ,
პინსა თანამედროვე პიცის ანტიკური წინაპარია. თანაც, სანამ პიცის წარმოშობაზე დავობენ,
პირველი შუმერები აცხობდნენ თუ ძველი ეგვიპტელები, სრულიად დარწმუნებით შეგვიძლია ვთქვათ,
რომ თურმე პინსას თავად დიდი ვერგილიუსი მოიხსენიებდა თავის „ენეიდაში“. მიუხედავად
იმისა, რომ ოდესღაც წაკითხული მაქვს (თავის დროზე ანტიკური ლიტერატურის გამოცდა მაქვს
ჩაბარებული), „ენეიდას“ გმირები მართლა მიირთმევენ თუ არა პინსას ნამდვილად არ მახსოვს,
მაგრამ ასე ამბობენ და ვენდოთ, იმათ ვინც იცის.
გარდა იმისა, რომ
ვერგილიუსი წერდა პინსაზე, პიცასა და პინსას, ფორმის გარდა - პიცა მრგვალია და პინსა
ელიფსური (რაღაც საშუალო მართკუთხედსა და ოვალს შორის), ცომის შემადგენლობა და ტექსტურაც
განასხვავებს. „კანტინაში“ ვიკითხე, თქვენ
როგორ აკეთებთ-თქო, მაგრამ მიმტანებმა ვერ მითხრეს: ფქვილი იტალიიდან ჩამოგვაქვს და
იმიტომ აქვსო სხვა გემოო. მაგრამ, მე გეტყვით - განსხვავებულ ტექნოლოგიასთან ერთად,
ხორბლის ფქვილს ბრინჯის, სოიოს ან სხვა მცენარეების ფქვილსაც უმატებენ, მანანის ბურღულის
ჩათვლით. კონკრეტულად „კანტინაში“, რომელ ფქვილს ხმარობენ ვერ გეტყვით, მთლად ეგეთი
დეგუსტატორიც ვერ ვარ, პირში ქიმიური ლაბორატორია არ მაქვს, მაგრამ, პირადად მე, სერიოზული
ეჭვი მაქვს მანანის ბურღულზე.
მოკლედ, „კანტინას“
პინსა კარგია და თანაც ნამდვილი - გემრიელი, ნოყიერი, ზუსტად ისეთი ხრუშუნა, როგორც
უნდა უყოს და ზომიერი.
გემრიელია პასტაც
და რაც მთავარია... პასტას ადგილზე ამზადებენ, რაც დამეთანხმეთ, თბილისისთვის ნამდვილი
ფუფუნებაა. მართალია „არაბიატა“ ანუ „გაავებული“ პასტა, მთლად ისეთი ავი ვერაა, როგორიც
უნდა იყოს, სიცხარე აკლია, მაგრამ ძალიან კარგია. დიახ, ორიგინალს „ავი“ მხოლოდ იმიტომ ქვია, რომ ცხარეა და ვისაც არაცხარე პამიდვრისსოუსიანი
პიცა უყვარს, იმათთვის „პუტანესკა“ არსებობს.
ადგილზე აცხობენ
ბისკვიტს ტირამისუსთვის. ძალიან გემრელია. კარგია, ორიგინალურად მინის ქილებში ჩასხმული
პანაკოტაც. თუმცა, პანაკოტას მთავარი ღირსება - ყოველ შერხევაზე ითახთახოს თეფშზე
- იკარგება, მაგრამ პრაგმატული მიგნებაა. მინის ქილებში ჩასხმული დესერტი დიდხანს ინახება.
რასაც ვერ ვიტყვით, ჩიზქეიქზე. თვითონ ნამცხვარი კარგია, მაგრამ თბილისის კაფეების
უმრავლესობის მსგავსად, შეიძლება მთლად ახალი ვერ იყოს. არა, გაფუჭებული არაა, მაგრამ
მაცივარში დებისგან გვერდები შეიძლება ქონდეს მომხმარი ან შემშრალი.
აქვე აცხობენ უგემრიელეს
ბრეცელებს. აი, რა აქვთ სულ ცხელ-ცხელი და ახალ-ახალი.
აუცილებლად გასინჯეთ
ნაღებიანი ყავა კორტადო, რომელიც წყალთან, კარამელიან შაქართან და საგანგებოდ „კანტინასთვის“
დაფასოებულ შაქართან ერთად მოაქვთ. კიდევ ერი სასიამოვნო წვრილმანი, რომელიც კარგ მენეჯმენტზე
მეტყველებს.
ფასები - ცოტა ძვირია.
ყველაფერი 2-3 ლარით მეტი ღირს, ვიდრე სხვაგან. მაგრამ გაითვალისწინეთ, რომ იტალიიდან
ჩამოტანილი და ხორბლის ფქვილზე უფრო ძვირიანი ფქვილით მოზელილი პინსას ცომი, ადგილზე
მომზადებული პასტა, ადგილზე გამომცხვარი ბისკვიტი და „ბეილისით“ დანამული უგემრიელესი
ტირამისუ (მერე რა რომ „ბეილისის“ გემო სულ არ იგრძნობა, საბოლოო შედეგია კარგი), კი
ღირს 2-3 ლარით ძვირი. სხვათა შორის, დესერტია იაფი, მაგრამ სამაიეროდ, პორციებია პატარა.
გარემო - კომფორტული,
სასიამოვნო, გემოვნებით გაკეთებული, მაგრამ უჩვეულო. ვინც ყოფილხართ, ნამდვილად მკითხავთ,
რა ნახე უჩვეულოო. გეტყვით - გამვლელები. იდეაში ძალიან მყუდრო კაფეში არ წყდება „უცხო“
ხალხის ტრანზიტული მოძრაობა: შემოსასვლელი კარიდან უკანა კარისკენ, უკანა კარიდან მეორე
სართულის კარისკენ, მეორე სართულიდან უკანა კარისკენ და ა.შ. ისეთი შთაბეჭდილება გრჩება,
რომ კარგად გარემონტებულ სადარბაზოში სვამ ყავას. ვერ დავიჟინებ, მაგრამ მემგონი მართლა
მრავალსართულიანი ოფისის სადარბაზოშია კაფე გახსნილი.
საკმაოდ სუფთა და
კარგად დალაგებული დარბაზის ფონზე გამოირჩევა მტვრის სქელი ფერით დაფარული უზარმაზარი
სარკე კედელზე. არ ვიცი, ალბათ ზედა ოფისს ეკუთვნის...
სამზარეულო « « « «
მომსახურება « « « «
კომფორტი « « « «
ფასები ₾ ₾ ₾ ₾
მისამართი: თბილისი, ცინცაძის 12.
Comments
Post a Comment