Skip to main content

Cantina by Bontempi და პინსა ქართულად

რითი განსხვავდება „კანტინა ბაი ბონიტემპი“ თბილისის ყველა დანარჩენი კაფეებისგან? აქ შეგიძლიათ გასინჯოთ პინსა.
რა არის პინსა?
მარტივად, რომ ავხსნათ, პინსა თანამედროვე პიცის ანტიკური წინაპარია. თანაც, სანამ პიცის წარმოშობაზე დავობენ, პირველი შუმერები აცხობდნენ თუ ძველი ეგვიპტელები, სრულიად დარწმუნებით შეგვიძლია ვთქვათ, რომ თურმე პინსას თავად დიდი ვერგილიუი მოიხსენიებდა თავის „ენეიდაში“. მიუხედავად იმისა, რომ ოდესღაც წაკითხული მაქვს (თავის დროზე ანტიკური ლიტერატურის გამოცდა მაქვს ჩაბარებული), „ენეიდას“ გმირები მართლა მიირთმევენ თუ არა პინსას ნამდვილად არ მახსოვს, მაგრამ ასე ამბობენ და ვენდოთ, იმათ ვინც იცის.
გარდა იმისა, რომ ვერგილიუსი წერდა პინსაზე, პიცასა და პინსას, ფორმის გარდა - პიცა მრგვალია და პინსა ელიფსური (რაღაც საშუალო მართკუთხედსა და ოვალს შორის), ცომის შემადგენლობა და ტექსტურაც განასხვავებს. „კანტინაში“ ვიკითხე,  თქვენ როგორ აკეთებთ-თქო, მაგრამ მიმტანებმა ვერ მითხრეს: ფქვილი იტალიიდან ჩამოგვაქვს და იმიტომ აქვსო სხვა გემოო. მაგრამ, მე გეტყვით - განსხვავებულ ტექნოლოგიასთან ერთად, ხორბლის ფქვილს ბრინჯის, სოიოს ან სხვა მცენარეების ფქვილსაც უმატებენ, მანანის ბურღულის ჩათვლით. კონკრეტულად „კანტინაში“, რომელ ფქვილს ხმარობენ ვერ გეტყვით, მთლად ეგეთი დეგუსტატორიც ვერ ვარ, პირში ქიმიური ლაბორატორია არ მაქვს, მაგრამ, პირადად მე, სერიოზული ეჭვი მაქვს მანანის ბურღულზე.
მოკლედ, „კანტინას“ პინსა კარგია და თანაც ნამდვილი - გემრიელი, ნოყიერი, ზუსტად ისეთი ხრუშუნა, როგორც უნდა უყოს და ზომიერი.
გემრიელია პასტაც და რაც მთავარია... პასტას ადგილზე ამზადებენ, რაც დამეთანხმეთ, თბილისისთვის ნამდვილი ფუფუნებაა. მართალია „არაბიატა“ ანუ „გაავებული“ პასტა, მთლად ისეთი ავი ვერაა, როგორიც უნდა იყოს, სიცხარე აკლია, მაგრამ ძალიან კარგია. დიახ, ორიგინალს „ავი“ მხოლოდ  იმიტომ ქვია, რომ ცხარეა და ვისაც არაცხარე პამიდვრისსოუსიანი პიცა უყვარს, იმათთვის „პუტანესკა“ არსებობს.
ადგილზე აცხობენ ბისკვიტს ტირამისუსთვის. ძალიან გემრელია. კარგია, ორიგინალურად მინის ქილებში ჩასხმული პანაკოტაც. თუმცა, პანაკოტას მთავარი ღირსება - ყოველ შერხევაზე ითახთახოს თეფშზე - იკარგება, მაგრამ პრაგმატული მიგნებაა. მინის ქილებში ჩასხმული დესერტი დიდხანს ინახება. რასაც ვერ ვიტყვით, ჩიზქეიქზე. თვითონ ნამცხვარი კარგია, მაგრამ თბილისის კაფეების უმრავლესობის მსგავსად, შეიძლება მთლად ახალი ვერ იყოს. არა, გაფუჭებული არაა, მაგრამ მაცივარში დებისგან გვერდები შეიძლება ქონდეს მომხმარი ან შემშრალი.
აქვე აცხობენ უგემრიელეს ბრეცელებს. აი, რა აქვთ სულ ცხელ-ცხელი და ახალ-ახალი.
აუცილებლად გასინჯეთ ნაღებიანი ყავა კორტადო, რომელიც წყალთან, კარამელიან შაქართან და საგანგებოდ „კანტინასთვის“ დაფასოებულ შაქართან ერთად მოაქვთ. კიდევ ერი სასიამოვნო წვრილმანი, რომელიც კარგ მენეჯმენტზე მეტყველებს.
ფასები - ცოტა ძვირია. ყველაფერი 2-3 ლარით მეტი ღირს, ვიდრე სხვაგან. მაგრამ გაითვალისწინეთ, რომ იტალიიდან ჩამოტანილი და ხორბლის ფქვილზე უფრო ძვირიანი ფქვილით მოზელილი პინსას ცომი, ადგილზე მომზადებული პასტა, ადგილზე გამომცხვარი ბისკვიტი და „ბეილისით“ დანამული უგემრიელესი ტირამისუ (მერე რა რომ „ბეილისის“ გემო სულ არ იგრძნობა, საბოლოო შედეგია კარგი), კი ღირს 2-3 ლარით ძვირი. სხვათა შორის, დესერტია იაფი, მაგრამ სამაიეროდ, პორციებია პატარა. 
გარემო - კომფორტული, სასიამოვნო, გემოვნებით გაკეთებული, მაგრამ უჩვეულო. ვინც ყოფილხართ, ნამდვილად მკითხავთ, რა ნახე უჩვეულოო. გეტყვით - გამვლელები. იდეაში ძალიან მყუდრო კაფეში არ წყდება „უცხო“ ხალხის ტრანზიტული მოძრაობა: შემოსასვლელი კარიდან უკანა კარისკენ, უკანა კარიდან მეორე სართულის კარისკენ, მეორე სართულიდან უკანა კარისკენ და ა.შ. ისეთი შთაბეჭდილება გრჩება, რომ კარგად გარემონტებულ სადარბაზოში სვამ ყავას. ვერ დავიჟინებ, მაგრამ მემგონი მართლა მრავალსართულიანი ოფისის სადარბაზოშია კაფე გახსნილი.  
საკმაოდ სუფთა და კარგად დალაგებული დარბაზის ფონზე გამოირჩევა მტვრის სქელი ფერით დაფარული უზარმაზარი სარკე კედელზე. არ ვიცი, ალბათ ზედა ოფისს ეკუთვნის...
სამზარეულო « « « «
მომსახურება « « « «
კომფორტი « « « «
ფასები ₾ ₾ ₾ ₾


მისამართი: თბილისი, ცინცაძის 12. 

Comments

Popular posts from this blog

„მეგრული სახლი“ მშრალ ხიდთან

ოდესღაც ერთმა გამოცდილმა და ჭკვიანმა დიასახლისმა მირჩია: სამზარეულოს კომბაინს ნუ იყიდი, ჯობია დაფიქრდე რა გჭირდება ყველაზე მეტად და იგივე ფასად ის იყიდო ყველაზე კარგიო. ათას სხვადასხვა დანიშნულებას მორგებულ კომბაინს არასდროს ექნება კარგი მიქსერის, კარგი ჩოპერის ან თუნდაც ბლენდერის ყველა ფუნქცია. რესტორანიც ზუსტად ასეა: როცა ერთი მიმართულებით მუშაობს, უმეტესად ყველაფერი კარგია. ათას სამზარეულოზე მორგებულს კი აღარაფერი აქვს გამორჩეულად კარგი. აი, სწორედ ასეთია „მეგრული სახლიც“. არ მეგულება ადამიანი, რომელსაც „მეგრულ სახლში“ დაპატიჟებ და იქ მექსიკური კარტოფილის, ბერძნული სალათის, ისპანახი სუპის, პარმეზანიანი ქათმის ან 90-იანი წლებიდან შემორჩენილი მაიონეზში ჩაბუჟბუჟებული ხბოს ხორცის სალათის საჭმელად წამოვა. აღარ ვლაპარაკობ იტალიურ ყავაზე (ასე არეკლამებენ ყავას რესტორნის გვერდზე) და ბელგიურ ვაფლზე ნაყინით. „მეგრული სახლის“ ხსენებაზე თვალწინ გიდგება თბილი, სასიამოვნო, ოჯახური ატმოსფერო ბუხრის არომატითა და ხის ტაბლებით, სულგუნჩაჭიპჭიპებული ელარჯი კამეჩის მაწვნითა და არომატული გებჟალი

ტერასა მტკვარზე

ამ ავადმოსახსენიებელ რუსებს ერთი გამოთქმა აქვთ კარგი: Дурная голова ногам покоя не дает - ო და ჩვენც ავტყდით და ზაფხულის ხვატში ყავის ქალაქგარეთ დალევა მოვინდომეთ. ხან ყველამ ვერ მოიცალა, ხან მანქანას არ ეცალა, ხან ადგილზე ვერ შევთანხმდით და ისე მოხდა, რომ ჩვენი დიდხანსნაგეგმი და მრავალჯერ გადადებული მოგზაურობის დღეს მსუბუქად ნაწვიმარი დაემთხვა. იხტიბარი არ გავიტეხეთ და ამინდიდან გამომდინარე, მცხეთას მივაშურეთ. ხინკალ-ქაბაბი არ გვინდოდა, მოგეხსენებათ წვიმისდამიუხედავად მაინც ზაფხული იყო და მაინც ცხელოდა, სამაგიეროდ გვინდოდა რამე ახალი, სადაც არ ვყოფილვართ, თან სიმწვანე და ბუნება, თან დესერტზე და ყავასთან მშვიდად საუბარი და...  ალბათ აქ უკვე ხვდებით ლამის „შეუსრულებელი მისია 4“-ს რომ შევეჭიდეთ. ასე იყო თუ ისე, გამახსენდა რომ ბოლო პერიოდში ჩემი რამდენიმე ფეისბუქელი „სელებრითი ფრენდი“ რამდენჯერმე დაჩექინდა მცხეთის (სინამდვილეში ზაჰესის) განახლებულ „ტერასაზე“, სადაც ულამაზეს ხედებს და ლაუნჯს გვპირდებოდნენ თანამედროვე ევროპული სამზარეულოთი, უგემრიელესი კოქტეილებით და საღამოს ელე

„ბეღელი“ თამარაშვილზე

არაფერი ისე არ უხდება ზამთრის ცივ, ყინვიან დღეს, როგორც ცხელი, ოხშივარადენილი ხინკალი... ჰოდა, სწორედ თებერვლის ერთ ნისლიან, სუსხიან და მელანქოლიურ შუალდღეზე ხინკლის ქაფქაფა წვენის ჩსახვრეპად აქვე, სახლთან ახლოს, მოგეხსენებათ სუსხი და მელანქოლია როცაა ირგვლივ გაბატონებული, ასეთ დროს შორს წასვლისა და ბევრი სიარულის განწყობა არ გაქვს, სარწმუნო წყაროსაგან ნაქებ ტრადიციულ, ქართულ რესტორან „ბეღელს“ მივაშურე. არის ასეთი დაუწერელი კანონი: კარგი პიცა უნდა ჭამო პიცერიაში, ნაყინი სანაყინეში, ხინკალი და ქაბაბი კი სახინკლეში და ა.შ. ყოველთვის მეცინება, როცა ვისმენ, რომ რომელიმე მაღალი კლასის რესტორანში არ ვარგოდა ხინკალი, ან ბორჯომის „მეტროპოლში“ არ იჭმეოდა ბეფსტროგანოვი. რა უნდა ხინკალს მამა-პაპურ ნადიმზე ან ბეფსტროგანოვს ბორჯომში? რა თქმა უნდა, არც ერთი არ იქნება კარგი. ყველაფერს აქვს თავისი ადგილი და ყავს თავისი მუშტარი. აი, სწორედ ამიტომ მივაშურე „ბეღელს“, სადაც ყველა ლოგიკით ნორმალური ხინკალი უნდა ყოფილიყო: ჯერ ერთი, შენობის ექსტერიერი იმაზე მეტყველებდა, რომ ქუჩის „ზაბეგალოვკაზე“ უკეთესი