თბილი სიო ვერაზე

მოგეხსენებათ, ზაფხულია და გული ყველას სიმწვანისკენ და ჩრდილისკენ მიგვიწევს, განსაკუთრებით კი თბილისში დარჩენილებს და სწორედ ასეთი ადგილია შუაგულ თბილისში, ლამის ჩაბეტონებულ ვერაზე, ძველი ღვინის ქარხნის ეზოში, უზარმაზარ აგურის გალავანს მიღმა საგულდაგულოდ დამალული ბაღი, მრავალასწლიანი ხეებისა და ქოლგების ქვეშ გაშლილი მაგიდებით, საქანელა სკამებით და შემინული, ულამაზესი ფანჩატურით - აბსოლუტურ სიმშვიდეში სულიერად და ფიზიკურად დასვენების მსურველთათვის ნამდვილი სამოთხე.

არ ვიცი თბილისის სიცხის ბრალი იყო, თუ მეგობრებისგან მოსმენილი უარყოფითი გამოხმაურების, შეკვეთა სამი საათი არ მოაქვთო, თუ სულაც მაგიდაზე სქელ ფენად დაყრილი ეზოს მტვერი-წიწვი-ფოთლების, რომელიც გასაგებია, რომ ხეებიდან სულ ცვივა, მაგრამ ახალგადანაწმენდსაც ყოველთვის ეტყობა, რაიმე სერიოზული კერძის გასინჯვის სურვილი ნამდვილად არ მქონდა. მით უმეტეს, სენდვიჩის, მწვადის ან ქაბაბის. 

„თბილი სიოს“ მენიუ ძირითადად მზა პროდუქტების (ყველი, პომიდორი, ჩიპსები),  გრილზე შემწვარი კერძებისგან და წინასწარ მომზადებული საწებლებისგან შედგება, რომლებსაც ამერიკულ მანერაზე ხან დიპს და ხანაც სალსაც ეძახიან (ისპანახის დიპი, ლობიოს დიპი). როგორც ჩანს, მსგავსი ტიპის დაწესებულებების უმეტესობასავით აქაც საველე, პატარა და მოუხერხებელი სამზარეულო აქვთ. რაც იქიდანაც  დასტურდება, რომ ყველა მომსახურების სინელეს უჩივის და რასაც ახალგაზრდა მიმტანებს ნამდვილად ვერ დავაბრალებთ, რომლებიც ასე თუ ისე ხშირად ჩნდებოდნენ თვალსაწიერზე. 

როგორც გითხარით, არ გამისინჯავს და ვერ შევაფასებ, მაგრამ ხორცის მოყვარულთათვის მენიუში აქვთ ისეთი საინტერესო შემოთავაზებები, როგორიცაა: პურ-მარილი (ქართული კერძების ნაკრები), ტაჯ-მაჰალის სიო (ინდური სამზარეულო), არაბული ღამეები (აღმოსავლური სამზარეულო), ოკეანის განძი (ზღვის პროდუქტები) და ა.შ. თუმცა, ჩემი გამოცდილებიდან ვიტყვი, რომ როგორც წესი, ასე ყველაფრის სპეციალისტებს არც ერთი არ გამოდით ხოლმე მაინცდამაინც კარგად.

პირდაპირ ვიტყვი, „თბილი სიოს“ სასიამოვნო ატმოსფერო ჭიქა ღვინის ან ყავის წრუპვისთვის უფრო განგაწყობს, ვიდრე ჭამისთვის და არაა ეს საქეიფო ადგილი. „ქეთო და კოტე“ გახსოვთ? "მე წიგნით ხელში სასწავლებლის ეზოში ვიჯექ, მზე ჩადიოდა, ნელი სიო არხევდა ფოთლებს..." აი, სწორედ ასეთი სიტუაციაა აქ და ღვინოც კარგი აქვთ და ყავაც. თანაც შესანიშნავ ფასად - ჭიქა საფერავი 4 ლარი. აქვთ სანგრიაც (ჩაცივებული წითელი ღვინო ხილით და ხილის წვენით).

აქვთ საინტერესო დესერტიც - ორბელიანის ნუგბარი, ახლა დელიკატესად ქცეული 90-იანი წლების გაჭირვების პერიოდის კაკლუჭები და ადგილზე დამზადებული ბანანის, დარიჩინის და პიტნის მილქშეიქი. მიუხედავად იმისა, რომ კრემ-ბრულეს თავზე კარამელი ტყდება, ცუდი არაა, მაგრამ გადასარევსაც ვერ დავარქმევ. აი, პანაკოტა კი არ ვარგა. არ ვიცი საერთოდ არ ვარგა თუ მე შემხვდა „ცუდი პარტიიდან“, როგორც ჩანს, დამზადების პროცესში ნაღები აუდუღდათ და აეჭრათ. მაწვნის ტიპის აბსოლუტურად უცხიმო და უგემურ მასას თავზე ცხიმის სქელი და საზიზღარი ფენა ქონდა გაკეთებული, რომელიც სადაცაა ამძაღდებოდა.

ახლა მომსახურება: ყურადღება კი არ დაუკლიათ, პერიოდულად მოდიოდნენ, მაგრამ მაგიდაზე ფოთლების დ მტვერის სქელი ფენა იდო, ჩვენი დასხდომის მერე მაინც ხომ შეეძლოთ გადაეწმინდათ? ხელსახოცი არ იყო, გასაგებია ქარს მიაქვს, მაგრამ კერძის მოტანის მერეც არ მოუტანიათ, არც ერთ მაგიდაზე თან. უფრო მეტიც, მილქკშეიქის ცარიელ ჭიქას ისე გააყოლა მიმტანმა ხელს ჩემი ჩანთიდან ამოღებული სველი ხელსახოცი, რომ წარბიც არ შეუხრია. გვერდით მაგიდები რომ გათავისუფლდა, ნახევარ საათზე მეტხანს არ აულაგებიათ. მაგიდას მზე რომ მოადგა, არავის მოსვლია თავში იქვე დამონტაჟებული ქოლგა გაეშალა, ჩვენ თვითონ გადავჯექით სხვა მაგიდასთან ჩრდილში და მარე სხვებმაც მოგვბაძეს. ტერმინალი რომ მოვითხოვე გადასახდელად, დენზეა შეერთებული და ფანჩატურში წამოდითო, გეონება ვერ გამოაერთებდნენ...

სხვა რა გითხრათ? ეზოა ისეთი კარგი, ისეთი ლამაზი, ისეთი მწვანე და ჩრდილიანი. ისეთი სანთლით საძებნელი ცემენტის ჯუნგლებად ქცეულ თბილისში, რომ ყველაფერი ეპატიებათ და ალბათ ამიტომაცაა სულ სავსე. ჰო, კიდევ ჩემმა მეგობარმა მითხრა ერთხელ, სიცხეში თბილი ლუდი მომიტანესო. ჯანდაბას, ლუდსაც სხვაგან დავლევ. აქ კი ცივი ღვინისთვის, სანგრიასთვის, მილქშეიქისთვის და სულაც რამდენიმე საათის ახლა ასე დავიწყებულ და განადურებულ, მაგრამ ოდესღაც სიმწვანეში ჩაფლულ თბილისში გასატარებლად ვივლი.

სამზარეულო  « «

მომსახურება  « « «

კომფორტი    « « « « «

ფაები ₾ ₾ ₾

მისამართი: თბილის, პეტრიაშვილის 1, ღვინის ქარხნის ეზოში