Skip to main content

ფოთის ჯარგვალი

აჭარაში ან გურიაში რომ ხარ და კაცმა არ იცის რატომ, მეგრული საჭმელი მოგენატრება, სად უნდა წახვიდე? რა თქმა უნდა - ფოთში. მერე შვებულების განმავლობაში ნაჭამ მეგრულ საჭმელს რა ფასი აქვს ბუნებაში, მეგრულ ოდაში, ფაცხაში ან ჯარგვალში, ხის ტაბლაზე და კერიასთან ახლოს თუ არ მიირთვი. ჰოდა, სწორედ ასეთი ადგილია ასწლოვან ევკალიპტებში საგულდაგულოდ შემალული „ჯარგვალი“ მალთაყვაში, ზედ ფოთის შესასვლელთან. ოღონდ, არის ერთი პატრა პრობლემა: გეფიცებით, თუ არ იცი სადაა და თვალებგაფაციცებული თუ არ ზიხარ მანქანაში, გზიდან ასე 20 მეტრზე შეწეულ და გარემოს იდეალურად შეხამებულ ეზოს, შანსი არაა, ვერ მიაგნებ. და, შესახვევთან თუნდაც პაწაწინა მაჩვენებლის დაყენება აგერ უკვე მერამდენე წელია, არავის მოსდის აზრად. განსაკუთრებულად მონდომებულები ისედაც აგნებენ - გაგიკვირდებათ და საღამოსკენ შეიძლება ადგილიც არ დაგხვდეთ.
ეჰ. ადრე ყველაფერი კარგი ქონდათ, ახლა კი: ელარჯი, შემწვარი წიწილა, მეგრულად შეკმაზული კიტრი-პამიდვრის სალათა და მეგრული სულგუნი საკმაოდ კარგად ინარჩუნებს უწინდელ ხარისხს. შარშან, შარშანწინ და იმის წინ ხაჭაპურიც კარგი ქონდათ, კუპატიც და მეგრული შაშხიც. წელს მთელი სამეგრელოს მასშტაბით თავისმომჭრელი ხაჭაპური გამოგვიცხვეს. უკანასკნელი ათი წლის მანძილზე რომ არ უქნიათ არც ერთხელ ისეთი. მეგრულ ხაჭაპურს რომ ეკადრება ისეთი ყველი ზემოდან კი არა, შიგნითაც არ იდო, ცომი კი იყო ისეთი თხელი და გადამჟავებული იყო რომ, ფქვილის ნამცეცები ერთმანეთს ებღაუჭებოდნენ, რომ არ დაშლილიყო. თან წაღება ვცადეთ და 200 მეტრში სასტუმრომდე არ მიგვყვა - დაიტკეპნა, დაიზეპა და დაიფშვნა.
სამეგრელოში თავის ვერგამოსაყოფი იყო ქონის ნაჭრებით, ღვიძლით და ფილტვით დატენილი ვითომ მეგრული კუპატიც. არადა, მეგრული კუპატის თავისებურება სწორედ ისაა, რომ შიგნით ღვიძლს, გულს, ფილტვს და სხვა მაგარფაქტურიან შიგნეულს არ დებენ. კრაწუნა კანში მოთავსებული შიგთავსი ენაზე უნდა დნებოდეს და სუნელების არომატით გაბრუებდეს.
ისედაც ერთ თაბახის ფურცელზე ერთ რიგად დატეული მენიუდან აღარ ქონდათ მეგრული შაშხი და მეგრული ხარჩო, ეგ ზამთრის საჭმელებიაო... ჰო, რაც შეეხება მენიუს და მომსახურებას: სამზარეულო საკმაოდ სწრაფია. სანამ სხვები სამზარეულოში ტრიალებენ, ერთი შუახნის ქალი, გამწარებული დარბის მაგიდასა და მაგიდას შორის. თქვენს შერჩეულ მაგიდას ეზოს ნებისმიერ ნაწილში გადაგიტანთ და თეფშებსაც კი გამოგიცვლით კუპატსა და ქათამს შორის. მენიუ ერთი ცალი აქვთ, ფაილში ჩადებული, მრავალჭირნახული და უკვე გვარიანად გაცვეთილი ამოპრინტერებული და მერე ფანქრით და პასტით "რედაქტირებული" თაბახის ფურცელი. ასე, რომ ჯობია არ მოითხოვოთ, ბევრი მაინც არაფერი წერია.
არ ვიცი, პატრონი შეიცვალა თუ ერთჯერადი შემსვლელები რომ ვიყავით იმიტომ დაგვიბრიყვეს ასე, ან დღე (უკაცრავად, დღეები - ორჯერ ვიყავით) ქონდათ განსაკუთრებულად ცუდი... ყველაფერი ხდება ხოლმე. ამდენი წელი კარგები იყვნენ და ახლა რა ეტაკათ, მართლა არ ვიცი. თანაც შეუძლებელია ასეთ ხაჭაპურს აცხობდნენ იქ სადაც ამდენი ადგილობრივი დადის. ერთი სიტყვით, ძალიან მწყდება გული კიდევ ერთი კარგი და მრავალნაცადი ადგილი რომ ფუჭდება.

სამზარეულო   « «
მომსახურება   « « «
კომფორტი     « « « «
ფასები   ₾ ₾ ₾

მისამართ: ფოთი, გურიის ქუჩა 220, მალთაყვის უბანი 

Comments

Popular posts from this blog

„მეგრული სახლი“ მშრალ ხიდთან

ოდესღაც ერთმა გამოცდილმა და ჭკვიანმა დიასახლისმა მირჩია: სამზარეულოს კომბაინს ნუ იყიდი, ჯობია დაფიქრდე რა გჭირდება ყველაზე მეტად და იგივე ფასად ის იყიდო ყველაზე კარგიო. ათას სხვადასხვა დანიშნულებას მორგებულ კომბაინს არასდროს ექნება კარგი მიქსერის, კარგი ჩოპერის ან თუნდაც ბლენდერის ყველა ფუნქცია. რესტორანიც ზუსტად ასეა: როცა ერთი მიმართულებით მუშაობს, უმეტესად ყველაფერი კარგია. ათას სამზარეულოზე მორგებულს კი აღარაფერი აქვს გამორჩეულად კარგი. აი, სწორედ ასეთია „მეგრული სახლიც“. არ მეგულება ადამიანი, რომელსაც „მეგრულ სახლში“ დაპატიჟებ და იქ მექსიკური კარტოფილის, ბერძნული სალათის, ისპანახი სუპის, პარმეზანიანი ქათმის ან 90-იანი წლებიდან შემორჩენილი მაიონეზში ჩაბუჟბუჟებული ხბოს ხორცის სალათის საჭმელად წამოვა. აღარ ვლაპარაკობ იტალიურ ყავაზე (ასე არეკლამებენ ყავას რესტორნის გვერდზე) და ბელგიურ ვაფლზე ნაყინით. „მეგრული სახლის“ ხსენებაზე თვალწინ გიდგება თბილი, სასიამოვნო, ოჯახური ატმოსფერო ბუხრის არომატითა და ხის ტაბლებით, სულგუნჩაჭიპჭიპებული ელარჯი კამეჩის მაწვნითა და არომატული გებჟალი

ტერასა მტკვარზე

ამ ავადმოსახსენიებელ რუსებს ერთი გამოთქმა აქვთ კარგი: Дурная голова ногам покоя не дает - ო და ჩვენც ავტყდით და ზაფხულის ხვატში ყავის ქალაქგარეთ დალევა მოვინდომეთ. ხან ყველამ ვერ მოიცალა, ხან მანქანას არ ეცალა, ხან ადგილზე ვერ შევთანხმდით და ისე მოხდა, რომ ჩვენი დიდხანსნაგეგმი და მრავალჯერ გადადებული მოგზაურობის დღეს მსუბუქად ნაწვიმარი დაემთხვა. იხტიბარი არ გავიტეხეთ და ამინდიდან გამომდინარე, მცხეთას მივაშურეთ. ხინკალ-ქაბაბი არ გვინდოდა, მოგეხსენებათ წვიმისდამიუხედავად მაინც ზაფხული იყო და მაინც ცხელოდა, სამაგიეროდ გვინდოდა რამე ახალი, სადაც არ ვყოფილვართ, თან სიმწვანე და ბუნება, თან დესერტზე და ყავასთან მშვიდად საუბარი და...  ალბათ აქ უკვე ხვდებით ლამის „შეუსრულებელი მისია 4“-ს რომ შევეჭიდეთ. ასე იყო თუ ისე, გამახსენდა რომ ბოლო პერიოდში ჩემი რამდენიმე ფეისბუქელი „სელებრითი ფრენდი“ რამდენჯერმე დაჩექინდა მცხეთის (სინამდვილეში ზაჰესის) განახლებულ „ტერასაზე“, სადაც ულამაზეს ხედებს და ლაუნჯს გვპირდებოდნენ თანამედროვე ევროპული სამზარეულოთი, უგემრიელესი კოქტეილებით და საღამოს ელე

„ბეღელი“ თამარაშვილზე

არაფერი ისე არ უხდება ზამთრის ცივ, ყინვიან დღეს, როგორც ცხელი, ოხშივარადენილი ხინკალი... ჰოდა, სწორედ თებერვლის ერთ ნისლიან, სუსხიან და მელანქოლიურ შუალდღეზე ხინკლის ქაფქაფა წვენის ჩსახვრეპად აქვე, სახლთან ახლოს, მოგეხსენებათ სუსხი და მელანქოლია როცაა ირგვლივ გაბატონებული, ასეთ დროს შორს წასვლისა და ბევრი სიარულის განწყობა არ გაქვს, სარწმუნო წყაროსაგან ნაქებ ტრადიციულ, ქართულ რესტორან „ბეღელს“ მივაშურე. არის ასეთი დაუწერელი კანონი: კარგი პიცა უნდა ჭამო პიცერიაში, ნაყინი სანაყინეში, ხინკალი და ქაბაბი კი სახინკლეში და ა.შ. ყოველთვის მეცინება, როცა ვისმენ, რომ რომელიმე მაღალი კლასის რესტორანში არ ვარგოდა ხინკალი, ან ბორჯომის „მეტროპოლში“ არ იჭმეოდა ბეფსტროგანოვი. რა უნდა ხინკალს მამა-პაპურ ნადიმზე ან ბეფსტროგანოვს ბორჯომში? რა თქმა უნდა, არც ერთი არ იქნება კარგი. ყველაფერს აქვს თავისი ადგილი და ყავს თავისი მუშტარი. აი, სწორედ ამიტომ მივაშურე „ბეღელს“, სადაც ყველა ლოგიკით ნორმალური ხინკალი უნდა ყოფილიყო: ჯერ ერთი, შენობის ექსტერიერი იმაზე მეტყველებდა, რომ ქუჩის „ზაბეგალოვკაზე“ უკეთესი