Skip to main content

ბორჯომის ხეობის სახელგანთქმული „ნიავი“

ჩვენში მგზავრობა და მწვადი, მოგზაურობა და მწვადი, პიკნიკი და მწვადი, დასვენება და მწვადი, ქეიფი და მწვადი რომ სინონიმებია, ამაზე აღარავინ დავობს. ჰოდა, სად ვიპოვით ლამის საქართველოში საუკეთესო მწვადს ბორჯომის ხეობაში? სად და ბორჯომამდე არმისული, სოფელ ახალდაბის სუპერპოპულარულ და სუპერსახელგანთქმულ „ნიავში“.
მოდი, სამართლიანობის ხათრით ვაღიარებ, რომ ლამის საქართველოში საუკეთესო მწვადი „ნიავში“ 2-3 წლის წინ იყო, ახალგახსნილზე. სანამ ქართული ბაზრის ტრადიციის თანახმად, პოპულარობის ზრდასთან ერთად ხარისხს გააფუჭებდნენ. ახლა კი აწსახელმოხვეჭილი და მუდამ ხალხით სავსე „ნიავი“ მხოლოდ ბორჯომის ხეობაში საუკეთესო მწვადის ტიტულისთვის თუ შეძლებს ბრძოლას.
ერთი სიტყვით, სტრატეგიულად სწორ ადგილას გახსნილი „ნიავი“ მწვადის მოყვარულებს ზაფხულში მდინარეზე გადებული და ხეობის ნიავისგან კარგად განიავებადი ღია კუპეებით და ზამთარში საერთო დარბაზითა და დახურული, შეშის ღუმელით გაღუღუნებული კუპეებით იზიდავს.
ახლა, რატომ არის „ნიავის“ მწვადი ასე სახელგანთქმული? იმიტომ რომ იდეალურადაა დაბრაწული და სწორედ ზომიერი „დამწვრობა“ აძლევს განუმეორებელ გემოს. საქართველოში საუკეთესო კი იმიტომ აღარ არის, რომ ამ ბოლო დროს მწვადი აღარაა ცვრიანი და კრაწუნა ზედაპირს შიგნით ცოტა ზედმეტად მშრალია. არ ვიცი, ან ნაჭრებია ძალიან პატარა და შეწვის პროცესში ხორცი უცებ შრება, ან ხორცია განაყინი... მოკლედ, მწვადი უგემრიელესია, მაგრამ ხორცი არ არის როგორიც უნდა იყოს ისეთი რბილი. რაც შეეხება დანარჩენს, კარგია თონემში გამომცხვარი პური, მთის ცხიმიანი ყველი, ტყემალი, კიტრი და პამიდვრის სალათა... ხინკალი არ ვარგა (რა უნდა ბორჯომის ხეობაში ხინკალს?) და ხაჭაპურიც ვერაა მაინცდამაინც ყოჩაღი. კარგი ხაჭაპური თუ გნდათ, „ნიავს“ ცოტათი გაცდით ხაშურს მიმართულებით და „ფორიაში“ მიირთვით, სადაც  შეუდარებლად უკეთესი აქვთ. თან თუ გავითვალისწინებთ, რომ „ფორიაც“ და „ნიავიც“ ერთ კაცს ეკუთვნის, დიდ განსხვავებას მენიუში ვერ ნახავთ. პროდუქტები ერთია, მხოლოდ მზარეული ყავთ სხვადასხვა და შესაბამისად, ერთგან მწვადია კარგი, მეორეგან ხაჭაპური.
ახლა რაც შეეხება მომსახურებას „ნიავში“: ბარაქიანი პორციები საკმაოდ სწრაფად და ცოცხლად მოაქვთ, მაგრამ ქართულად უთავბოლოდ და ხშირად დაღლილობისგან ჩამოშვებული ცხვირით. მოგეხსენებათ, კლიენტები ბევრი ყავთ. თქვენს გვერდით მაგიდას საუკუნე არ ალაგებენ და უფრო მეტიც, შეიძლება თქვენი მაგიდის მეორე ბოლოც (გრძელი მაგიდები დგას) აულაგებელი დატოვონ სანამ თქვენ სადილობთ. ერთი სიტყვით, სანამ ახალი კლიენტი არ მოვა, ალაგებით თავს არ იწუხებენ. როგორც ჩანს „ნიავის“ პერსონალს დალაგება უყვარს და ალაგება -  არა. ასევე, თქვენს გვერდით მაგიდის ალაგების პროცესში შეიძლება დატკბეთ მიმტანების დიალოგით და დაწვრილებით მოისმინოთ რა „ტკბილი“ და „თბილი“ შეხედულება აქვთ კლიენტებზე. თან პერიოდულად თქვენსკენ აპარებენ თვალს და ეშმაკურად გიღიმიან, ნუ გეშინია, ეს შენ არ გეხებაო.
მაგრამ იცით რას გეტყვით? ბორჯომის ხეობის სიგრილე, მდინარეზე გადგმული მაგიდები და გრილი ნიავი ამ ყველაფერს შესანიშნავად იტანს. არც მიმტანების მოღუშული სიფათები გადარდებს და არც ირგვლივ მაგიდებზე დატოვებული ნაგავი. და თან შემწვარი ხორცის ისეთი გემრიელი სუნი დგას ირგვლივ, რომ იმ მომენტში, მერწმუნეთ, მწვადის გარდა არ არსებობს არაფერი.

სამზარეულო « « «
მომსახურებ  « «
კომფორტი  « « « «
ფასები    ₾  ₾


მისამართი: ბორომის ხეობა, სოფელი ახალდაბა

Comments

Popular posts from this blog

„მეგრული სახლი“ მშრალ ხიდთან

ოდესღაც ერთმა გამოცდილმა და ჭკვიანმა დიასახლისმა მირჩია: სამზარეულოს კომბაინს ნუ იყიდი, ჯობია დაფიქრდე რა გჭირდება ყველაზე მეტად და იგივე ფასად ის იყიდო ყველაზე კარგიო. ათას სხვადასხვა დანიშნულებას მორგებულ კომბაინს არასდროს ექნება კარგი მიქსერის, კარგი ჩოპერის ან თუნდაც ბლენდერის ყველა ფუნქცია. რესტორანიც ზუსტად ასეა: როცა ერთი მიმართულებით მუშაობს, უმეტესად ყველაფერი კარგია. ათას სამზარეულოზე მორგებულს კი აღარაფერი აქვს გამორჩეულად კარგი. აი, სწორედ ასეთია „მეგრული სახლიც“. არ მეგულება ადამიანი, რომელსაც „მეგრულ სახლში“ დაპატიჟებ და იქ მექსიკური კარტოფილის, ბერძნული სალათის, ისპანახი სუპის, პარმეზანიანი ქათმის ან 90-იანი წლებიდან შემორჩენილი მაიონეზში ჩაბუჟბუჟებული ხბოს ხორცის სალათის საჭმელად წამოვა. აღარ ვლაპარაკობ იტალიურ ყავაზე (ასე არეკლამებენ ყავას რესტორნის გვერდზე) და ბელგიურ ვაფლზე ნაყინით. „მეგრული სახლის“ ხსენებაზე თვალწინ გიდგება თბილი, სასიამოვნო, ოჯახური ატმოსფერო ბუხრის არომატითა და ხის ტაბლებით, სულგუნჩაჭიპჭიპებული ელარჯი კამეჩის მაწვნითა და არომატული გებჟალი

ტერასა მტკვარზე

ამ ავადმოსახსენიებელ რუსებს ერთი გამოთქმა აქვთ კარგი: Дурная голова ногам покоя не дает - ო და ჩვენც ავტყდით და ზაფხულის ხვატში ყავის ქალაქგარეთ დალევა მოვინდომეთ. ხან ყველამ ვერ მოიცალა, ხან მანქანას არ ეცალა, ხან ადგილზე ვერ შევთანხმდით და ისე მოხდა, რომ ჩვენი დიდხანსნაგეგმი და მრავალჯერ გადადებული მოგზაურობის დღეს მსუბუქად ნაწვიმარი დაემთხვა. იხტიბარი არ გავიტეხეთ და ამინდიდან გამომდინარე, მცხეთას მივაშურეთ. ხინკალ-ქაბაბი არ გვინდოდა, მოგეხსენებათ წვიმისდამიუხედავად მაინც ზაფხული იყო და მაინც ცხელოდა, სამაგიეროდ გვინდოდა რამე ახალი, სადაც არ ვყოფილვართ, თან სიმწვანე და ბუნება, თან დესერტზე და ყავასთან მშვიდად საუბარი და...  ალბათ აქ უკვე ხვდებით ლამის „შეუსრულებელი მისია 4“-ს რომ შევეჭიდეთ. ასე იყო თუ ისე, გამახსენდა რომ ბოლო პერიოდში ჩემი რამდენიმე ფეისბუქელი „სელებრითი ფრენდი“ რამდენჯერმე დაჩექინდა მცხეთის (სინამდვილეში ზაჰესის) განახლებულ „ტერასაზე“, სადაც ულამაზეს ხედებს და ლაუნჯს გვპირდებოდნენ თანამედროვე ევროპული სამზარეულოთი, უგემრიელესი კოქტეილებით და საღამოს ელე

„ბეღელი“ თამარაშვილზე

არაფერი ისე არ უხდება ზამთრის ცივ, ყინვიან დღეს, როგორც ცხელი, ოხშივარადენილი ხინკალი... ჰოდა, სწორედ თებერვლის ერთ ნისლიან, სუსხიან და მელანქოლიურ შუალდღეზე ხინკლის ქაფქაფა წვენის ჩსახვრეპად აქვე, სახლთან ახლოს, მოგეხსენებათ სუსხი და მელანქოლია როცაა ირგვლივ გაბატონებული, ასეთ დროს შორს წასვლისა და ბევრი სიარულის განწყობა არ გაქვს, სარწმუნო წყაროსაგან ნაქებ ტრადიციულ, ქართულ რესტორან „ბეღელს“ მივაშურე. არის ასეთი დაუწერელი კანონი: კარგი პიცა უნდა ჭამო პიცერიაში, ნაყინი სანაყინეში, ხინკალი და ქაბაბი კი სახინკლეში და ა.შ. ყოველთვის მეცინება, როცა ვისმენ, რომ რომელიმე მაღალი კლასის რესტორანში არ ვარგოდა ხინკალი, ან ბორჯომის „მეტროპოლში“ არ იჭმეოდა ბეფსტროგანოვი. რა უნდა ხინკალს მამა-პაპურ ნადიმზე ან ბეფსტროგანოვს ბორჯომში? რა თქმა უნდა, არც ერთი არ იქნება კარგი. ყველაფერს აქვს თავისი ადგილი და ყავს თავისი მუშტარი. აი, სწორედ ამიტომ მივაშურე „ბეღელს“, სადაც ყველა ლოგიკით ნორმალური ხინკალი უნდა ყოფილიყო: ჯერ ერთი, შენობის ექსტერიერი იმაზე მეტყველებდა, რომ ქუჩის „ზაბეგალოვკაზე“ უკეთესი