Skip to main content

"ჩიკო" ასპინძაში

ბავშვობაში, მეორე მსოფლიო ომამდელ ევროპულ შავ-თეთრ კინოებს რომ ვუყურებდი, ერთი რამის  მშურდა ყოველთვის: ფრანგული ან იტალიური სოფლების ცენტრში გაშლილი. ყვავილებითა და ქოლგებით მორთული ღია კაფეების, სადაც დამღლელი დღის ბოლოს სოფლის მცხოვრებლები იკრიბებოდნენ, წრუპავდნენ ყავას და იქვე გამომცხვარ ჯერ კიდევ თბილ ნამცხვარს მიირთმევდნენ. აგერ ამდენი წელი გავიდა, 21-ე საუკუნე დაგვიდგა და სოფლის კაფეები ჩვენში დღემდე ეგზოტიკის სფეროში რჩება, რომ აღარაფერი ვთქვათ იქ ჩამომსხდარ და ყავის წრუპვაში გართულ გლეხებზე. სამაგიეროდ, ამჯერად ამერიკულ ფილმებში ნანახი კიდევ ერთი კარგი ტრადიცია ავითვისეთ მეტ-ნაკლებად: სულ უფრო და უფრო მეტი და საბედნიეროდ, ხარისხიანი საგზაო კაფეები ჩნდება ტრასაზე.
სწორედ ასეთი კაფეების ნაირსახეობას მიეკუთვნება ამავე სახელწოდების სასტუმროსთან არსებული კაფე „ჩიკო“, ასპინძის შესასვლელში, რომელიც  ტრადიციულ ქართულ რესტორანს დიდი და დახურული დარბაზით, ტერასას ულამაზესი ხედით, ლუდის ბარს და სახაჭაპურეს აერთიანებს.
გარდა იმისა, რომ კარგი ხედია, სიგრილე სამცხე-ჯავახეთის გაუსაძლის ხვატში, მოხერხებული სკამები, უჩვეულო სისუფთავე ყველგან (სამზარეულოს და ტუალეტების ჩათვლით) და გემრიელი კერძები, ჩემი აღფრთოვანება წარმოიდგინეთ, ჩვენებური გაგებით, სადღაც დასაკარგავში ერთნაირ ფორმებში გამოწყობილი, ყურზე მიკროფონით და გულზე სახელიანბეიჯმიმაგრებული მიმტანები და მაგიდაზე დადგმული გამოძახების ზარის ღილაკები რომ დავინახე. მერე ნუ იტყვი, როგორი ღიმილით, გულიანად და როგორი სისწრაფით გემსახურებიან და თბილისის ბევრი ცნობილი რესტორნისგან განსხვავებით, სადაც ვერ გაიგებ გამოძახების ღილაკი მაგიდაზე რატომ აქვთ (აჭირე თითი რამდენიც გინდა, სანამ თვითონ არ ჩათვლიან საჭიროდ არ მოვლენ), აქ დაჭერას ვერ ასწრებ, რომ მორბიან. და არ გეგონოთ, რომ კლიენტები ცოტა ყავთ - მაგიდა გათავისუფლებას ვერ ასწრებს, რომ ახალი და ახალი ჯგუფები სხდებიან.
რა აქვთ გემრიელი? უთხელეს, ღუმელისგან ზუსტად საჭირო დონემდე გაფიცხებულ ცომში ჩაღვენთილი ყველით გაძეძგილი ხაჭაპური, აშკარად ახალი ხორცისგან დამზადებული და კარგად შესუნელებული ზომიერად ცხიმიანი ქაბაბი, საკმაოდ კარგი მწვადი, მართლა კეცში გამომცხვარი და არა მერე სილამაზისთვის გადადებული მჭადები, სვანურ მარილში ამოგანგლული კარტოფილი ფრი და რაც მთავარია, აუცილებლად გასინჯეთ ადგილზე დაყენებული და ქვევრში შენახული მესხური ლუდი.
რა არ მომეწონა? გაგიკვირდებათ და კიტრი-პამიდვრის სალათა. კიტრი იყო აშკარად წინასწარ დაჭრილი და მესხური მზისგან გამომშრალი და მიუხედავად იმისა, რომ უხვად ეყარა მწვანილი და ხახვი, საერთოდ არ ქონდა მარილი ან რამე სხვა საკმაზი - მაგალითად ძმარი. და კიდევ ყველი იყო აი, ძალიან არაქართულად და ევროპულად  დაჭრილი - თხლად, თხლად და სულ არ უხდებოდა კეცის ბუთქუნა მჭადებს. თუმცა, ძალიან გემრიელი კი იყო. 
და ალბათ ყოველივე ზემოთქმულის მერე აღარ არის იმის დამატება საჭირო, რომ „ჩიკოში“ ტერმინალი აქვთ და აქ ბარათითაც შეიძლება გადახდა.

სამზარეულო « « « «
მომსახუება   « « « « «
კომფორტი    « « « « «
ფასები           ₾  ₾  ₾


მისამათი: ასპინძა, E691, ს11

Comments

Popular posts from this blog

„მეგრული სახლი“ მშრალ ხიდთან

ოდესღაც ერთმა გამოცდილმა და ჭკვიანმა დიასახლისმა მირჩია: სამზარეულოს კომბაინს ნუ იყიდი, ჯობია დაფიქრდე რა გჭირდება ყველაზე მეტად და იგივე ფასად ის იყიდო ყველაზე კარგიო. ათას სხვადასხვა დანიშნულებას მორგებულ კომბაინს არასდროს ექნება კარგი მიქსერის, კარგი ჩოპერის ან თუნდაც ბლენდერის ყველა ფუნქცია. რესტორანიც ზუსტად ასეა: როცა ერთი მიმართულებით მუშაობს, უმეტესად ყველაფერი კარგია. ათას სამზარეულოზე მორგებულს კი აღარაფერი აქვს გამორჩეულად კარგი. აი, სწორედ ასეთია „მეგრული სახლიც“. არ მეგულება ადამიანი, რომელსაც „მეგრულ სახლში“ დაპატიჟებ და იქ მექსიკური კარტოფილის, ბერძნული სალათის, ისპანახი სუპის, პარმეზანიანი ქათმის ან 90-იანი წლებიდან შემორჩენილი მაიონეზში ჩაბუჟბუჟებული ხბოს ხორცის სალათის საჭმელად წამოვა. აღარ ვლაპარაკობ იტალიურ ყავაზე (ასე არეკლამებენ ყავას რესტორნის გვერდზე) და ბელგიურ ვაფლზე ნაყინით. „მეგრული სახლის“ ხსენებაზე თვალწინ გიდგება თბილი, სასიამოვნო, ოჯახური ატმოსფერო ბუხრის არომატითა და ხის ტაბლებით, სულგუნჩაჭიპჭიპებული ელარჯი კამეჩის მაწვნითა და არომატული გებჟალი

ტერასა მტკვარზე

ამ ავადმოსახსენიებელ რუსებს ერთი გამოთქმა აქვთ კარგი: Дурная голова ногам покоя не дает - ო და ჩვენც ავტყდით და ზაფხულის ხვატში ყავის ქალაქგარეთ დალევა მოვინდომეთ. ხან ყველამ ვერ მოიცალა, ხან მანქანას არ ეცალა, ხან ადგილზე ვერ შევთანხმდით და ისე მოხდა, რომ ჩვენი დიდხანსნაგეგმი და მრავალჯერ გადადებული მოგზაურობის დღეს მსუბუქად ნაწვიმარი დაემთხვა. იხტიბარი არ გავიტეხეთ და ამინდიდან გამომდინარე, მცხეთას მივაშურეთ. ხინკალ-ქაბაბი არ გვინდოდა, მოგეხსენებათ წვიმისდამიუხედავად მაინც ზაფხული იყო და მაინც ცხელოდა, სამაგიეროდ გვინდოდა რამე ახალი, სადაც არ ვყოფილვართ, თან სიმწვანე და ბუნება, თან დესერტზე და ყავასთან მშვიდად საუბარი და...  ალბათ აქ უკვე ხვდებით ლამის „შეუსრულებელი მისია 4“-ს რომ შევეჭიდეთ. ასე იყო თუ ისე, გამახსენდა რომ ბოლო პერიოდში ჩემი რამდენიმე ფეისბუქელი „სელებრითი ფრენდი“ რამდენჯერმე დაჩექინდა მცხეთის (სინამდვილეში ზაჰესის) განახლებულ „ტერასაზე“, სადაც ულამაზეს ხედებს და ლაუნჯს გვპირდებოდნენ თანამედროვე ევროპული სამზარეულოთი, უგემრიელესი კოქტეილებით და საღამოს ელე

„ბეღელი“ თამარაშვილზე

არაფერი ისე არ უხდება ზამთრის ცივ, ყინვიან დღეს, როგორც ცხელი, ოხშივარადენილი ხინკალი... ჰოდა, სწორედ თებერვლის ერთ ნისლიან, სუსხიან და მელანქოლიურ შუალდღეზე ხინკლის ქაფქაფა წვენის ჩსახვრეპად აქვე, სახლთან ახლოს, მოგეხსენებათ სუსხი და მელანქოლია როცაა ირგვლივ გაბატონებული, ასეთ დროს შორს წასვლისა და ბევრი სიარულის განწყობა არ გაქვს, სარწმუნო წყაროსაგან ნაქებ ტრადიციულ, ქართულ რესტორან „ბეღელს“ მივაშურე. არის ასეთი დაუწერელი კანონი: კარგი პიცა უნდა ჭამო პიცერიაში, ნაყინი სანაყინეში, ხინკალი და ქაბაბი კი სახინკლეში და ა.შ. ყოველთვის მეცინება, როცა ვისმენ, რომ რომელიმე მაღალი კლასის რესტორანში არ ვარგოდა ხინკალი, ან ბორჯომის „მეტროპოლში“ არ იჭმეოდა ბეფსტროგანოვი. რა უნდა ხინკალს მამა-პაპურ ნადიმზე ან ბეფსტროგანოვს ბორჯომში? რა თქმა უნდა, არც ერთი არ იქნება კარგი. ყველაფერს აქვს თავისი ადგილი და ყავს თავისი მუშტარი. აი, სწორედ ამიტომ მივაშურე „ბეღელს“, სადაც ყველა ლოგიკით ნორმალური ხინკალი უნდა ყოფილიყო: ჯერ ერთი, შენობის ექსტერიერი იმაზე მეტყველებდა, რომ ქუჩის „ზაბეგალოვკაზე“ უკეთესი