მანდარინი საბურთალოზე

ტურიზმში არის ერთი ასეთი საკმაოდ საჩოთირო მომენტი - მოლოდინი და რეალობა. ეგვიპტის პირამიდების სანახავად წასულ ადამიანს უდაბნოს ყვითელი ქვიშისა და კამკამა ლაჟვარდოვანი ცის ფონზე აღამრთული გიგანტური ნაგებობების ულამაზესი პეიზაჟის ნახვის მოლოდინი აქვს. ადგილზე კი ბუღი, ათიათასობით მოზიმზიმე ტურისტი, ყაყანი, ტურისტული ავტობუსებით და გარემოვაჭრეებით ჩახერგილი ტერიტორია, მტვერი და ოფლის სუნი ხვდება, რა თქმა უნდა პირამიდებთან ერთად. რაც პირამიდების სიდიადეს სულაც არ აკნინებს, მაგრამ მაინცდამაინც სასიამოვნო თავგადასავალი ვერაა.

ასეა „მანდარინშიც“. ფეისბუქის გვერდზე ოსტატურად გადაღებული, მადის და ნერწყვის ერთნაირად მომგვრელი ფოტოების დათვალიერების მერე ერთი სული გაქვს, როდის ჩაჯდები რბილ, მოხერხებულ სავარძელში და მოწრუპავ უჰ, ნერწყვის როგორ მომგვრელ ულამაზეს კოქტეილებს, ჩაასობ კბილს მრავალათასი კალორიით და მრავალი კილოგრამი ბედნიერებით ერთნაირად გაჯერებულ ჰამბურგერში, მარწყვით, სნიკერსებით, ორეობეით და ამ ქვეყნად თუ რამე გემრიელი შოკოლადის ბატონი ან კამფეტი არსებობს ყველათრით ერთად გაძეძგილ ნამცხვრებში, კნაწუნა პიცაში და ამ მენიუსთან სრულიად მიუსადაგებელ, მაგრამ პოპულარულ და ადვილად დასამზადებელ სუშიში... სინამდვილეში კი:

ერთი შეხედვით ყველაფერი კარგადაა, ნაფიქრი ინტერიერი, კარგი და კომფორტული ავეჯი, ლამაზი ჭურჭელი, ყურადღებიანი მომსახურება... ოღონდ, იცით როგორი შთაბეჭდილება იქმნება? თითქოს ოდესღაც ორმხრივ გასასვლელიანი სადარბაზო ახლა კაფედ გადააკეთეს, შები შიკის სტილში კარგად გაარემონტეს და მერე კარგად შენახული, მაგრამ მაინც მეორადი ავეჯით (სავარძლის გახეხილი კიდეები და სახელურები, აქა-იქ ოდნავ დამსკდარი ტყავი) მოაწყვეს. ოღონდ შები შიკი ხელოვნურად დაძველებულს ნიშნავს და არა ნატურალურად გაცვეთილს.  
ორივე კარი თუ გააღეს, ორპირ ქარში ზიხარ. გეგონება, კინოსტუდიაში ხარ გადაღებაზე, შენ კი ხარ გადასაღები მოედნის ლამაზად მოწყობილ  სცენაზე, მაგრამ ტელეეკრანის მეორე მხარეს სავარძელში მოკალათებული მაყურებლისგან განსხვავებით, დეკორაციებს იქით მოუწესრიგებელ გარემოსაც ხედავ - კედელზე არააკურატულად მიმაგრებული სადენები, დრო-ჟამისგან გაყვითლებულ ჭერზე ძველი ჭაღისგან დარჩენილი ჭუჭყიანი რგოლები, საჭმელად შემოსულ ხალხს შორის სველი ტილოთი და იატაკის საწმენდი ჯოხით მოსეირნე დამლაგებელი, ხელისგულივით გადაშლილ უკანა ოთახში კომპიუტერთან მსხდომი ვიღაც ხალხი... ერთი სიტყვით, „მანდარინში“ თითქოს ყველაფერია იმისთვის, რომ თავი კარგად და კომფორტულად იგრძნო, მაგრამ მაინც არ ხარ შენს გემოზე. თან ამ ყველაფერს ორპირი ქარის ზმუილს, უაზროდ ჩართულ მუსიკას და კედელზე დაკიდებულ გალიაში მსხდომი თუთიყუშების ტვინისწამღებ და საკმაოდ ხმამაღალ ჭყიპინს თუ დავუმატებთ, ხომ საერთოდ. სიმყუდროვე არ არის. ყოველ შემთხვევაში, მე ვერ ვიგრძენი თავი კომფორტულად. 

ახლა რაც შეეხება სამზარეულოს - ძალიან გემრიელია „ორეოს ქეიქი“, მსუყე, გულისწასვლამდე ტკბილი, შოკოლადით გაძეძგილი. ორიგინალურია ბლინის ტორტებიც, განსაკუთრებით ნუტელათი და თხილით, მაგრამ არ გადავირიე. ძალიან ახალგამომცხვარი თუ არ არის ბლინი, მერე უგემურდება და ტყავივით შრება. ნორმალური და ტიპიურია პიცა, ყველიანი მაკარონი. ჰამბურგერიც. თუმცა, როგორც უკვე ვთქვი, არ მესმის რა უნდა ერთ მენიუში ჰამბურგერს და სუშის. გასაგებია, რომ დღეს თბილისში ყველაზე პოპულარული კერძების ათეულში შედის პიცაც, ჰამბურგერიც და სუშიც, მაგრამ კაფეში სიარული უბრალოდ კუჭის ამოყორვის პროცესი არ არის. აქ სიამოვნებისთვის მოდიხარ და პიცა და ჰამბურგერი თუ არ მოითხოვს გამორჩეულ გარემოს, სუშის ნამდვილად უნდა. და კაი, ასე აღარ დავწვრილმანდები და აღარ ვიტყვი, რომ ოთხი ყველის პიცას კვადრო ფორმაჯი არ ქვია, კვატროა ოთხი იტალიურად და ჯალაპინოც მექსიკური, საკმაოდ პოპულარული წიწაკაა და ხალაპენიოდ იკითხება.

ხომ ვთქვი, თავისუფალი გასასვლელი იპოვეს შენობის პირველ სართულზე და რესტორანი გახსნეს-თქო. მენიუც სწორედ ასევე აქვთ შედგენილი. დასხდნენ და იფიქრეს, რა შეუკვეთავდა ხალხი ყველაზე ხშირად, მერე რაც კი იცოდნენ და არ იცოდნენ უცხო დასახელებებიც ჩაამატეს შიგნით და ფასებიც შესაბამისი მიაწერეს - მაღალი.

იცით ეს რა შემთხვევაა? გარემოც რომ კარგია, მენიუც, შესრულებაც, მაგრამ მაინც რომ არ არის შენი სიდედრი. პოტენცია და მონდომება არის. ოღონდ მარილი აკლია ამ ყველაფერს, მარილი.  

სამზარეულო « « «

მომსახურება « « « «

კომფორტი « « «

ფასები ₾ ₾ ₾ ₾ ₾

მისამართი: თბილისი, შარტავას 18