Skip to main content

"ახალი მზიური" ძველ მზიურში

ცხელი ზაფხულის საღამოს ან სულაც გვიანი შემოდგომის მზიანი დღის მშვიდ გარემოში და ქალაქის ცენტრში შემთხვევით თუ განგების ძალით შემორჩენილ ბუნების ნაგლეჯში გასატარებლად შესანიშნავი ადგილია „ახალი მზიური“ - ახალგაზრდა პრესონალით, ლამაზი ვერანდით, ქოლგებით და პარასკევ ან შაბათ საღამოს ტრადიციული ღიაცისქვეშ კინოჩვენებებით და გემოვნებიანი მუსიკით.
გარდა კარგი მხატვრული თუ დოკუმენტური ფილმების, კონცერტების და სუფთა ჰაერისა „ახალ მზიურში“ დაგხვდებათ: ასევე კარგი და კიდევ უკეთესი აპარატის ყავა, საოცრად გემრიელი და მაცივარში კარგად ჩაცივებული, ნიგვზის ნატეხებით სავსე და ზუსტად როგორც უნდა იყოს ისეთი დაზეპილი ბრაუნი, მიხაკ-დარიჩინიანი, უფაფუკესი სტაფილოს ნამცხვარი, ფორთოხლის პეჩენია, ჩვეულებრივზე ჩვეულებრივი ანუ ნორმალური პიცა, რამდენიმე სახეობის გემრიელი წვნიანი და სენდვიჩები... რომლებიც, სამწუხაროდ ხშირად "უთავდებათ". მაგრამ ზუსტად ის, რისთვისაც ღირს „ახალ მზიურში“ სიარული, სულ არის: ლამაზი გარემო, ჩიტების ჭიკჭიკი, არომატული ყავა, ზემოთ რომ გიყვებოდით ის ბრაუნი და რა თქმა უნდა, არაჩვეულებრივი კონცერტები ძალიან კარგი ხმის აპარატურით. 
ახლა რა არ არის მშვენიერი: პირველ რიგში - ეზოს სკამები. ლითონის საზურგეზე ამაყად მიდუღებული წარწერით - GIPA  კონსტრუქცია ალბათ თავიდან წამების იარაღად იყო ჩაფიქრებული და ბოლო მომენტში გადაწყვიტეს მისი სკამად გადაკეთება. შეუძლებელია დიდხან ჯდომა და რელაქსაცია, განსაკუთრებით ოდნავ მაინც თუ ცივა. არანაირი პლედი არ გიშველის, გემრიელად ვერ მიეყუდები, ვერ მოკალათდები. საბედნიეროდ, თვითონ კაფეში დგას წესიერი სკამები.
გულდასაწყვეტია ერთჯერადი ჭიქით მორთმეული საკმაოდ დაბალი ხარისხის ღვინოც. რას იზამ? ერთ ბეწო კაფეს სამზარეულო პრაქტიკულად არ აქვს და სწორედ ამის შედეგია სულ რამდენიმეპუნქტიანი და მზა კერძებზე გათვლილი მენიუ.  ერთჯერადი ჭურჭელი და ამერიკულ ყაიდაზე პირდაპირ ბოთლიდან დასალევი ლუდი კი დიდი სათავსოს უქონლობის ბრალია. არ აქვთ ყინულიც. გაგანია სიცხეში ხილის ჩაის პაკეტისგან დაყენებული და ცივ ჩაიდ წოდებული, წესით გამაგრილებელი, საკმაოდ უგემური სასმელი, არათუ ყინულებით, ოთახის ტემპერატურის მოაქვთ.
რაც შეეხება მომსახურებას, მის შესაფასებლად ალბათ საუკეთესო ტერმინი იქნება - ძალიან კარგი, მაგრამ ერთჯერადი. სწრაფად და ღიმილით მოვლენ, ყურადღებიანად მოგისმენენ რა გინდა, თავაზიანად და ოპერატიულად მოგიტანენ შეკვეთას და ანგარიშის მოტანამდე მარტივად და მყარად ივიწყებენ შენს არსებობას. ეგებ რამის დამატება გინდა, ან რამე პრეტენზია გაქვს, ან სულაც აღფრთოვანდი და მადლობა გინდა გადაუხადო... არც იფიქრო ვინმე გამოიჭირო. ამიტომ პირველივე შანსზე კარგად უნდა მოიფიქრო რა გინდა. ყველა მაგიდის შეკვეთის ერთხელ შესრულების შემდეგ, მიმტანი თავისთვის მიდის და ნაცნობებთან გემრიელად საუბრობს. სიჯიუტეს თუ გამოიჩენ და მაინც შეაწუხებ მეორეჯერ, შეიძლება ენერგიულმა მიმტანმა სხვისი ყავა შენ მოგართვას, შენი პროტესტის მერე ყავა კი წაიღოს, მაგრამ საშაქრე მაინც შენთან დატოვოს და შემკვეთი დატოვოს უშაქროდ. მე შენ გეტყვი, ადვილად გამოიჭერ კიდევ და მოატანინებ.
ერთი სიტყვით, რა არის კარგი და გამორჩეული „ახალ მზიურში“? გარემო, ხალხი, კინოჩვენებები და ბრაუნი.

სამზარეულო « « «
მომსახურება « «
კომფორტი « « «
ფასები  ₾ ₾ ₾ ₾


მისამართი: თბილისი, ჭავჭავაძის გამზ., პარკი „მზიური“

Comments

Popular posts from this blog

„მეგრული სახლი“ მშრალ ხიდთან

ოდესღაც ერთმა გამოცდილმა და ჭკვიანმა დიასახლისმა მირჩია: სამზარეულოს კომბაინს ნუ იყიდი, ჯობია დაფიქრდე რა გჭირდება ყველაზე მეტად და იგივე ფასად ის იყიდო ყველაზე კარგიო. ათას სხვადასხვა დანიშნულებას მორგებულ კომბაინს არასდროს ექნება კარგი მიქსერის, კარგი ჩოპერის ან თუნდაც ბლენდერის ყველა ფუნქცია. რესტორანიც ზუსტად ასეა: როცა ერთი მიმართულებით მუშაობს, უმეტესად ყველაფერი კარგია. ათას სამზარეულოზე მორგებულს კი აღარაფერი აქვს გამორჩეულად კარგი. აი, სწორედ ასეთია „მეგრული სახლიც“. არ მეგულება ადამიანი, რომელსაც „მეგრულ სახლში“ დაპატიჟებ და იქ მექსიკური კარტოფილის, ბერძნული სალათის, ისპანახი სუპის, პარმეზანიანი ქათმის ან 90-იანი წლებიდან შემორჩენილი მაიონეზში ჩაბუჟბუჟებული ხბოს ხორცის სალათის საჭმელად წამოვა. აღარ ვლაპარაკობ იტალიურ ყავაზე (ასე არეკლამებენ ყავას რესტორნის გვერდზე) და ბელგიურ ვაფლზე ნაყინით. „მეგრული სახლის“ ხსენებაზე თვალწინ გიდგება თბილი, სასიამოვნო, ოჯახური ატმოსფერო ბუხრის არომატითა და ხის ტაბლებით, სულგუნჩაჭიპჭიპებული ელარჯი კამეჩის მაწვნითა და არომატული გებჟალი

ტერასა მტკვარზე

ამ ავადმოსახსენიებელ რუსებს ერთი გამოთქმა აქვთ კარგი: Дурная голова ногам покоя не дает - ო და ჩვენც ავტყდით და ზაფხულის ხვატში ყავის ქალაქგარეთ დალევა მოვინდომეთ. ხან ყველამ ვერ მოიცალა, ხან მანქანას არ ეცალა, ხან ადგილზე ვერ შევთანხმდით და ისე მოხდა, რომ ჩვენი დიდხანსნაგეგმი და მრავალჯერ გადადებული მოგზაურობის დღეს მსუბუქად ნაწვიმარი დაემთხვა. იხტიბარი არ გავიტეხეთ და ამინდიდან გამომდინარე, მცხეთას მივაშურეთ. ხინკალ-ქაბაბი არ გვინდოდა, მოგეხსენებათ წვიმისდამიუხედავად მაინც ზაფხული იყო და მაინც ცხელოდა, სამაგიეროდ გვინდოდა რამე ახალი, სადაც არ ვყოფილვართ, თან სიმწვანე და ბუნება, თან დესერტზე და ყავასთან მშვიდად საუბარი და...  ალბათ აქ უკვე ხვდებით ლამის „შეუსრულებელი მისია 4“-ს რომ შევეჭიდეთ. ასე იყო თუ ისე, გამახსენდა რომ ბოლო პერიოდში ჩემი რამდენიმე ფეისბუქელი „სელებრითი ფრენდი“ რამდენჯერმე დაჩექინდა მცხეთის (სინამდვილეში ზაჰესის) განახლებულ „ტერასაზე“, სადაც ულამაზეს ხედებს და ლაუნჯს გვპირდებოდნენ თანამედროვე ევროპული სამზარეულოთი, უგემრიელესი კოქტეილებით და საღამოს ელე

„ბეღელი“ თამარაშვილზე

არაფერი ისე არ უხდება ზამთრის ცივ, ყინვიან დღეს, როგორც ცხელი, ოხშივარადენილი ხინკალი... ჰოდა, სწორედ თებერვლის ერთ ნისლიან, სუსხიან და მელანქოლიურ შუალდღეზე ხინკლის ქაფქაფა წვენის ჩსახვრეპად აქვე, სახლთან ახლოს, მოგეხსენებათ სუსხი და მელანქოლია როცაა ირგვლივ გაბატონებული, ასეთ დროს შორს წასვლისა და ბევრი სიარულის განწყობა არ გაქვს, სარწმუნო წყაროსაგან ნაქებ ტრადიციულ, ქართულ რესტორან „ბეღელს“ მივაშურე. არის ასეთი დაუწერელი კანონი: კარგი პიცა უნდა ჭამო პიცერიაში, ნაყინი სანაყინეში, ხინკალი და ქაბაბი კი სახინკლეში და ა.შ. ყოველთვის მეცინება, როცა ვისმენ, რომ რომელიმე მაღალი კლასის რესტორანში არ ვარგოდა ხინკალი, ან ბორჯომის „მეტროპოლში“ არ იჭმეოდა ბეფსტროგანოვი. რა უნდა ხინკალს მამა-პაპურ ნადიმზე ან ბეფსტროგანოვს ბორჯომში? რა თქმა უნდა, არც ერთი არ იქნება კარგი. ყველაფერს აქვს თავისი ადგილი და ყავს თავისი მუშტარი. აი, სწორედ ამიტომ მივაშურე „ბეღელს“, სადაც ყველა ლოგიკით ნორმალური ხინკალი უნდა ყოფილიყო: ჯერ ერთი, შენობის ექსტერიერი იმაზე მეტყველებდა, რომ ქუჩის „ზაბეგალოვკაზე“ უკეთესი