Skip to main content

„ლა ფონდიუს“ პიერადი - ქვაზე დაბრაწული ნეტარება

დაბალ ხმაზე ჩართული ფრანგული რადიო, უზარმაზარ თეთრ კედელზე პროეცირებული ფრანგული ფილმები, დიდი სივრცე, მყუდრო ატმოსფერო, უგემრიელესი და თბილისში უიაფესი აპარატის ყავა და ულამაზესი ახალგაზრდა ოჯახი - ფრანგი მზარეული ქმარი და ქართველი ცოლი ორი არაჩვეულებრივი შვილით. აი, რა დაგხვდებათ თბილისის ერთ-ერთ საკმაოდ საინტერესო და ცოტა განსხვავებულ რესტორანში.
და, რა აქვთ „ლა ფონდიუში“ განსხვავებული? - მენიუ. ფრანგული, ხარისხიანი და გემრიელი.
პირველ რიგში, რა თქმა უნდა, ფონდიუ - ცეცხლზე შემოდგმული პატარა ჩახანით მორთმეული, ღვინით და სანელებლებით შესუნელებული გამდნარი ყველი გახუხული პირის კუბიკებთან ერთად. გიყვართ ევროპული ყველი? მაშინ ეს კერძი თქვენთვისაა. ტკბილეულის მოყვარულებისთვის ცალკე აქვთ შოკოლადის ფონდიუ - სადაც გახუხული პურის ნაცვლად,  აბრეშუმივით რბილ და არომატულ შოკოლადის სოუსში ამოსავლებად ხილის და ზეფირის ნაჭრები მოაქვთ. ამას ბევრგან ნახავთ, ამიტომ მერწმუნეთ, ყველიან ჯობია, მით უმეტეს, რომ „ლა ფონდიუს“ შეფმზარეული ადრიენ პერშერონი პროდუქტის ხარისხზე ნამდვილად არ აკეთებს ეკონომიას და აქ ყველი მართლა ძალიან გემრიელი აქვთ.
ფონდიუზე კიდევ უფრო საინტერესო აქვთ პიერადის ანუ გავარვარებულ ქვაზე შესაწვავი პროდუქტების რამდენიმე კომბინაცია. მაგიდაზე ჩადგამენ თანამედროვე, ელექტრო პიერადს - ნატურალური ქვის ტაფას, გაავარვარებენ შენს თვალწინ. მოგართმევენ პორციებად დაჭრილ საქონლის, ღორის და ქათმის ხორცს, სოკოს, რამდენიმე სახის ბოსტნეულს, სულგუნის ან ევროპული ყველის ნაჭრებს, რომელსაც შენი ხელით, შენთვის სასურველ დონემდე შეწვავ ქვაზე პატარა შამფურების და ყველის გასადნობი ნიჩბების დახმარებით. იცით რა სასიამოვნო, მხიარული და გასართობია ეს პროცესია? ეს ის შემთხვევაა, როცა ჭამა მარტო საჭმლის მიღების პროცესი კი არა, ურთიერთობის და საინტერესო დროსტარების კიდევ ერთი საშუალებაა. იხალისებ, შეიწვავ, გაიმზადებ და მიირთმევ გემრიელ სალათასთან და სამი სხვადასხვა სახის სოუსთან ერთად. აღარ ვლაპარაკობ იმაზე, რომ მსგავსი ტიპის მომსახურება პირდაპირ კავშირშია პროდუქტის საუკეთესო ხარისხთან - თერმულად დაუმუშავებელ და შეუკმაზავ პროდუქტზე ყოველთვის ჩანს როგორია მისი მდგომარეობა. შემწვარზე და შესუნელებულზე ვერასდროს მიხვდები ახალი იყო თუ არა ხორცი, მაიონეზმოსხმულ სალათში წარმოდგენა არ გაქვს გაყვითლებული და ძველი ხომ არ იყო შიგნით ჩაჭრილი ყველი ან როგორი იყო ყველი სანამ გადნებოდა  ხაჭაპურში, მაინცდამაინც გემოზე თუ არ არის ამძაღებული.  აქ კი ზუსტად ხედავ როგორი ახალია ხორცი, როგორი რძიანია სულგუნი ან როგორი ქორფა და ახალდაჭრილია ბულგარული წიწაკა. და ალბათ იმასაც ხვდებით, რომ ასეთი პროდუქტები ვერ იქნება იაფი და მით უმეტეს, გაუყინავი ხორცი, რომელიც საგანგებოდ მოაქვთ რაჭის რომელიღაც ფერმიდან. თუმცა, აქ კარგი ყავა და დესერტია თბილისისთვის საარაკოდ იაფი.
უფრო მსუბუქი კვების მოყვარულთათვის აქვთ სხვადასხვა სახეობის ტკბილი და არატკბილი, ჩვეულებრივი, წიწიბურას ფქვილის და კიდევ ათასნაირი ბლინები და მათ შორის, მე-20 საუკუნის 70-იანი წლების კლასიკის „კრეპ-სუზეტის“ გათანამედროვებული და გადიეტურებული ვარიანტი, რომელსაც მაღალკალორიული  ფორთოხლის კარამელის სოუსის ნაცვლად, გახეხილი სტაფილოთი და ნუშის ფანტელებით მოგართმევენ. გემრიელია, თუმცა პირდაპირ გეტყვით, რომ მე მაინც ძველი მირჩევნია: თავისი სქელ, ძველმოდურ, დეკადენტურ სოუსში ჩაჭიპჭიპებული და ალმოდებული,  თვით ჯულია ჩაილდი, რომ აშიშხინებდა ტაფაზე, ლიქიორი „გრან-მარნიეთი“, რომელსაც ვერ დავიჟინებ, მაგრამ „ლა ფონდიუში“, მემგონი „კუანტროთი“ ცლიან. მოკლედ, ხომ ვთქვი, კლასიკის თანამედროვე და დიეტური ვარიანტია, თუმცა გემრიელი. 
საინტერესო აქვთ სასმელებიც - სანგრია (წითელი ღვინო ციტრუსებთან ერთად) და ჟოლოს კული კრემ შანტილით - რაღაც საშუალო მუსსა და ბლომანჟეს შორის.
სხვა რა გითხრათ? მომსახურება... თვითონ უნდა ნახოთ. მოვლენ, მოგიკითხავენ, ადამიანურად დაგელაპარაკებიან, არ დაგზარდებიან, აგიხსნიან რა-რა არის. მოგიყვებიან, გასწავლიან, გაგაშინაურებენ და გაგიშანურდებიან. ახალგაზრდა და უსაყვარლეს მიმტანს შეცდომებიც მოუვა, რაღაც დაავიწყდება, რაღაც არ იცის, მაგრამ იმწუთშივე მოიკითხავს, გამოასწორებს, არ შეგაწუხებს, არ გაგაღიზიანებს და თავისი ყურადღებით და გულწრფელობით ყველაფერს გამოისყიდის.
ბევრი ასეთი ადგილი მინდა თბილისში - გულწრფელი, განსხვავებული და ხარისხიანი. აქ კლიენტები უყვართ.

სამზარეულო « « « «
მომსახურება  « « « «
კომფორტი  « « « «
ფასები     ₾ ₾ ₾


მისამართი: თბილისი, ტატიშვილის 7, ფლარმონიასთან 

Comments

Popular posts from this blog

„მეგრული სახლი“ მშრალ ხიდთან

ოდესღაც ერთმა გამოცდილმა და ჭკვიანმა დიასახლისმა მირჩია: სამზარეულოს კომბაინს ნუ იყიდი, ჯობია დაფიქრდე რა გჭირდება ყველაზე მეტად და იგივე ფასად ის იყიდო ყველაზე კარგიო. ათას სხვადასხვა დანიშნულებას მორგებულ კომბაინს არასდროს ექნება კარგი მიქსერის, კარგი ჩოპერის ან თუნდაც ბლენდერის ყველა ფუნქცია. რესტორანიც ზუსტად ასეა: როცა ერთი მიმართულებით მუშაობს, უმეტესად ყველაფერი კარგია. ათას სამზარეულოზე მორგებულს კი აღარაფერი აქვს გამორჩეულად კარგი. აი, სწორედ ასეთია „მეგრული სახლიც“. არ მეგულება ადამიანი, რომელსაც „მეგრულ სახლში“ დაპატიჟებ და იქ მექსიკური კარტოფილის, ბერძნული სალათის, ისპანახი სუპის, პარმეზანიანი ქათმის ან 90-იანი წლებიდან შემორჩენილი მაიონეზში ჩაბუჟბუჟებული ხბოს ხორცის სალათის საჭმელად წამოვა. აღარ ვლაპარაკობ იტალიურ ყავაზე (ასე არეკლამებენ ყავას რესტორნის გვერდზე) და ბელგიურ ვაფლზე ნაყინით. „მეგრული სახლის“ ხსენებაზე თვალწინ გიდგება თბილი, სასიამოვნო, ოჯახური ატმოსფერო ბუხრის არომატითა და ხის ტაბლებით, სულგუნჩაჭიპჭიპებული ელარჯი კამეჩის მაწვნითა და არომატული გებჟალი

ტერასა მტკვარზე

ამ ავადმოსახსენიებელ რუსებს ერთი გამოთქმა აქვთ კარგი: Дурная голова ногам покоя не дает - ო და ჩვენც ავტყდით და ზაფხულის ხვატში ყავის ქალაქგარეთ დალევა მოვინდომეთ. ხან ყველამ ვერ მოიცალა, ხან მანქანას არ ეცალა, ხან ადგილზე ვერ შევთანხმდით და ისე მოხდა, რომ ჩვენი დიდხანსნაგეგმი და მრავალჯერ გადადებული მოგზაურობის დღეს მსუბუქად ნაწვიმარი დაემთხვა. იხტიბარი არ გავიტეხეთ და ამინდიდან გამომდინარე, მცხეთას მივაშურეთ. ხინკალ-ქაბაბი არ გვინდოდა, მოგეხსენებათ წვიმისდამიუხედავად მაინც ზაფხული იყო და მაინც ცხელოდა, სამაგიეროდ გვინდოდა რამე ახალი, სადაც არ ვყოფილვართ, თან სიმწვანე და ბუნება, თან დესერტზე და ყავასთან მშვიდად საუბარი და...  ალბათ აქ უკვე ხვდებით ლამის „შეუსრულებელი მისია 4“-ს რომ შევეჭიდეთ. ასე იყო თუ ისე, გამახსენდა რომ ბოლო პერიოდში ჩემი რამდენიმე ფეისბუქელი „სელებრითი ფრენდი“ რამდენჯერმე დაჩექინდა მცხეთის (სინამდვილეში ზაჰესის) განახლებულ „ტერასაზე“, სადაც ულამაზეს ხედებს და ლაუნჯს გვპირდებოდნენ თანამედროვე ევროპული სამზარეულოთი, უგემრიელესი კოქტეილებით და საღამოს ელე

„ბეღელი“ თამარაშვილზე

არაფერი ისე არ უხდება ზამთრის ცივ, ყინვიან დღეს, როგორც ცხელი, ოხშივარადენილი ხინკალი... ჰოდა, სწორედ თებერვლის ერთ ნისლიან, სუსხიან და მელანქოლიურ შუალდღეზე ხინკლის ქაფქაფა წვენის ჩსახვრეპად აქვე, სახლთან ახლოს, მოგეხსენებათ სუსხი და მელანქოლია როცაა ირგვლივ გაბატონებული, ასეთ დროს შორს წასვლისა და ბევრი სიარულის განწყობა არ გაქვს, სარწმუნო წყაროსაგან ნაქებ ტრადიციულ, ქართულ რესტორან „ბეღელს“ მივაშურე. არის ასეთი დაუწერელი კანონი: კარგი პიცა უნდა ჭამო პიცერიაში, ნაყინი სანაყინეში, ხინკალი და ქაბაბი კი სახინკლეში და ა.შ. ყოველთვის მეცინება, როცა ვისმენ, რომ რომელიმე მაღალი კლასის რესტორანში არ ვარგოდა ხინკალი, ან ბორჯომის „მეტროპოლში“ არ იჭმეოდა ბეფსტროგანოვი. რა უნდა ხინკალს მამა-პაპურ ნადიმზე ან ბეფსტროგანოვს ბორჯომში? რა თქმა უნდა, არც ერთი არ იქნება კარგი. ყველაფერს აქვს თავისი ადგილი და ყავს თავისი მუშტარი. აი, სწორედ ამიტომ მივაშურე „ბეღელს“, სადაც ყველა ლოგიკით ნორმალური ხინკალი უნდა ყოფილიყო: ჯერ ერთი, შენობის ექსტერიერი იმაზე მეტყველებდა, რომ ქუჩის „ზაბეგალოვკაზე“ უკეთესი