Skip to main content

გრაუნდ 84 - კიდევ ერთი კარგი ადგილი თბილისში


არცთუ ისე დიდი ხნის წინ კიდევ ერთი კარგი ბისტრო გაიხსნა: კოხტა და სასიამოვნო გარემო, ზრდილობიანი, კარგად გაწვრთნილი, ახალგაზრდა პერსონალი, საინტერესო და გემრიელი მენიუ. როგორ გითხრათ? უფრო ზუსტად რომ ვთქვა, „ბროტმასიტერები“ იცით? ჰოდა, „ბროტმაისტერს“ კიდევ ერთი ტყუპისცალი გაუჩნდა - გარეგნულადაც, შინაარსითაც და სტილითაც, რაც სულაც არ არის ცუდი.
„გრაუნდ 84-ში“ შეკვეთას მისცემთ თუ არა, ლიტრიანი ბოთლით ლიმონიან და პიტნიან დეტოქს-წყალს მოგართმევენ საჩუქრად. საჩუქრად მოაქვთ ადგილზე გამომცხვარი (ასე ამბობენ) სამი სახეობის თბილი პურიც: ხმელ ბაზილიკომოყრილი ფოკაჩა, გრისინი სეზამის მარცვლებით და ფრანგული ბაგეტი ნივრით და კამის თუ ცერეცოს თესლით. ეს უკანასკნელი, როგორც ჩანს, „გრაუნდ84-ის კონცეფციის ნაწილია - ანისის არომატი იგრძნობა პასტაზე მოსხმულ უგემრიელეს პამიდვრის სოუსშიც და ლიმონის ცედრამოხეხილ  კარტოფილ ფრიშიც.
საინტერესო და ხარისხიანი, მაგრამ საშუალო სტატისტიკური თბილისელი მომხმარებლისთვის ცოტა არ იყოს დამაბნეველი და მოუხერხებელია მენიუ: ტყის სოკოს წვნიანი ვერმუტით და ტრიუფელის ზეთით, ტენდერლოინი წითელი პესტოთი, რიზოტო გოგრით და შაფრანით, პიცა ნაღებით, რიკოტათი და გორგონძოლათი, პასტა ქათმით და ყაბაყით... მიუხედევად იმისა, რომ ამერიკულ-იტალიურ სტილშია ყველაფერი, აქ არ დაგხვდებათ ისეთი ნაცნობი და გაცვეთილი სახელები, როგორიცაა პიცა პეპერონი, მარგერიტა ან პასტა კარბონარა, არც ჩვეული გემოთშეთანხმებები. უფრო მეტიც, კერძის შეკვეთის მერე არჩევანს გთავაზობენ პასტის სახეობაშიც, რომელსაც მიმტანს თუ დავუჯერებთ, ადგილზე ამზადებენ. მაგრამ, მომკალი და ჩვენთვის მოტანილი პენე მაინც მაღაზიის მგონია. ვერ იყო ადგილზე ახალდამზადებული პასტა რომ უნდა ყოფილიყო ისეთი ყოჩაღი. და არც „ალ-დენტე“ იყო მე რომ შევუკვეთე მთლად ისეთი. 
სამაგიეროდ, შეფის საავტორო ბურგერი აქვთ ზღაპარი, სეზამმოყრილი ხრაშუნაკანიანი ფუნთუშით, წიწმატით, დაკარამელებული ხახვით, "განსაკუთრებული" სოუსით და ზუსტად თქვენი სურვილის მიხედვით შემწვარი კატლეტით. აღარც კი მახსოვს ბოლოს როდის ვჭამე თბილისში გაუყინავი ხორცისგან საშუალო მზაობამდე გარედან იდეალურად დაბრაწული და შიგნით ცვრიანი ბურგერი. ზუსტად საშუალო მზობამდე იყო ხორცი შემწვარი უგემრიელეს როსტბიფის პიცაზეც: ხრაშუნა ცომი, ფართო კიდით, მზეზე გამომშრალი პამიდვრები, წიწმატი, საგანგებოდ პიცისთვის მომზადებული პამიდვრის სოუსი და პარმეზანი. ნაკლს ვერ უპოვი. არა, როგორ ვერ უპოვი: ვისურვებდი ოთხ ვეებერთელანაჭრიან პიცაზე, ცოტა მეტი ხორცი და ოთხი პაწაწუნა ნაკუწი პამიდვრის ჩირის ნაცვლად ცოტა მეტი მოეყარათ და უფრო დიდი ნაჭრები, მაგრამ მაინც ღვთაებრივად გემრიელი იყო ყველაფერი. ისე, ბარემ რადგან დავიწყე, ბოლომდე ვიტყვი: მენიუში რუკოლაც ეწერა და პიცას მარტო წიწმატი ეყარა. თუმცა ამით არაფერი დააკლდა, მით უმეტეს, რომ წიწმატიც და რუკოლაც ერთი ყაიდის მწვანილებში გადის, იგივეა რამეს კამა და ცერეცო რომ მოაყარო ერთად, მაგრამ რადგან მენიუში ეწერა მაგიტომ ვამბობ, თორემ პრეტენზია არ მაქვს...
აქვთ ადგილზე დამზადებული ლიმონათიც, ლიმონით, ფორთოხლით და ყავა კენკრით. ლიმონით კარგია, ფორთოხლით - ისე რა. აი, ყავის და კენკრის გასინჯვას კი თქვენი არ ვიცი და მე დიდხანს ვერ გავრისკავ. მომკალი და არ უნდა იყოს კარგი. მაგრამ, ეგებ ვცდები, აქ ხომ ყველაფერი გემრიელი აქვთ. კარგია ყავა და ნამცხვრებიც.
ამ კულინარიულ სამოთხეში მაინც არის ერთი პრობლემა: სივიწროვე და მაგიდების ზომა. ორი კაცის მოკრძალებულ შეკვეთასაც კი უჭირს ერთ მაგიდაზე მოთავსება, აღარ ვლაპარაკობ რა იქნება, მშიერი თუ შეხვედი. ჩვენი შეკვეთის ნაწილი გვერდით მაგიდაზე ელაგა. მით უმეტეს, რომ ცალ-ცალკე ჭიქები მოაქვთ წყლისთვის და ლიმონათისთვის (რაც ძალიან კარგია). ამ გახსენებაზე, ერთ საინტერესო ფაქტსაც აქვს ადგილი: ლიმონათი ლიტრიანი გრაფინით 13 ლარი ღირს, მაგრამ 400 მლ-იანი ჭიქით თუ შეუკვეთავთ - 7. ერთი სიტყვით, ლიმონათის ჭიქაში დასხმაში 2 ლარს იხდით.
რა გითხრათ, ხშირად ვივლი? არ ვიცი, ალბათ არა. მაგრამ რამდენი ბურგერი ან კარგად შემწვარი ხორცი მომინდება, ყოველ ჯერზე მივალ - მენიუში ტენდერლოინიც აქვთ, რომელიც აუცილებლად უნდა გავსინჯო. ჩემი აზრით, ფართია პატარა და ადგილია რაღაც უპერსპექტივო. მით უმეტეს, ასეთი კონცეფციის ბისტროსთვის. მიუხედავად იმისა, რომ მე პირადად ძალიან მომწონს „გრაუნდ 84“, სამწუხაროდ, არ გვიყვარს ქართველებს საჯაროდ ახლის სწავლა. თავს შეურაცხყოფილად ვგრძნობთ ასეთ დროს, განსაკუთრებით პატარა ბისტროში. ძვირიანი რესტორნისგან, ჯანდაბას, ავიტანთ კიდევ, მაგრამ არამგონია ბევრს ესიამოვნოს, როცა მიმტანი გიმარცვლავს საჩუქრად მორთმეული სამი სახეობის პურის დასახელებას. უარეს დღეში გვაგდებს მენიუში ჩამოთვლილი უცნობი პროდუქტები და ასარჩევად შემოთავაზებული ოთხი სახეობის სვეცკურად პასტა და ჩვენებურად მაკარონიც - ფეტუჩინი, ტალიატელე, პენე და ა.შ. არ ვართ ჯერ ამისთვის მზად... ღმერთმა ქნას, ვცდებოდე.

სამზარეულო « « « «
მომსახურება « « « «
კომფორტი « « «
ფასები ₾ ₾ ₾ ₾

მისამართი: თბილისი, პეკინის 8

Comments

Popular posts from this blog

„მეგრული სახლი“ მშრალ ხიდთან

ოდესღაც ერთმა გამოცდილმა და ჭკვიანმა დიასახლისმა მირჩია: სამზარეულოს კომბაინს ნუ იყიდი, ჯობია დაფიქრდე რა გჭირდება ყველაზე მეტად და იგივე ფასად ის იყიდო ყველაზე კარგიო. ათას სხვადასხვა დანიშნულებას მორგებულ კომბაინს არასდროს ექნება კარგი მიქსერის, კარგი ჩოპერის ან თუნდაც ბლენდერის ყველა ფუნქცია. რესტორანიც ზუსტად ასეა: როცა ერთი მიმართულებით მუშაობს, უმეტესად ყველაფერი კარგია. ათას სამზარეულოზე მორგებულს კი აღარაფერი აქვს გამორჩეულად კარგი. აი, სწორედ ასეთია „მეგრული სახლიც“. არ მეგულება ადამიანი, რომელსაც „მეგრულ სახლში“ დაპატიჟებ და იქ მექსიკური კარტოფილის, ბერძნული სალათის, ისპანახი სუპის, პარმეზანიანი ქათმის ან 90-იანი წლებიდან შემორჩენილი მაიონეზში ჩაბუჟბუჟებული ხბოს ხორცის სალათის საჭმელად წამოვა. აღარ ვლაპარაკობ იტალიურ ყავაზე (ასე არეკლამებენ ყავას რესტორნის გვერდზე) და ბელგიურ ვაფლზე ნაყინით. „მეგრული სახლის“ ხსენებაზე თვალწინ გიდგება თბილი, სასიამოვნო, ოჯახური ატმოსფერო ბუხრის არომატითა და ხის ტაბლებით, სულგუნჩაჭიპჭიპებული ელარჯი კამეჩის მაწვნითა და არომატული გებჟალი

ტერასა მტკვარზე

ამ ავადმოსახსენიებელ რუსებს ერთი გამოთქმა აქვთ კარგი: Дурная голова ногам покоя не дает - ო და ჩვენც ავტყდით და ზაფხულის ხვატში ყავის ქალაქგარეთ დალევა მოვინდომეთ. ხან ყველამ ვერ მოიცალა, ხან მანქანას არ ეცალა, ხან ადგილზე ვერ შევთანხმდით და ისე მოხდა, რომ ჩვენი დიდხანსნაგეგმი და მრავალჯერ გადადებული მოგზაურობის დღეს მსუბუქად ნაწვიმარი დაემთხვა. იხტიბარი არ გავიტეხეთ და ამინდიდან გამომდინარე, მცხეთას მივაშურეთ. ხინკალ-ქაბაბი არ გვინდოდა, მოგეხსენებათ წვიმისდამიუხედავად მაინც ზაფხული იყო და მაინც ცხელოდა, სამაგიეროდ გვინდოდა რამე ახალი, სადაც არ ვყოფილვართ, თან სიმწვანე და ბუნება, თან დესერტზე და ყავასთან მშვიდად საუბარი და...  ალბათ აქ უკვე ხვდებით ლამის „შეუსრულებელი მისია 4“-ს რომ შევეჭიდეთ. ასე იყო თუ ისე, გამახსენდა რომ ბოლო პერიოდში ჩემი რამდენიმე ფეისბუქელი „სელებრითი ფრენდი“ რამდენჯერმე დაჩექინდა მცხეთის (სინამდვილეში ზაჰესის) განახლებულ „ტერასაზე“, სადაც ულამაზეს ხედებს და ლაუნჯს გვპირდებოდნენ თანამედროვე ევროპული სამზარეულოთი, უგემრიელესი კოქტეილებით და საღამოს ელე

„ბეღელი“ თამარაშვილზე

არაფერი ისე არ უხდება ზამთრის ცივ, ყინვიან დღეს, როგორც ცხელი, ოხშივარადენილი ხინკალი... ჰოდა, სწორედ თებერვლის ერთ ნისლიან, სუსხიან და მელანქოლიურ შუალდღეზე ხინკლის ქაფქაფა წვენის ჩსახვრეპად აქვე, სახლთან ახლოს, მოგეხსენებათ სუსხი და მელანქოლია როცაა ირგვლივ გაბატონებული, ასეთ დროს შორს წასვლისა და ბევრი სიარულის განწყობა არ გაქვს, სარწმუნო წყაროსაგან ნაქებ ტრადიციულ, ქართულ რესტორან „ბეღელს“ მივაშურე. არის ასეთი დაუწერელი კანონი: კარგი პიცა უნდა ჭამო პიცერიაში, ნაყინი სანაყინეში, ხინკალი და ქაბაბი კი სახინკლეში და ა.შ. ყოველთვის მეცინება, როცა ვისმენ, რომ რომელიმე მაღალი კლასის რესტორანში არ ვარგოდა ხინკალი, ან ბორჯომის „მეტროპოლში“ არ იჭმეოდა ბეფსტროგანოვი. რა უნდა ხინკალს მამა-პაპურ ნადიმზე ან ბეფსტროგანოვს ბორჯომში? რა თქმა უნდა, არც ერთი არ იქნება კარგი. ყველაფერს აქვს თავისი ადგილი და ყავს თავისი მუშტარი. აი, სწორედ ამიტომ მივაშურე „ბეღელს“, სადაც ყველა ლოგიკით ნორმალური ხინკალი უნდა ყოფილიყო: ჯერ ერთი, შენობის ექსტერიერი იმაზე მეტყველებდა, რომ ქუჩის „ზაბეგალოვკაზე“ უკეთესი