”მონ კაფე“ აბაშიძეზე

ვაკეში, აბაშიძეზე ბევრი ახალი და ბევრიც ოდესღაც ძალიან პოპულარული და კარგად ნაცნობი კაფეა შემორჩენილი, სადაც ძველი კლიენტები დღემდე ერთგულად და რეგულარულად დადიან. მათ შორისაა „მონ კაფეც“, ნახევრადჩაბნელებული, მუქი მწვანე ინტერიერით, კედელზე ბრინჯაოსფერ ჩარჩოებში ჩასმული ტილოებით, ჩუქურთმებიან სარკეებით,  რელიეფური ჭერით, მძიმე, მასიური, ტყავის დივან-სავარძლებითა და აბაჟურიანი კანდელაბრებით, რომლებიც თანამედროვე თბილისური კაფეების ავეჯისგან განსხვავებით ნამდვილად არაა სახლიდან გამოტანილი ან ნაცნობ-მეგობრებში შეგროვებული. უფრო მეტიც, ფუფუნებასა და სიმდიდრეზე საბჭოთა პერიოდის წარმოდგენის საუკეთესო ტრადიციების სრული დაცვითაა შერჩეული და ნაყიდი.

ახლა, გარდა კომფორტული, ლამაზი და მდიდრული ინტერიერისა, რა გამოარჩევს „მონ კაფეს“ აბაშიძის სხვა კაფე-ბარებისგან? პირველ რიგში, ერთი  საინტერესო მომენტი, რომელსაც აგერ უკვე წლებია ვაკვირდები: რა დროსაც არ უნდა მიხვიდეთ, საკმაოდ თვალწარმტაც კაფეში ან არავინაა, ან მაქსიმუმ 2-3 მაგიდაა დაკავებული. რაც განსაკუთრებულად თვალშისაცემია, ზუსტად მის გვერდით პრაქტიკულად ყოველთვის გადავსებული „კანაპეს“ ფონზე. და, ზუსტად ამ მიზეზის გამო, წლების მანძილზე არ ვყოფდი ცხვირს „მონ კაფეში“. როგორც  მოგეხსენებათ, კაფის დატვირთულობაა მისი ხარისხის ყველაზე ზუსტი და სწორი მაჩვენებელი და ასევე გაგრძელდებოდა ძალიან დიდხანს, რომ არა აქტიური კამპანია საზკვების ობიექტებში მოწევის წინააღმდეგ და ჩემი მწეველი მეგობრები. დიახ, „მონ კაფე“ სწორედ ის ადგილია, სადაც რამდენიმე კვირის განმავლობაში ჯერ კიდევ თავისუფლად მოწევთ.

თვითონ კაფე როგორია? კლასიკური სტილი, რბილი, კომფორტული ავეჯი, ოქროსფერი ჩუქურთმები და და გოგენის და მანე-მონეს პერიოდის საფრანგეთი თუ გიყვართ - მშვიდად საჭორაოდ და საჭუკჭუკოდ - იდეალური. სამზარეულოც ნორმალურია, 2000-იანი წლების თბილისის კაფეების ტრადიციული და სტანდარტული ხარისხის კერძებით. ვერ გეტყვით, რომ რამე განსაკუთრებულს გაჭმევენ, მაგრამ ცუდიც არაა - კარგად ნაცნობი სენდვიჩები, ბლინები, სუპები, სალათები, პიცა და პასტა... გემრიელია დესერტიც, თვალს თუ დავხუჭავთ, რომ პანაკოტაში გაუხსნელი ჟელეს კურკუტებია და შტრუდელთან კოვზი მოაქვთ. აბა, მიდით და ცადეთ შტრუდელის გაჭრა კოვზით. ამ გახსენებაზე, არატკბილ კერძებთან არ მოაქვთ მარილი და პილპილი თუ არ მოითხოვე.

განსაკუთრებით საინტერესოა კოქტეილების მენიუ: არის კოქტეილების ერთი საერთო ჩამონათვალი და მეორე, დიფერენცირებული ჩამონათვალი - რომის კოქტეილები, ტეკილას კოქტეილები და ა.შ. იგივე კოქტეილებით და განსხვავებული ფასებით. მიმტანმა არ იცოდა რატომ. მივადექი  ბარმენს. იმან, ერთგან მარტო სახელები წერია და მეორეგან ინგრედიენტებიცაა ქვემოთ მიწერილიო. მაშინ ფასი რატომაა განსხვავებული-თქო. აბა, მანახეო, არ მენდო სიტყვაზე. ეტყობა, არც კოქტეილების ჩამონათვალი იყო მისი შედგენილი. დღემდე ვერ ეგუება ქართული ცნობიერება იმას, რომ კი ხარ შენ რესტორნის მეპატრონე (უფროსი!), შენ ჩადე ფული, მაგრამ კარგად რომ იმუშაოს რესტორანმა, მენიუ მზარეულმა უნდა შეადგინოს და კოქტეილების სია კი ბარმენმა. არაა ეს შენი და შენი სიდედრის საქმე. მოკლედ, ბარმენი მიმტანზე მეტად გონებამახვილი აღმოჩნდა, იხტიბარი არ გაიტეხა და ერთგან მარტო ერთი რომით კეთდება და მეორეგან ორნაირითო. აღარ ჩავეძიე, რომი კია შავი და თეთრი, მაგრამ ტეკილაზე და ჯინზე რას იტყვი-თქო. დაწვრილებით აღარ მოგიყვებით იმაზე, რომ მიმტანები გარტყმაში არ არიან რა კერძი რისგან კეთდება, რისი სოუსი აქვს, კლაბსენდვიჩში კვერცხი შედის თუ არა და უფრო მეტიც, სამზარეულოში რომ მიდიან საკითხავად, იქიდან ამბავი ვერ მოაქვთ შენამდე. ყველაფერი კი იმით მთავრდება, რომ შემთხვევით გვერდით მაგიდაზე დაქალებთან ერთად მჯდომი და შენი ქირქილისგან შეწუხებული, სავარაუდოდ ბარის მეპატრონე ქალბატონი დგება, ყურით მოათრევს მენეჯერს, რომელიც გიბოდიშებს, რომ მიმტანი ახალია და ჯერ არ იცის როგორ უნდა მოიქცეს. რას ვიზამთ? კლასიკური მაგალითია კარგი იდეის, კარგი სამზარეულოსი და ცუდი მენეჯმენტის. 

მსგავსი მომსახურებით ჩვენში ვერავის გააკვირვებ. მენიუ და კერძები ზუსტად ისეთია, როგორც ბევრგან, უფრო ხალხმრავალ კაფეებში - არც უფრო ცუდი და არ უფრო კარგი. გარემო კი ბარე ბევრი სახელგანთქმული რესტორნისას ჯობია - უფრო ლამაზია, უფრო სუფთა, უფრო კომფორტული და უფრო მდიდრული. მაგრამ, ასეთ ფონზე მგონი მაინც მივხვდი „მონ კაფეს“ ასეთი სიცარიელის მიზეზს: ფასებს თუ გადახედავთ, ნახავთ, რომ კარგა ხნის წინ შედგენილ მენიუში დღემდემდე 2-5 ლარით ძვირია ყველა კერძი და კოქტეილი თბილისის ანალოგიური სტილის ბარებთან შედარებით. რას იზამ? ძვირიანი ინტერიერის ხარჯებია ამოსაღები. „მონ კაფეს“ გახსნის მერე, არსებული ინფლაციის ფონზე, სხვებიც თითქმის დაეწივნენ მის ფასებს, მაგრამ კლიენტებს როგორც ჩანს, პირველი, ბევრი წლის წინანდელი შოკი ახსოვთ და უბრალოდ, აღარ შედიან. ჩემთვის დღემდე ფენომენს წარმოადგენს, ამდენი წელი როგორ ან რატომ არსებობენ უკლიენტო ობიექტები. მით უმეტეს, ასეთი ნორმალური. სხვა რომ არაფერი, მარტო გათბობის და გაგრილების ხარჯი გაგყიდის, აღარაფერს ვამბობ გაუსაღებელ და გადაყრილ პროდუქტებზე და მზარეულის, დამლაგებლის, ნებისმიერი პერსონალის ტყუილ შრომაზე. თუ გააკეთე, ამუშავე ბარემ. არ ვიცი, შეიძლება მზრუნველი ქმარი უსრულებს საყვარელ ცოლს ოცნებას და დაუშურლად დებს ფულს მშვენიერი მეორე ნახევარის ბიზნესვუმენობის იმიტაციაში. და, ცოლიც საკუთარი სამზარეულოს ნაცვლად, საკუთარ ბარში სვამს დაქალებთან ერთად ყავას. მოკლედ, თუ ასეა, ბევრი ასეთი ქმარი ქართველ ქალებს. მომკალით და, არამგონია კაცის ხელი ერიოს „მონ კაფეს“ დიზაინისა და კონცეფციის შემუშავებაში, ან ასეთი აწყობილი ადგილის უაზროდ მოცდენაში. კარგი, ცოლი თუ არა, დედა მაინც არის ამ საქმეში გარეული.

სამზარეულო  «« «

მომსახურება   ««

კომფორტი  ««««

ფასები   ₾ ₾ ₾ ₾ ₾

მისამართი: თბლისი, აბაშიძის 14