Skip to main content

რესპუბლიკა გრილ ბარი


საერთოდ, სარესტორნო კრიტიკა რესტორანში ერთი ვიზიტით და ერთი შეკვეთა-მომსახურებით იწერება. ითვლება, რომ სულ ცოტა პრეტენზიის მქონე საზკვების ობიექტშიც კი სტანდარტი ერთი უნდა იყოს - ყოველ დღე, ყოველთვის და ნებისმიერ შემთხვევაში. რაც ქართული სამომხმარებლო ბაზრის და მომსახურების პირობებში, ნამდვილად ფანტასტიკის სფეროა.
ალბათ რა აღფრთოვანებული, მაღალფარდოვანი და აღტაცებული ვიქნებოდი „რესპუბლიკა გრილ ბარს“ მარტო ერთხელ რომ ვწვეოდი და აღარ მიმედგა ფეხი. აღარ გამესინჯა მანამდე აწ დახურულ „გასტრონომში“ უპირობოდ შეყვარებული ბურგერების: „ყასბის საყვარლის“, „ჰოთ-გოგის“ და „ხაშურელი ბიჭის“ გარდა არაფერი. მაგრამ, რა ვქნა, რომ მომეწონა, ძალიან მომეწონა... დღემდე ყველა მადლობას მიხდის, ვისაც კი „ყასბის საყვარელი“ ვასწავლე. დღემდე ვდაობთ სახლში „რესპუბლიკის“ ბურგერი ჯობია თუ „გრაუნდ-84“-ის...
მოკლედ, „რესპუბლიკა გრილ ბარის“ ბურგერები კარგია, ძალიან კარგი. იმდენად კარგი, რომ მენიუს დანარჩენი ნაწილისგანაც მეტს ითხოვ, უფრო მაღალ სტანდარტებს უწესებ და კიდევ უფრო კარგი გინდა ყველაფერი. პრეტენზია გიჩნდება, რომ სხვა კერძებიც ისეთივე გემრიელი უნდა იყოს,  როგორც ბურგერი და არ არის. ერთი სიტყვით, სტეიკები არაა თავმოყვარე სტეიკი რომ უნდა იყოს ისეთი. გარნირს არა უშავს და სოუსი ბანძია. თანაც, სტეიკის ტიტლიკანა ნაჭერს არც ერთი მოყვება და არც მეორე  და ცალკე უნდა იყიდო. ფილე მინიონი არაა ხორცის უბრალო ნაჭერი, ფილე მინიონი განძია. ჭამა-სმა-მომზადების გურუ გორდონ რამზის დავესესხები და ვიტყვი, რომ ფილე მინიონი „როლს-როისია“  საქონლის ხორცის ნაჭრებს შორის და მისი სწორად მომზადება და უძვირფასესი სოუსით გაკეთილშობილება თუ არ გეხერხება, ხელი არ უნდა მოკიდო. მით უმეტეს, არ უნდა შეიტანო მენიუში და არ შეურაცხყო რაღაც გაურკვეველი წარმოშობის ბლანტი მასით, რომელსაც გინდა ყველის სოუსი დაარქვი და გინდა სოკოსი, არც ერთის გემო არ იგრძნობა. აღარ გავაგრძელებ, რომ მენიუდან სტეიკის რამდენიმე სახეობა სულ არ ქონდათ, კარეიკა კი დიდი არ იყო და ყველაზე მსუქანი ნაჭრების შერჩევას კი დაგვპირდნენ მაგრამ, გამოდის რომ პორციაში სხვადასხვა ზომის ნაჭრები მოაქვთ... მერე ასეთ დროს გახსენდება, რომ ბურგერშიც არ არის ხორცი ყოველთვის ერთნაირად შემწვარი, ხანდახან მეტისმეტად მშრალია. რამდენჯერმე ბეკონიც ვერ იყო კნაწუნა - იწელებოდა. მაგრამ მაინცდამაინც ლუქსის კლასის რესტორანში თუ არ ხარ, მოსულა მსგავსი ამბავი. რომ დაფიქრდე, ამაზე მეტი რა უნდა მოთხოვო საბურგერეს, მაგრამ, მეორეს მხრივ, რატომაც არა?
ჰო, კიდევ პანაკოტას სულ არ ქონდა შაქარი. არ ვიცი, დაავიწყდათ და უშაქრო დესერტი მაინც შეასღეს კლიენტებს თუ ჩანაფიქრი იყო ასეთი, ზემოდან მოსხმული ზედმეტად ტკბილი ხილის სოუსის იმედად. სამაგიეროდ, გამომცხვარი ჩიზქეიქი იყო ძალიან გემრიელი. ნამდვილად ღირს გასინჯვა.
რა გითხრათ? ბურგერი თუ მართლა გიყვართ, მაშინ „რესპუბლიკა გრილ ბარზე“ უკეთეს ადგილს ვერ ნახავთ. აქ არის ბურგერების მოყვარულთა შანგრილა.  მომსახურება კარგი აქვთ, მეოგობრული და თავაზიანი. გარემოც საბურგერეს დარია. და, კიდევ ერთი ... ლუდი არ უვარგათ სასტიკად. ცოტა ხნის წინ მარტო გაფილტრული არ ვარგოდა და ბოლო მისვლაზე გაუფილტრავიც მთხლე იყო - უგემური, წყალწყალა და მჟავე.

სამზარეულო  é é é
მომსახურება  é é é
კომფორტი é é é
ფასები  ₾ ₾ ₾ ₾

მისამართი: თბილისი, პავლე ინგოროყვას 19

Comments

Popular posts from this blog

„მეგრული სახლი“ მშრალ ხიდთან

ოდესღაც ერთმა გამოცდილმა და ჭკვიანმა დიასახლისმა მირჩია: სამზარეულოს კომბაინს ნუ იყიდი, ჯობია დაფიქრდე რა გჭირდება ყველაზე მეტად და იგივე ფასად ის იყიდო ყველაზე კარგიო. ათას სხვადასხვა დანიშნულებას მორგებულ კომბაინს არასდროს ექნება კარგი მიქსერის, კარგი ჩოპერის ან თუნდაც ბლენდერის ყველა ფუნქცია. რესტორანიც ზუსტად ასეა: როცა ერთი მიმართულებით მუშაობს, უმეტესად ყველაფერი კარგია. ათას სამზარეულოზე მორგებულს კი აღარაფერი აქვს გამორჩეულად კარგი. აი, სწორედ ასეთია „მეგრული სახლიც“. არ მეგულება ადამიანი, რომელსაც „მეგრულ სახლში“ დაპატიჟებ და იქ მექსიკური კარტოფილის, ბერძნული სალათის, ისპანახი სუპის, პარმეზანიანი ქათმის ან 90-იანი წლებიდან შემორჩენილი მაიონეზში ჩაბუჟბუჟებული ხბოს ხორცის სალათის საჭმელად წამოვა. აღარ ვლაპარაკობ იტალიურ ყავაზე (ასე არეკლამებენ ყავას რესტორნის გვერდზე) და ბელგიურ ვაფლზე ნაყინით. „მეგრული სახლის“ ხსენებაზე თვალწინ გიდგება თბილი, სასიამოვნო, ოჯახური ატმოსფერო ბუხრის არომატითა და ხის ტაბლებით, სულგუნჩაჭიპჭიპებული ელარჯი კამეჩის მაწვნითა და არომატული გებჟალი

ტერასა მტკვარზე

ამ ავადმოსახსენიებელ რუსებს ერთი გამოთქმა აქვთ კარგი: Дурная голова ногам покоя не дает - ო და ჩვენც ავტყდით და ზაფხულის ხვატში ყავის ქალაქგარეთ დალევა მოვინდომეთ. ხან ყველამ ვერ მოიცალა, ხან მანქანას არ ეცალა, ხან ადგილზე ვერ შევთანხმდით და ისე მოხდა, რომ ჩვენი დიდხანსნაგეგმი და მრავალჯერ გადადებული მოგზაურობის დღეს მსუბუქად ნაწვიმარი დაემთხვა. იხტიბარი არ გავიტეხეთ და ამინდიდან გამომდინარე, მცხეთას მივაშურეთ. ხინკალ-ქაბაბი არ გვინდოდა, მოგეხსენებათ წვიმისდამიუხედავად მაინც ზაფხული იყო და მაინც ცხელოდა, სამაგიეროდ გვინდოდა რამე ახალი, სადაც არ ვყოფილვართ, თან სიმწვანე და ბუნება, თან დესერტზე და ყავასთან მშვიდად საუბარი და...  ალბათ აქ უკვე ხვდებით ლამის „შეუსრულებელი მისია 4“-ს რომ შევეჭიდეთ. ასე იყო თუ ისე, გამახსენდა რომ ბოლო პერიოდში ჩემი რამდენიმე ფეისბუქელი „სელებრითი ფრენდი“ რამდენჯერმე დაჩექინდა მცხეთის (სინამდვილეში ზაჰესის) განახლებულ „ტერასაზე“, სადაც ულამაზეს ხედებს და ლაუნჯს გვპირდებოდნენ თანამედროვე ევროპული სამზარეულოთი, უგემრიელესი კოქტეილებით და საღამოს ელე

„ბეღელი“ თამარაშვილზე

არაფერი ისე არ უხდება ზამთრის ცივ, ყინვიან დღეს, როგორც ცხელი, ოხშივარადენილი ხინკალი... ჰოდა, სწორედ თებერვლის ერთ ნისლიან, სუსხიან და მელანქოლიურ შუალდღეზე ხინკლის ქაფქაფა წვენის ჩსახვრეპად აქვე, სახლთან ახლოს, მოგეხსენებათ სუსხი და მელანქოლია როცაა ირგვლივ გაბატონებული, ასეთ დროს შორს წასვლისა და ბევრი სიარულის განწყობა არ გაქვს, სარწმუნო წყაროსაგან ნაქებ ტრადიციულ, ქართულ რესტორან „ბეღელს“ მივაშურე. არის ასეთი დაუწერელი კანონი: კარგი პიცა უნდა ჭამო პიცერიაში, ნაყინი სანაყინეში, ხინკალი და ქაბაბი კი სახინკლეში და ა.შ. ყოველთვის მეცინება, როცა ვისმენ, რომ რომელიმე მაღალი კლასის რესტორანში არ ვარგოდა ხინკალი, ან ბორჯომის „მეტროპოლში“ არ იჭმეოდა ბეფსტროგანოვი. რა უნდა ხინკალს მამა-პაპურ ნადიმზე ან ბეფსტროგანოვს ბორჯომში? რა თქმა უნდა, არც ერთი არ იქნება კარგი. ყველაფერს აქვს თავისი ადგილი და ყავს თავისი მუშტარი. აი, სწორედ ამიტომ მივაშურე „ბეღელს“, სადაც ყველა ლოგიკით ნორმალური ხინკალი უნდა ყოფილიყო: ჯერ ერთი, შენობის ექსტერიერი იმაზე მეტყველებდა, რომ ქუჩის „ზაბეგალოვკაზე“ უკეთესი