Skip to main content

MacLaren’s ირლანდიური პაბი, სადაც კლიენტები უყვართ

გიყვართ კარგი ლუდი? ხმაურიან, სასიამოვნო გარემოში გართობა და ხარისხიანი ცოცხალი მუსიკა?
მოგბეზრდათ თბილისურად უნირო მომსახურება და გემრიელი, გულით მომზადებული კერძები მოგენატრათ?
მაშინ რკინის რიგში MacLaren’s უნდა ესტუმროთ.
შარდენული ბარების თვალშისაცემ და აჭრელებულ ვიტრინებს შორის, ჰარი პოტერისეული მრუდე ქუჩის „გახვრეტილი კარდალასავით“, საგულდაგულოდ მიმალულ მწვანე კარს თუ შეაღებთ, შიგნით ჭეშმარიტად ბრიტანული პაბის ატმოსფერო და ყბადაღებული და სრულიად თბილისს მოდებული კანჭის მენიუც კი სხვანაირად გემრიელი დაგხვდებათ.
უჩვეულოდ ზრდილობიანი, თბილი და ყურადღებიანი მიმტანები, ღიმილიანი ბარმენი, რომლებიც, გაგიკვირდებათ, მაგრამ მართლაც ზრუნავენ თქვენზე. გემსახურებიან დაუზარებლად და ღიმილით, გულდაგულ გირჩევენ მაგიდას, ერთხელ მაინც თუ დარეკეთ დასაჯავშნად - ახსოვთ თქვენი სახელი, ოდნავი საშუალება მაინც თუ არის, გადაჭედილ დარბაზშიც კი ჩაგიდგამენ დამატებით მაგიდას, საკუთარი ინიციატივით დაგპატიჟებენ ყავაზე, ჩიპსებზე, ლუდზე და დენი თუ ჩაქრა, თავისი ნებით, ყოველგვარი დაძალების გარეშე, ქვედა სართულზე განთავსებული საპირფარეშოსკენ მიმავალი კიბის ყველა საფეხურზე დადგამენ ანთებულ სანთლებს.
რა უნდა შეუკვეთოთ? სიმინდის ფქვილისგან ადგილზე დამზადებული ჩიპსები პამიდვრის სალსით, ადგილზე დამზადებული სოსისები ზეთში დაბრაწული ოხრახუშის ფოთლებით, ხორცის რულეტი, სტეიკი სხვადასხვა სოუსებით, საფირმო ბურგერი, მეცხვარის ღვეზელი ცხვრის ხორცით და თბილისში საუკთესო გახუხული პური ნივრით... გჯერათ, რომ უგემური კერძი არ აქვთ? აღარაფერს ვამბობ, პაწაწინა, ადგილზე გამომცხვარ პეჩენიებზე, ყავას რომ მოყვება თან.
და ლუდი - გამბრინიუსი! ეს ცალკე თემაა, პოეტი რომ ვიყო, ალბათ ქების ოდას მივუძღვნიდი გამბრინიუსს. ეს უნდა გასინჯოთ.
რა უნდა გაითვალისწინოთ? კარგი როკი და ხმაური თუ არ გიყვართ, მიდით დღისით. საღამოს 10 საათის მერე ცოცხალი მუსიკა იწყება და მაგიდასთან საუბარი პრაქტიკულად შეუძლებელი ხდება. უქმე დღეებში აქ „ბლუზ ფაქტორი“ უკრავს - კიდევ ერთი მსხვილი პლიუსი MacLaren’s-ის სასარგებლოდ.
ღამის პირველი საათის მერე კარაოკე იწყება. სხვათა შორის, ჩვეულებრივი დღეებისგან განსხვავებით, დღესასწაულებზე კარაოკე „ბლუზ ფაქტორ“-ის ცოცხალი მუსიკის აკომპანიმენტით მიმდინარეობს.
დღესასწაულებზე და უქმე დღეებში მაგიდა აუცილებლად უნდა დაჯავშნოთ, ისე ადგილი არ იქნება.
P.S. და, არ შემიძლია არ აღვნიშნო...  ერთ ძალიან აქტუალურ, მაგრამ მიწიერ თემას უნდა შევეხო. როგორი გადაჭედილიც არ უნდა იყოს პაბი, რამდენი მთვრალი ადამიანიც არ უნდა იყოს ერთდროულად, თბილისის რესტორნების 99%-სგან  განსხვავებით, საპირფარეშო ყოველთვის სუფთაა!

სამზარეულო «««««
მომსახურება «««««
კომფორტი «««««
ფასები ₾ ₾ ₾

Comments

Popular posts from this blog

„მეგრული სახლი“ მშრალ ხიდთან

ოდესღაც ერთმა გამოცდილმა და ჭკვიანმა დიასახლისმა მირჩია: სამზარეულოს კომბაინს ნუ იყიდი, ჯობია დაფიქრდე რა გჭირდება ყველაზე მეტად და იგივე ფასად ის იყიდო ყველაზე კარგიო. ათას სხვადასხვა დანიშნულებას მორგებულ კომბაინს არასდროს ექნება კარგი მიქსერის, კარგი ჩოპერის ან თუნდაც ბლენდერის ყველა ფუნქცია. რესტორანიც ზუსტად ასეა: როცა ერთი მიმართულებით მუშაობს, უმეტესად ყველაფერი კარგია. ათას სამზარეულოზე მორგებულს კი აღარაფერი აქვს გამორჩეულად კარგი. აი, სწორედ ასეთია „მეგრული სახლიც“. არ მეგულება ადამიანი, რომელსაც „მეგრულ სახლში“ დაპატიჟებ და იქ მექსიკური კარტოფილის, ბერძნული სალათის, ისპანახი სუპის, პარმეზანიანი ქათმის ან 90-იანი წლებიდან შემორჩენილი მაიონეზში ჩაბუჟბუჟებული ხბოს ხორცის სალათის საჭმელად წამოვა. აღარ ვლაპარაკობ იტალიურ ყავაზე (ასე არეკლამებენ ყავას რესტორნის გვერდზე) და ბელგიურ ვაფლზე ნაყინით. „მეგრული სახლის“ ხსენებაზე თვალწინ გიდგება თბილი, სასიამოვნო, ოჯახური ატმოსფერო ბუხრის არომატითა და ხის ტაბლებით, სულგუნჩაჭიპჭიპებული ელარჯი კამეჩის მაწვნითა და არომატული გებჟალი

ტერასა მტკვარზე

ამ ავადმოსახსენიებელ რუსებს ერთი გამოთქმა აქვთ კარგი: Дурная голова ногам покоя не дает - ო და ჩვენც ავტყდით და ზაფხულის ხვატში ყავის ქალაქგარეთ დალევა მოვინდომეთ. ხან ყველამ ვერ მოიცალა, ხან მანქანას არ ეცალა, ხან ადგილზე ვერ შევთანხმდით და ისე მოხდა, რომ ჩვენი დიდხანსნაგეგმი და მრავალჯერ გადადებული მოგზაურობის დღეს მსუბუქად ნაწვიმარი დაემთხვა. იხტიბარი არ გავიტეხეთ და ამინდიდან გამომდინარე, მცხეთას მივაშურეთ. ხინკალ-ქაბაბი არ გვინდოდა, მოგეხსენებათ წვიმისდამიუხედავად მაინც ზაფხული იყო და მაინც ცხელოდა, სამაგიეროდ გვინდოდა რამე ახალი, სადაც არ ვყოფილვართ, თან სიმწვანე და ბუნება, თან დესერტზე და ყავასთან მშვიდად საუბარი და...  ალბათ აქ უკვე ხვდებით ლამის „შეუსრულებელი მისია 4“-ს რომ შევეჭიდეთ. ასე იყო თუ ისე, გამახსენდა რომ ბოლო პერიოდში ჩემი რამდენიმე ფეისბუქელი „სელებრითი ფრენდი“ რამდენჯერმე დაჩექინდა მცხეთის (სინამდვილეში ზაჰესის) განახლებულ „ტერასაზე“, სადაც ულამაზეს ხედებს და ლაუნჯს გვპირდებოდნენ თანამედროვე ევროპული სამზარეულოთი, უგემრიელესი კოქტეილებით და საღამოს ელე

„ბეღელი“ თამარაშვილზე

არაფერი ისე არ უხდება ზამთრის ცივ, ყინვიან დღეს, როგორც ცხელი, ოხშივარადენილი ხინკალი... ჰოდა, სწორედ თებერვლის ერთ ნისლიან, სუსხიან და მელანქოლიურ შუალდღეზე ხინკლის ქაფქაფა წვენის ჩსახვრეპად აქვე, სახლთან ახლოს, მოგეხსენებათ სუსხი და მელანქოლია როცაა ირგვლივ გაბატონებული, ასეთ დროს შორს წასვლისა და ბევრი სიარულის განწყობა არ გაქვს, სარწმუნო წყაროსაგან ნაქებ ტრადიციულ, ქართულ რესტორან „ბეღელს“ მივაშურე. არის ასეთი დაუწერელი კანონი: კარგი პიცა უნდა ჭამო პიცერიაში, ნაყინი სანაყინეში, ხინკალი და ქაბაბი კი სახინკლეში და ა.შ. ყოველთვის მეცინება, როცა ვისმენ, რომ რომელიმე მაღალი კლასის რესტორანში არ ვარგოდა ხინკალი, ან ბორჯომის „მეტროპოლში“ არ იჭმეოდა ბეფსტროგანოვი. რა უნდა ხინკალს მამა-პაპურ ნადიმზე ან ბეფსტროგანოვს ბორჯომში? რა თქმა უნდა, არც ერთი არ იქნება კარგი. ყველაფერს აქვს თავისი ადგილი და ყავს თავისი მუშტარი. აი, სწორედ ამიტომ მივაშურე „ბეღელს“, სადაც ყველა ლოგიკით ნორმალური ხინკალი უნდა ყოფილიყო: ჯერ ერთი, შენობის ექსტერიერი იმაზე მეტყველებდა, რომ ქუჩის „ზაბეგალოვკაზე“ უკეთესი