დაუნთაუნი მოსაშვილზე

ბევრი, ბევრი წლის წინ ფალიაშვილზე რომ დაიხურა „ლატე“, კარგა ხანი ვგლოვობდი. არა, არც მართლა კარგ მომსახურებას მივტიროდი, არც მაშინდელი თბილისისთვის უჩვეულოდ კომფორტულ გარემოს და არც პერიოდულად საჩუქრად მორთმეულ გლინტვეინს. „ჟენეზე“ მწყდებოდა გული - ბლინების ტორტზე, თავზე მოსხმული ხაისხიანი შოკოლადის სარკალათი და ფორთოხლის ცედრადამატებული ნაღების კრემით, რომელსაც სხვაგან ვერსად, ვერსად შეჭამდით.

ხომ წარმოგიდგენიათ ჩემი აღტაცება, ბევრი წლის მერე „ჟენეს“ რომ გადავაწყდი მენიუში. ინტერიერიც მეცნო - კედლებზე გაკრული რეცეპტებითა და ყავისფერ ტონებში გაფორმებულ გარემოს აშკარად ეტყობოდა "ლატეს" დიზაინერის ხელი. შევუკვეთე, მივირთვი და ტკბილი მოგონებებისგან ცხოვრებაც უცებ გახდა ძველებურად მშვენიერი.

ალბათ მიხვდით, რომ ვაკის „დაუნთაუნის“ მუდმივი მომხმარებელი გავხდი. არა, ვიტყუები. მოვინდომე, ძალიან მოვინდომე, გულწრფელად მოვინდომე, მაგრამ ვერ გავხდი. თუ გაგიმართლათ და არავინ ყავთ, იცოცხლე, სამაგალითოა მომსახურებაც და გარემოც. მაგრამ შაბათ-კვირას ან საღამოს... ბაზრის ყაყანი, ხმაური, საშინელი მომსახურება, გაუთავებელი ლოდინი და შიმშილი.  რამდენიც გაგეხარდება აჭირე თითი მაგიდაზე მზრუნველად დადებულ გამოძახების ღილაკს, უყურე თვალებში მშიერი და მავედრებელი მზერით გვერდზე ჩაქროლებულ მიმტანებს - არავინ მოგაქცევთ ყურადღებას. ასე, ერთი საათის მერე თუ გაგიმართლა და მოგხედეს, კიდევ ერთი საათის მერე ერთდროულად მოაქვთ სუპიც და პასტაც. სანამ სუპს ჭამ - პასტა ცივდება.

თანამედროვე ყაიდაზე გაპრანჭული და პრეტენზიის მქონე საჭმელი ცუდი არაა, მაგრამ არც დაგამახსოვრდებათ და შეგიყვარდებათ. რა თქმა უნდა, სენდვიჩში ჩემსავით უმარილო ხორცი თუ არ შეგხვდათ - მტერმა ჭამა შეუსუნელები ქათმის მკერდი, კარდონის გემო აქვს. სამაგიეროდ, ფასები აქვთ მაღალი - ვაკის ელიტაზე გათვლილი. რაც თბილისში ძირითადად ამართლებს.

ყველაფერს მოვითმენდი, ყველაფერს ავიტანდი, სამუშაო საათებში და სამუშაო დღეებში ვივლიდი, როცა ცოტა ხალხია. სწორედ ასეთ დღეს და ასეთ საათზე, მორიგი სტუმრობისას „ჟენე“ რომ არ მოეტანათ ძველი. არა, არც ამჟავებული და არც დაობებული არ ყოფილა, უბრალოდ გვერდები ქონდა გამხმარი, ძალიან გამხმარი, კრემი დამშრალი და ოდესღაც უგემრიელესი შოკოლადი, გაუგემურებული. კაცმა არ იცის რამდენი დღის წინ იყო გაკეთებული და მორჭილი.

„დაუნთაუნის“ ხარბო და უყურადღებო მენეჯერო, მზარეულო თუ მიმტანო შენ მე თბილისში ნაჭამი საუკეთესო ნამცხვრის საუკეთესო მოგონება გამიფუჭე! იცი, როგორ? აი, ძალიან ახლობელ მკვდარს რომ არ უყურებენ და მისი სახე ცოცხალი რომ უნდათ ახსოვდეთ. 

სამზარეულო « « «

მომსახურება « «

კომფორტი « « «

ფასები ₾ ₾ ₾ ₾ ₾

მისამართი: თბილისი, მოსაშვილის 24

Read More

მაესტრო ოპერის გვერდით

ცოტაღა შემორჩა თბილისს გასული საუკუნის ბოლო ათწლეულში გახსნილი პოპულარული რესტორნები - „ქალაქური“, „ზაზანოვა“, „კანაპე“, „ბარაქა“... სწორედ ერთ-ერთი მათგანია „მაესტრო“ - არცთუ ისე პატარა, მაგრამ მყუდრო კაფე ოპერის გვერდით. საღამოობით ვიოლინოზე შესრულებული პოპულარული მელოდიებითა და თავისი ერთგული კლიენტებით.

„მაესტროში“ მისვლა წელიწადში მინიმუმ ერთხელ მაინც მიწევს - მეგობრის დაბადების დღეზე. უკვე ბევრი წელია ასეთი ტრადიცია გვაქვს. რა დამხვდა ამჯერად? ალაგ-ალაგ შეიცვლილი ინტერიერი, რაც საკმაოდ იშვიათია თბილისის კაფეებში და აქა-იქ გადახალისებული მენიუ, ტრადიციული შეცდომებით - გამოტოვებული ასოები, არასწორად დაწერილი დასახელებები. რაც, როგორც ჩანს თბილისის რესტორნების ჯვარია, რომელიც უნდა ატარონ. სანთლით რომ ეძებო, სულ რომ სამი კერძი ეწეროს, მენიუს ხარვეზების გარეშე ვერ ნახავ.

განახლებულია საფირმო კერძებიც - ასევე გასული საუკუნის 90-იანი წლების რესტორნების ამოსაცნობი უტყუარი ნიშანი. რატომღაც ითვლებოდა, რომ აუცილებლად უნდა ქონოდათ საფირმო ძირითადი კერძი ან სალათა ან ნამცხვარი ან სამივე ერთად. მენიუში ასეთი ოპციის არსებობას მაშინ აქვს აზრი, როცა ამ კერძისთვის დადის ხალხი. გაგონდებათ ერთი შემთხვევა მაინც, როცა სადმე საფირმო კერძისთის მიხვედით? აქაც ასეა, საფირმო კერძი აქვთ იმისთვის რომ ქონდეთ. თორემ კაცი არ მეგულება ვინც ერთხელ თუ შეცდა, მეორეჯერ შეუკვეთოს ყველის სოუსში ამოგანგლული დაწეწილი ხორცის თეფშზე დატყეპებული ძალიან არასიმპათიური მასა გრილზე შემწვარ ბოსტნეულთან ერთად. გასაგებია, რომ ასევე 90-იანი წლების ჰიტის - დაწეწილი ხორცის მაიონეზიანი სალათის განახლების მცდელობასთან გვაქვს საქმე, მაგრამ ყველის სოუსი ცხელი თუ არაა არ ვარგა და მას მაგიდაზე ჩასადგმელ კერძებთან არ იყენებენ. მხოლოდ პორციულისთვისაა - მოგიტანეს, ჭამე და გათავდა. ამიტომ ზუსტად 15 წუთში კანაფის ძაფივით შრება ცხელსოუსმოსხმული და გადაზელილი ხორცი, თვითონ სოუსი კი უსიამოვნოდ ყვითლდება.  არადა, ხომ შეიძლებოდა აეღოთ ყველაფერი იგივე, ოღონდ ხორცის ნაჭერი შეეწვათ, თხლად დაეჭრათ და მოეტანათ გრილზე შემწვარ ბოსტნეულთან და ყველის სოუსთან ერთად.

არ ვარგა საფირმო დესერტიც - ხაჭოს კრემი, მზა პავეზინები, ტირამისუს ჩხირებს რომ ეძახიან ჩვენში და ჟოლო. კრემში ხაჭო ცუდადაა გათქვეფილი და პირში უსიამოვნო კურკუტები გხვდება, საფირმო კერძში ვერც მზა ბისკვიტების გამოყენებაა მაინცდამაინც მისასალმებელი და თან მოტანილი სამი პორციიდან ერთი აშკარად ძველი იყო - კრემი გამხმარი და დამსკდარი იყო უკვე ზემოდან, ლამის ამჟავების ზღვარზე.

არ მომეწონა კოქტეილებიც - ხილის წვენში მარტივად ჩასხმული ალკოჰოლი. თანაც მენიუში ჩამოთვლილი 5 თუ 6 ლიქიორიდან, ბარში ერთი ედგათ მხოლოდ.

აბა, რატომ უნდა მივიდეთ „მაესტროში“? ქართული ტრადიციული კერძები კარგი აქვთ. მართლა. ბადრიჯანი ნიგვზით, სოკო კეცზე სულგუნით, ხაჭაპური, სალათები... რა ქნას მზარეულმა? ძველი სკოლისაა და ძალით ატენიან თანამედროვე კერძებს.

კარგია უკვე ასაკოვანი, მაგრამ ძალიან სიმპატიური მევიოლინეც, რომელიც განსაკუთრებულს ხდის „მაესტროში“ ჯდომას.

მომსახურება... ზრდილობიანი, მაგრამ უინიციატივო და უყურადღებო. მერე რა, რომ მესამედ კითხულობ, რა სასმელები აქვთ ბარში, აზრათ არ მოსდით რამე შემოგთავაზონ და წაგაქეზონ. უფრო მეტიც, მოქანდებიან, დასვრილ თეფშებს, ჭიქებს და დანა-ჩანგალს აგაცლიან და სამაგიერო არ მოაქვთ. საჭმლით სავსე სუფრასთან თეფშის გარეშე გტოვებენ. რომ დავუძახეთ, რას შვებითო. გვეგონა მორჩით ჭამასო - ჩვენი ღორმუცელობით გაოცებული დარჩნენ.

ფასები? ფასებიც თბილისური - მაღალი, საკმაოდ მაღალი.

ჰოდა, კიდევ იცით რა მოგიშლით ნერვებს? კედელზე უაზროდ ჩამოკიდებული უზარმაზარი ტელევიზორის ციმციმი, სადაც კაცმა არ იცის რატომაა ჩართული ფეხბურთი ვიოლინოს ცოცხალი შესრულების ფონზე. გასაგებია, რომ ტელევიზორით ჩემპიონატების დროს ფეხბურთის მოყვარეულების მოზიდვას ცდილობენ (მერე რა რომ რამდენიმე მაგიდიდდან არ ჩანს), მაგრამ როცა ჩემპიონატი არაა ხომ შეიძლება გამორთონ?

სამზარეულო  « « «

მომსახურება « «

კომფორტი    « « «

ფასები ₾ ₾ ₾ ₾

მისამართი: თბილისი, ლაღიძის 2

Read More

Wendy’s ბარი

კარგად მახსოვს აჟიოტაჟი თბილისში პირველი „ვენდისის“ ქსელის სწრაფი კვების რესტორანი როცა გაიხსნა რუსთაველზე. კარგად მახსოვს პირველი ბეკონატორიც, კვადრატული კატლეტით, კნაწუნა, დაბრაწული ბეკონით, ხრაშუნა აისბერგის სალათის ფოთლებით და სოკოს და ყველის სოუსით გაძეძგილი პორტაბელა მელთიც, რომლებიც სამწუხაროდ ჩვენში უკვე კარგად დამკვიდრებული ტრადიციის თანახმად, ყოველ გასინჯვაზე სულ უფრო და უფრო უგემური ხდება.

აღარ დავიწყებ მოყოლას, როგორი არაჯანსაღია მსგავსი საკვები, აღარც იმაზე ვიდავებ „მაკდონალდსის“ ფრი ჯობია თუ „ვენდისის“. ამჯერად, არც იმაზე გავამახვილებ ყურადღებას, რომ „მაკდონალდს“ ყველაფერი შემოაქვს, „ვენდისი“ კი ადგილობრივ პროდუქტს იყენებს და სწორედ ამიტომ აქვს თავის კატეგორიაში ამდენი „ზაგატის“  ოქროს მედალი. არც ისაა ძალიან მნიშვნელოვანი, რომ სწორედ „ვენდისმა“ აიძულა „მაკდონალდს“ მენიუში სალათების შეტანა. მიუხედავად იმისა, რომ მსგავსი საჭმლის დიდი მოყვარული ვარ, მაინც არ მომწონს ამათი ბურგერები და რა ვქნა? არ მომწონს სრულიად უმარილო ხორცის კატლეტი, რომელიც სოუსის გარეშე პრაქტიკულად არ იჭმევა, აღარ მომწონს შემწვარი ბეკონი, რომელიც ხრაშუნის ნაცვლად ცუდად დამუშავებული ტყავივით იწელება, აღარც ის მომწონს, რომ ბურგერზე მოსხმული სოუსი და ბოსტნეული წილი თვალსა და ხელშუა მცირდება... და არც ის მომწონს ქვითარზე ნაღდი ფულის ქვეშ, ხურდის ნაცვლად „შეცვლას“ რომ აწერენ. რას იზამ? თავის დროზე ასე თარგმნა ვიღაც გენიოსმა ინგლისური change და გასწორებით თავს არავინ იწუხებს. მოკლედ, ძალიან ბევრი მსხვილმანი თუ წვრილმანი არ მომწონს "ვენდისში".

სამაგიეროდ, ძალიან მომწონს „ვენდისის“ ბარი. განსაკუთრებულად ვაკის „ვენდისში“, ჭავჭავაძის „სმარტში“. აქ ღიმილით გხვდებიან, რაც არ უნდა ბევრი ხალხი ყავდეთ გკითხავენ, გირჩევენ, დაგეხმარებიან და იმასაც გთხოვენ, არ დაიზარო და მათ შერჩეულზე გასინჯვის მერე აზრიც გაუზიარო. აქ კარგი ნამცხვრებიც აქვთ - "ვენდისის" რეცეპტებით აქვე, "სმარტის" სამზარეულოში გამომცხვარ. თანაც როგორც საქმეში ჩახედული ხალხი ამბობს, თურმე "სმარტს" ერთ-ერთი ყველაზე სუფთა და სანიტარული ნორმების დაცვით მოწყობილი სამზარეულო აქვს თბილისში. 

ძალიან გემრიელია ალუბლის, კენკრის და შოკოლადის ტარტები - არომატული გულსართით და ფხვიერი, უნაზესი ბისკვიტით, საკმაოდ ნორმალურია ჩიზქეიქიც და ჭიქაში ჩალაგებული პროფიტროლები თეთრი და შავი შოკოლადის სოუსში. არც მეტი, არც ნაკლები თვით იტალიიდანაა ჩამოტანილი ჰაეროვანი  ნუშის ტორტი ამარეტოს არომატით, რომელიც ენაზე დნება და ნიგვზით დატენილი ვაშლის ნამცხვარი. რა თქმა უნდა, კონსერვანტებით გაძეძგილი (აბა, ამდენი ხანი რა ინახავს?), მაგრამ მაინც ძალიან გემრიელი.

გაგიკვირდებათ და კარგი აქვთ გაზიან სასმელებზე დამზადებული კოქტეილებიც - მოხიტო (სეზონურად), კუბა ლიბრე, ჯემისონ ჯინჯერი, ჯინ ტონიკი და სხვა. შეიძლება, გადამრიე და დაუვიწყარი შთაბეჭდილების მომნიჭებელი არაა, მაგრამ ზაფხულის ცხელ დღეს, დღისით-მზისით, დათრობა რომ არ გინდა, მაგრამ ცოტა ალკოჰოლზე უარს არ იტყვი, ტრადიციულ, ნახევრადჩაბნელებულ და ჩახუთულ ბარში ჯდომა კი გეზარება, ასეთ დროს ნამდვილად შესანიშნავი ვარიანტია. 

ყავა და მსგავსი სასმელები რომ კარგია, მაგაზე საერთოდ აღარ ვლაპარაკობ. "ვენდისის" სათამაშო ოთახი კი, სადაც დიდებიც მშვენივრად ვერთობით, ხომ მთლად გადასარევი.  

სამზარეულო  « « «

მომსახურება « « « «

კომფორტო  « « « «

ფასები ₾ ₾ ₾

მისამართი: თბილისი, ი. ჭავჭავაძის გამზ. 37

Read More

საბატონო გრიბოედოვზე

პატარა, კოხტა ტავერნა, ხეში ჩასმული საკმაოდ სუფთა, სასიამოვნო ინტერიერით, ფანჯრის დარაბებზე ჩამოწერილი მენიუთი და ბევრზე ბევრი ეგზოტიკური თუ „შინაური“ ცოცხალი ყვავილებით - ბალბებიანი თუ ბეგონიებიანი ქოთნებით ფანჯრის რაფებზე და იასამნებით თუ გვირილბით დატენილი ვაზები ბარის მაგიდაზე.

მომსახურება კარგი, ზრდილობიანი, ღიმილით, თუმცა ზედმეტ კითხვას არ დაგისვამენ. პიკი საათებში ცოტა ნელი, მაგრამ ასატანად.

სამზარეულო - ტიპური, ტრადიციული ქართული თავისი ხინკალ-ქაბაბით, სალათებით, ფხალეულითა და ცხელი კერძებით. ხინკალი - ჩვეულებრივი, ქაბაბიც. სამაგიეროდ, სხვა რესტორნებისგან განსხვავებით ქაბაბთან საწებელი მოაქვთ ბლომად, სამყოფი. 

ხაჭაპურები თბილისური, ერთი ცომით და ერთი ყველით ერთნაირად ღუმელში გამომცხვარი. მეგრული თავზე ყველით და კვერცხით, იმერული თავზე ყველის გარეშე. გამოვყოფდი საუკეთესო რაჭულ ლორს და ქათმის მწვადს. ამ უკანასკნელს რატომ? იმიტომ, რომ ჩემდა გასაოცრად, აქ ხორცი ცოცხალი ქონიათ და არაფერი შეედრება გაუყინავი ქათმის სწორად შემწვარ, ცვრიან ხორცს, კბილებს რბილად რომ ჩაასობ და ენაზე რომ დადნება. არ ვიცი, მე გამიმართლა თუ სულ ასეა, მაგრამ ასე კარგად და გემრიელად შემწვარი ქათამი და მით უმეტეს ფილე ჯერ არ მიჭამია თბილისში.

აქვე შეგიძლიათ გადაჭრათ ქართული ლიტერატურის ცნობილი დილემაც და თავად გადაწყვიტოთ ბოზბაში ჯობია თუ ჩიხირთმა. ორივე ძალიან გემრიელი აქვთ.

რაც არ უნდა გასაოცრად ჟღერდეს, ტავერნა "საბატონოდ" წოდებულ ამ ქართული ტრადიციული დუქნისა და ევროპული პაბის საკმაოდ წარმატებულ ნაზავში ძალიან გემრიელი აქვთ ჩაი, რომელსაც ტავერნისთვის უჩვეულოდ კარგი და ლამაზი ჩაიდნით მოგართმევენ.

აქვე შეგიძლიათ შეუკვეთოთ ისეთი ექსკლუზიური სერვისი, როგორიცაა ქართული ტრადიციული სუფრა - ტრადიციული თამადითა და მაგიდასთანვე მოწვეული ქართული ხალხური სიმღერების პრფესიონალი შემსრულებლებით. ჩვეულებრივ დღეებში კი აქ დაგხვდებათ ბევრი უცხოელი, კარგი სმა ჭამის მოყვარული ადგილობრივები და დაბალ ხმაზე ჩართული უცხოური, მაგრამ საბედნიეროდ, საკმაოდ გემოვნებიანი მუსიკა და რაც მთავარია, კედელზე ყოველი შემთხვევისათვის ჩამოკიდებული, მაგრამ გამორთული, დიახ, გამორთული ტელევიზორი.

სამზარეულო « « « «

მომსახურება  « « « «

კომფორტი    « « « «

ფასები  ₾ ₾ ₾

მისამართი: თბილისი, გრიბოედოვის 30

Read More

ჰარდ-როკ კაფე თბილისში

პირველი „ჰარდ-როკ კაფე“ ლონდონში 1971 წელს გაიხსნა და ცნობილი როკ-შემსრულებლების ნაქონი ნივთების გამოფენებითა და მხიარული პერსონალით სახელგანთქმულ სასადილოს, მას მერე 60-ამდე ქვეყანაში 200-ზე მეტი ფილიალი აქვს. შარშან ჩვენც გვეღირსა ჩვენი წილი ბედნიერება და თბილისში პირველი „ჰარდ-როკ კაფე“ გაიხსნა.

260 სტუმარზე გათვლილი ართბილისური, კარგი და ხარისხიანი მომსახურება. 1300 კვადრატულ მეტრზე და ორ სართულზე გაშლილი სასიამოვნო გარემო. სტერილური სისუფთავე. ცოცხალი მუსიკა - ხშირად ვაკის რაიონის მაჟორიტარი დეპუტატის შესრულებით. აბა, სხვაგან სად გიმღერებთ ქვეყნის პარლამენტარი? აწყობილ ქვეყნებში სიმღერისთვის სად ცალიათ ხალხის რჩეულებს, საქმე აქვთ საკეთებელი. ჟან-პოლ გოტიეს ოქროს ხელებით შექმნილი მადონას ბიუსტიე, მაიკლ ჯეკსონის  ბლუზა და სხვა რელიკვიები. ამერიკულად ბარაქიანი და გულუხვი, არაჯანსაღი, მაგრამ გემრიელზე გემრიელი ამერიკული კლასიკური სამზარეულო - ბურგერებით, სტეიკებით, სენდვიჩებით და ამერიკულ ყაიდაზე გადაკეთებული ქართული კერძებით. და, რასაკვირველია, როგორც „ჰარდ-როკ კაფეს“ ქართველი მესვეურები ამბობენ, ქართველ მომხმარებელზე გათვლილი, მაგრამ სინამდვილეში სრულიად არაქართული ფასებით. ეტყობა, მაღალი გადმოსახედიდან ძალიან გაზვიადებული შეხედულება აქვთ ქართველი ხალხის ეკონომიკურ მდგომარეობაზე.

მეტ-ნაკლებად გემრიელ ბურგერს და სტეიკს უკვე ბევრგან შეჭამთ, სხვაგან ბევრად უკეთესი ცოცხალი მუსიკითაც დატკბებით. აბა, რისთვის უნდა მიხვიდეთ?

1. საფირმო ქათმის და რუკოლას სალათისთვის. თუმცა, ისიც უნდა აღვნიშნო, რომ ყოველ მომდევნო მისვლაზე სალათში ქათმის ხორცისა და ფორთოხლის რაოდენობა კლებულობს, სალათის ფოთლების წილი კი იზრდება. შტოში, რომელიც განუმეორებელ გემოს ანიჭებს სალათს, ყოველ მისვლაზე სულ უფრო და უფრო შრება და ფშიკინდება - ბოლოს აღარ იღეჭებოდა. აბა, რაღა აქვს სალათს კარგი? განუმეორებელი ლიმონის და ბალზამიკოს ვინეგრეტი, რომელიც ქვას რომ მოასხა და გალოკო, ისიც სასწაულად გემრიელი იქნება. თანაც, ადრე თუ გვიან ხომ გაუთავდებათ დაძველებული შტოში და სად წავლენ? ახალს შემოიტანენ. 

2. ორეოს ჩიზქეიქის მსუქანი ნაჭრისთვის.

3. კარგად გაწერილი და მკაცრად დაწესებული მომსახურების პროტოკოლისთვის. გულიანად გაგიღიმებენ, თავს ადამიანად გაგრძნობინებენ, ზუსტად განსაზღვრულ წუთებში, წინასწარ შედგენილი და კარგად ნასწავლი ტექსტით მოგიკითხავენ, შენს კაპრიზებს ზომიერების ფარგლებში და ცოტა მეტადაც შეასრულებენ და დამღლელი დღის მერე, სამზარეულო, ბარი, სუვენირების მაღაზია რომ დაიხურება და რესტორანიც კარგა ხნის დახურული რომ უნდა იყოს, რამდენი ხანიც არ უნდა დარჩე, მორჩილად ისხდება მთელი პერსონალი და არავინ გეტყვის წადიო და არავინ გაგრძნობინებს ამ დროს გულში რას ფიქრობენ შენზე.

სამზარეულო « « « 

მომსახურება « « « « «

კომფორტი « « « « «

ფასები  ₾ ₾ ₾ ₾ ₾

მისამართი: თბილისი, პეტრიაშვილის 1

Read More

ინგლისური ჩაის სახლი მარჯანიშვილზე

ნამდვილი „ბრაუნი“ - ბევრი შოკოლადით, ბევრი ნიგვზით. გარედან გამომცხვარი, ხრაშუნა. შიგნით სველი, დაზეპილი და თბილი. ზემოდან შოკოლადის და კარამელის სოუსებით მოწუწული, ნაყინის ბურთებით - აი, რისთვის უნდა მიხვიდეთ „ინგლისურ ჩაის სახლში“. ასეთ „ბრაუნს“ სხვაგან ვერსად ნახავთ. ეს „ბრაუნი“ სამუდამოდ შეცვლის თქვენს შეხედულებას „ბრაუნზე“. აღმოაჩენთ, რომ „ბრაუნი“ არ ყოფილა ჩვეულებრივი კაკაოს კექსი, რომელსაც კაცმა არ იცის რატომ ჭამენ ნაყინთან ერთად. პირდაპირ გეტყვით, საერთოდ ბევრად გემრიელი და უკეთესად მომზადებულებიც არსებობს, მაგრამ მოცემულ მომენტში ესაა თბილისში საუკეთესო. მართლა გემრიელი, მართლა არომატული და ზუსტად ისეთი ჩაცომებული, როგორიც უნდა იყოს „ბრაუნი“. ზუსტად ეს თვისება გამოარჩევს „ბრაუნს“ ჩვეულებრივი კექსისგან და არც ნაყინის მიტანებაა სავალდებულო. თუმცა, ძალიან უხდება, ოღონდ თბილს.

ზოგადად, კულინარიაში მიღებული წესია, რომ ტექსტურის დასაბალანსებლად და კიდევ უფრო გასაკეთილშობილებლად მშრალ, უკრემო ნამცხვართან მისატანებლად კრემის ნაცვლად სოუსს ამზადებენ. ამიტომ მოაქვთ თბილი კექსები და პეროგები ნაყინთან ერთად (ნაყინი დნება და სოუსის მოვალეობას ასრულებს), ან ცივი კექსები თბილ სოუსთან ერთად, რაც გარდა ტექსტურისა, ტემპერატურის სასიამოვნო კონტრასტსაც იძლევა. „ბრაუნი“ იჭმევა ცხლად და ამიტომაც ძალიან უხდება ნაყინი.

მოკლედ, „ინგლისური ჩაის სახლის“ „ბრაუნი“ ეს ის შემთხვევაა, როცა მარტო ერთი კერძისთვის მიდიხარ სადმე. მერე რა, რომ სხვა ნამცხვრებიც მეტ-ნაკლებად კარგი და ნორმალური აქვთ. კარგია Whittard-ის ჩაიც, თუმცა „ჩაის სახლში ოპერასთან“ ასევე კარგ ჩაის უფრო იაფად დალევთ. იგივეს გეტყვით დანარჩენ მენიუზეც - ყველაფერი  უფრო ძვირი, ძვირი და ძვირია, ვიდრე ბევრგან. გამორჩეულ „ბრაუნში“ ცოტა მეტს და უფრო მეტსაც სიამოვნებით იხდი, მაგრამ ასეთივე და უფრო გემრიელ ბლინებს კი სხვაგან უფრო იაფად შეჭამ.

ჩემთვის ცოტა არ იყოს გაუგებარია რა უნდა თუნდაც ინგლისურ, მაგრამ მაინც ჩაის სახლში ფახიტასს, ბეფსტროგანოვს, საქონლის სუკს სოკოთი და ნაღებით, სტეიკს გარნირით და პაბის (ბრიტანული ლუდის ბარის) სხვა კერძებს. ამ ფონზე ბევრად უფრო ლოგიკურია მოხარშული ხაჭაპური, რომელიც საღი აზრიდან და სურათიდან როგორც ჩანს, მოხარშული ხაჭაპური კი არა, რაც არ უნდა დაარქვა, მაინც მეგრული კვერი ანუ მრგავლი და დაბრტყელებული პელმენია.  

ასევე ძალიან ძვირია ალკოჰოლური სასმელები და კოქტეილებიც. საფირმო ჩაის კოქტეილი არც მეტი, არც ნაკლები 33 ლარი ღირს. ნეტავ, რას ასხამენ შიგნით? ან ის კაცი მანახა ჩაის სახლში რომ წავა დასათრობად ან ბარში კოქტეილის მოსაწრუპად. მე პირადად ძალიან გამიტყდება, მე რომ ჩაის ვსვამ ელეგანტურ კაფეში და გვერდით მაგიდასთან ვიღაც ღრეობს. უფრო მეტიც, ძალიან არ მესიამოვნება „ელ გრეის“ არომატი ღორის კანჭის არომატთან ერთად. ყველაფერს აქვს თავისი ადგილი.

მომსახურება - არც შენ გაწუხებენ და არც თვითონ იწუხებენ ზედმეტად თავს. ძალიან ცივი, ღიმილის გარეშე, მკაცრი სახით - ალბათ კაფის მენეჯმენტის აზრით, ინგლისური.

გარემო? ჰოოო, ერთი შეხედვით საკმაოდ სასიამოვნო კაფეა. მაგრამ კედლები, ჭერი, იატაკი, ბოლო ხმაზე კივის, იხვეწება, მუხლზე დაჩოქილი ითხოვს რემონტს. იატაკზე დაჩეჩქვილი და ამოტეხილი ლამინატი, პლინტუსების გასწვრივ გახსნის დღიდან დაგროვებული და დატკეპნილი ჭუჭყის კანტი, კედლებზე ლაქები და კუთხეებში დაგოფრილი შპალერი, ტალახიანი ფეხსაცმლის ხახუნისგან უმოწყალოდ დაბინძურებული და გატუტყნული რბილი ავეჯი, ვიტრინებზე ოღრო-ჩოღროდ ჩამოკიდებული სურათები, უზარმაზარ ვინტაჟურ ჭაღებზე ალაგ-ალაგ გადამწვარი ნათურები.

და, რაც მთავარია და რაც არ უნდა გასაოცრად მოგეჩვენოთ, შემსვლელებისგან კი არა, დრო-ჟამისა და უპატრონობისგან მომსპარი საპირფარეშო: ატკეჩილი მეტლახი, გატეხილი უნიტაზის ავზი უზარმზარაი ბზარებით, ჩამოტეხილი სარკე, წყლის ნალექისგან ყვითლად მოჭიქული ნიჟარა, შტეფსელზე მიწებებული თმები, ხელის საშრობზე  ჭუჭყიანი ჩვრებისგან დარჩენილი ზოლები და მთელ სიგრძეზე უზარმაზარი ღრიჭო კარებში, რომელიც საერთო დერეფანში გადის. სანამ შიგნით ხარ შენ ხომ იცი რა ხდება გარეთ, მაგრამ გარეთ გამვლელებიც საქმის კურსში არიან შენ რას აკეთებ შიგნით.

იცით რაზე დავფიქრდი ახლა? საჯარო და გამოსაჩენი ადგილები რომ ამ დღეშია, წარმოგიდგენიათ სამზარეულოში რა ხდება?

მოკლედ, პირველ ორ აბზაცს ქვემოთ ყველაფერი დაივიწყეთ და წადით „ბრაუნის“ საჭმელად. იმისთვის მაინც, რომ გასინჯოთ როგორია ნამდვილი „ბრაუნი“ და უზარმაზარი სიამოვნება მიიღოთ. და, ჩაის კოქტეილის ან მოხარშული ხაჭაპურის გასინჯვას თუ გარისკავთ ვინმე, გეხვეწებით, არ დაიზაროთ და აზრი გამიზიარეთ.

სამზარეულო « « « «

მომსახურება « «

კომფორტი « «

ფასები ₾ ₾ ₾ ₾ ₾

მისამართი: თბილისი, მარჯანიშვილის 5 (მარჯანიშვილის თეატრის პირდაპირ) 

Read More