გურმანის გზამკვლევი Gourmet Guide

შიგნით - ახალმოდუღებული, ხარისხიანი ყავისა და ახალგამომცხვარი ფუნთუშების საიამოვნო სურნელი. სალათების მენიუ. ადგილზე გამომცხვარი პურის ფართო ასორტიმენტი. შინაური ლიმონათი. თავაზიანი და მომღიმარი, ენერგიული, ახალგაზრდა მიმტანები. კომფორტული და მეგობრული გარემო. გარეთ - მოუხერხებელი პარკინგი, დაუსრულებელი მშენებლობა, ფეხებწასამტვრევი ტროტუარი... მოკლედ, ყველაფერი იმისთვის, რომ დიდი ქართველი პოეტის, დავით გურამიშვილის რჩევისამებრ „ჯერ მწარე ჭამო, კვლავ ტკბილი“ და ასე გაიორმაგო სიამოვნება. მიუხედავად ამისა, ნამდვილად ღირს ამ პატარა უხერხულობების გადალახვა იმისთვის, რომ მოხვდე მოდერნისტული (ჰაი-ტექსანათები, დახლები, მაგიდები), შები შიკისა (სავარძლები, კრაკელურიანი კარადა) და გრანჟეს (საჰაერო ბურთის ფორმის რკინის ჭაღი, ჰექსაგონის ფორმის მეტლახი) დიზაინერული მიმდინარეობების უცნაური ნაზავით შეკოწიწებულ, მაგრამ მაინც თავისებურად კოხტა კაფეტერიაში.  რა დაგხვდებათ გემრიელი საჭმელი - ახალდამზადებული სენდვიჩები და ბრუსკეტები ადგილზე გამომცხვარი პურით, არომატული სუპები, სალათების ...

მოხალული ნიგვზით გაძეძგილი, ახალგამომცხვარი, ჯერ კიდევ თბილი ვაშლის კექსი, უგემრიელესი სტაფილოს ნამცხვარი, თბილისში საუკეთესო „ზებრა“, ძალიან გემრიელი ჟოლოს და ფორთოხლის ჩიზქეიქები, კლასიკური ჩიზქეიქი, კლასიკური, კენკრის და ალუბლიოს „ოპიუმი“, თბილისში საუკეთესო „ოპერა“ ნამდვილი შოკოლადის განაშით, ფენოვანი ცომის უნაზესი ხვეულები, ანანასის ბონდები,   თბილისში საუკეთესო ქათმის ღვეზელი, საკმაოდ კარგი აჩმა, კარგად შეკმაზული სალათების ფართო არჩევანი, ქათმის და საქონლის კატლეტბი  და თბილისში ერთ-ერთი უგემრიელესი თეთრი პური... უკვე მერამდენეჯერ გავიმეორე „თბილისში საუკეთესო“? დიახ, ამ ყველაფრის გასინჯვა ყიფშიძის დასასწყისში, პაწაწუნა და საკმაოდ კოხტა კაფე „ბრედბარში“ შეგიძლიათ. რა არ მოგეწონებათ? „ოპერა“ სულ უფრო და უფრო იშვიათად ჩნდება ასორტიმენტში. ქათმის ღვეზელი ერთი დღე ძალიან გემრიელია და მეორე დღეს უბრალოდ გემრიელი, როგორც ჩანს, მზარეული იცვლება, წინა დღის ნაყიდი კი ისეთი უგემური ხდება, რომ საერთოდ აღარ იჭმევა - შიგთავსი ფუჭდება. ნამდვილად ვერ ვხვდები რატომ. სამაგი...

არაფერი ისე არ უხდება ზამთრის ცივ, ყინვიან დღეს, როგორც ცხელი, ოხშივარადენილი ხინკალი... ჰოდა, სწორედ თებერვლის ერთ ნისლიან, სუსხიან და მელანქოლიურ შუალდღეზე ხინკლის ქაფქაფა წვენის ჩსახვრეპად აქვე, სახლთან ახლოს, მოგეხსენებათ სუსხი და მელანქოლია როცაა ირგვლივ გაბატონებული, ასეთ დროს შორს წასვლისა და ბევრი სიარულის განწყობა არ გაქვს, სარწმუნო წყაროსაგან ნაქებ ტრადიციულ, ქართულ რესტორან „ბეღელს“ მივაშურე. არის ასეთი დაუწერელი კანონი: კარგი პიცა უნდა ჭამო პიცერიაში, ნაყინი სანაყინეში, ხინკალი და ქაბაბი კი სახინკლეში და ა.შ. ყოველთვის მეცინება, როცა ვისმენ, რომ რომელიმე მაღალი კლასის რესტორანში არ ვარგოდა ხინკალი, ან ბორჯომის „მეტროპოლში“ არ იჭმეოდა ბეფსტროგანოვი. რა უნდა ხინკალს მამა-პაპურ ნადიმზე ან ბეფსტროგანოვს ბორჯომში? რა თქმა უნდა, არც ერთი არ იქნება კარგი. ყველაფერს აქვს თავისი ადგილი და ყავს თავისი მუშტარი. აი, სწორედ ამიტომ მივაშურე „ბეღელს“, სადაც ყველა ლოგიკით ნორმალური ხინკალი უნდა ყოფილიყო: ჯერ ერთი, შენობის ექსტერიერი იმაზე მეტყველებდა, რომ ქუჩის „ზაბეგალოვკაზე“ უკეთესი...

დაცდილი მაქვს, ოდესმე ვინმეზე რამე ცუდი დაუმსახურებლად თუ მითქვამს ან მიფიქრია, უკან დამბრუნებია... არ ვიყავი ნამყოფი, მაგრამ რამდენჯერაც ჩავუვლიდი, სანაპიროზე, „ვეფხის და მოყმის“ ობელლისკის მოპირდაპირე მხარეს, გაგარინის აღმართზე, უტროტუარო, მისასვლელად მოუხერხებელ, მანქანის გასაჩერებლად მიუდგომელ და გაგანია საცობებით გადატვირთულ ადგილას ამაყად აღმართულ, არც მეტი არც ნაკლები, ოთხსართულიან რესტორანს, რომელიც შენობის თანამედროვე, ევროპული არქიტექტრურისთვის და კლასიკური ტიპისთვის სრულიად შეუფერებელ და აშკარად ადგილმდებარეობას მისადაგებულ სახელწოდებას - „ვეფხ და მოყმეს“ ატარებდა, იმდენი ვფიქრობდი: ღმერთო, რამდენი ზედმეტი ფული, უაზრო ამბიციები და ცოტა ტვინი უნდა გქონდეს, ასეთ შეუფერებელ ადგილას, რომ მოგების და ხეირის ნახვის იმედით, ამხელა რესტორანი ააშენო-მეთქი. ჰოდა, როგორც უკვე გითხარით, ჩემი უსამართლო ფიქრებისთვის მალევე დავისაჯე და განგების ნებით, ძველით ახალი წლის ღამეს, წინასწარ შეკვეთილ სუფრაზე „ვეფხისა და მოყმის“ ე.წ ვეროპულ დარბაზში ამოვყავი თავი. რა დამხვდა? სუფთა, ე...