Skip to main content

„დაინჰოლი“ რუსთაველზე

რესტორნის, პატისერიის (საკონდიტრო), ღვინის სარდაფის, ბარისა და არტგალერეის რამდენიმე დარბაზი პირველ სართულზე და სარდაფში. მწეველთა და არამწეველთა განყოფილებები. ევროპული და ქართული სამზარეულო. მიწის ზევით თანამედროვე, კომფორტული ატმოსფერო, ქვევით კი სარდაფისთვის დამახასიათებელი აგურის კედლები და დაბალი თაღები, თუმცა სუფთა და მოვლილი. ჯერჯერობით ყოველ შემთხვევაში. ჯერჯერობით-თქო იმიტომ ვამბობ, რომ არ ვიცი, განათების, ინტერიერისა და ავეჯის ჭუჭყისატანას იდეალურად მისადაგებული ფერების ბრალია თუ შემოსასვლელში, ზედ იატაკთან შპალერზე ჭუჭყიანი ტილოს ხშირად გასმისაგან დარჩენილი ზოლისგან დატოვებული შთაბეჭდილება, მაგრამ რატომღაც მგონია, რომ დიდხანს არ გაგრძელდება ასე. შეიძლება ვცოდავ, ღმერთმა ქნას.
მოგეხსენებათ, აქ უბრალოდ კი არ ჭამენ, ხელოვნებითაც ტკბებიან და ალბათ სწორედ ამ კონცეფციის ნაწილია ჭაღებზე ალაგ-ალაგ გადამწვარი ნათურები ან მინის პლაფონები ჩამოტეხილი კუთხეებით.
სამზარეულო უფრო მეტი პრეტენზიით, ვიდრე გემოთი: ისე რა პიცა, ისე რა შნიცელი, ისე რა სალათები. მომსახურებაც ისე რა. გიღიმიან, გეკონტაქტებიან, მაგრამ უგულოდ. პირველად „დაინჰოლში“ ერთ-ერთი ორგანიზაციის ახალი პროდუქტის პრეზენტაციაზე მოვხვდი. სარდაფში იყო მიღება. მენიუ ყველა მაგიდისთვის ერთნაირად იყო განსაზღვრული - თითო მაგიდაზე თითო თეფში. მიმტანებს შემოსასვლელთან მდგარ მაგიდებზე ოთხი ერთნაირი კერძი მიქონდათ, უფრო მოშორებით კი არც ერთი. შედეგად, ერთმა ცნობილმა ქართველმა ფოტოგრაფმა მენეჯერთან აღშფოთება რომ გამოთქვა, თქვენს მიღებაზე მშიერი დავრჩიო, მიმტანებს კი არ მისცეს შენიშვნა, სანამ სხვა ნაკლებადცნობილი სტუმრები გვერზე ჩავლილ, საჭმლით დახუნძლულ მიმტანებზე ნადირობდნენ რაიმე კერძის წარმთმევის იმედით, ინტრიგანი „სელებრითი“ გასაჩუმებლად ბარში აიყვანეს და ცალკე აჭამეს. რა თქმა უნდა, დაწესებულების ხარჯზე. 
აბა, რისთვის უნდა მიხვიდეთ „დაინჰოლში? დესერტის საჭმელად. ნამცხვრები მართლა კარგი აქვთ. განსაკუთრებით კრემ-კარამელი და რამდენიმე სახეობის ჩიზქეიქი. მაგრამ, გაითვალისწინეთ, რომ შაქარი არ ენანებათ და ნამცხვრები ცოტა ზედმეტად ტკბილია. ასევე, გაემზადეთ იმისთვის, რომ არტსაკონდიტროსთან გაქვთ საქმე და საკმაოდ შთამბეჭდავფასიანი ნამცხვრის ორ ნაჭერს შორის ზომაში ასევე შთამბეჭდავი განსხვავება შეიძლება დაგხვდეთ. ერთნაირი ნამცხვრის უნამუსოდ სხვადასხვა ზომის ნაჭრები მოაქვთ ერთ მაგიდასთან და თანაც ერთ ფასად.
რამდენიმე ნაირსახეობა ნამცხვრის გასინჯვის მიზნით, ერთ კაცს 5 ნაჭერი რომ არ ეჭამა, ვთხოვეთ პორციები შუაზე გაეჭრათ და ისე მოეტანათ მაგიდასთან. დაგვპირდნენ, რა პრობლემააო, მაგრამ გაუჭრელი მოიტანეს და გვითხრეს, ვერ დავჭრით, თვითონ უქენით რაც გინდათო. კარგი, ზოგიერთ მაღალი კლასის რესტორანში პორცია პორციაა და სამზარეულოდან ერთი, დასრულებული სახით გამოდის. მაგრამ კლიენტს თუ უნდა, უკვე მაგიდასთან მოტანილს, კლიენტის სურვილის მიხედვით მიმტანი ჭრის, ანაწევრებს, ანაკუწებს და რა ვიცი კიდევ რას უშვება, გიჟი თუ ხარ და ასე გინდა, კეტჩუპსაც ასხამს თავზე. აღარ ვლაპარაკობ იმაზე, რომ სულაც ნახევარი პორციის შეკვეთაც არ უნდა იყოს წესით პრობლემა, არათუ ორად გაყოფილი მთელის.  მაგრამ, როგორც ზემოთ გითხარით, მზარეულს აშკარად პრობლემა აქვს თვალის ზომასთან და დანის ხმარებასთან და ზედმეტ შარს ერიდება ეტყობა.
უფრო მეტიც, შეკვეთის მიცემიდან 5 წუთში ნამცხვრის სახეობის შეცვლა მოვინდომეთ და ვერა, უკვე მოვჭერითო დაიწუწუნეს. რაც იგივეა,  გითხრან რომ ჩაის შეკვეთას ვერ გავაუქმებ, ჩაიდნით წყალი უკვე დგასო. ღუმელში შესაწვავად შედგმული ქათამი ხომ არ იყო, რომ გაფუჭებულიყო, ნამცხვარი ისედაც დაჭრილი იყიდება. თუმცა, უკვე მოჭრილი ამ განცხადებიდან ნამცხვარი 20 წუთის შემდეგ მოგვიტანეს.
ერთი სიტყვით, რა გითხრათ? ყავაზე და ნამცხვარზე  ნამდვილად ღირს შესვლა და ყურადღებას ნუ მიაქცევთ მაგიდების დიდი ნაწილი რომ ყანყალებს. ყოველ უმცირეს მოძრაობაზე კი დატკბით ყავის ლამბაქზე დადებული კოვზის სიმღერით: წკარ-წკარ-წკარ-წკარ-წკარ-წკარ... წკარ-წკარ-წკარ-წკარ-წკარ-წკარ... წკარ-წკარ-წკარ-წკარ-წკარ-წკარ... წკარ-წკარ-წკარ-წკარ-წკარ-წკარ... სანამ მიმტანი არ მოვა და ცარიელ ფინჯანს არ წაიღებს.

სამზარეულო « « «
მომსახურება « «
კომფორტი « « «
ფასები  ₾ ₾ ₾ ₾ ₾

მისამართი: თბილისი, რუსთაველის 28

Comments

Popular posts from this blog

„მეგრული სახლი“ მშრალ ხიდთან

ოდესღაც ერთმა გამოცდილმა და ჭკვიანმა დიასახლისმა მირჩია: სამზარეულოს კომბაინს ნუ იყიდი, ჯობია დაფიქრდე რა გჭირდება ყველაზე მეტად და იგივე ფასად ის იყიდო ყველაზე კარგიო. ათას სხვადასხვა დანიშნულებას მორგებულ კომბაინს არასდროს ექნება კარგი მიქსერის, კარგი ჩოპერის ან თუნდაც ბლენდერის ყველა ფუნქცია. რესტორანიც ზუსტად ასეა: როცა ერთი მიმართულებით მუშაობს, უმეტესად ყველაფერი კარგია. ათას სამზარეულოზე მორგებულს კი აღარაფერი აქვს გამორჩეულად კარგი. აი, სწორედ ასეთია „მეგრული სახლიც“. არ მეგულება ადამიანი, რომელსაც „მეგრულ სახლში“ დაპატიჟებ და იქ მექსიკური კარტოფილის, ბერძნული სალათის, ისპანახი სუპის, პარმეზანიანი ქათმის ან 90-იანი წლებიდან შემორჩენილი მაიონეზში ჩაბუჟბუჟებული ხბოს ხორცის სალათის საჭმელად წამოვა. აღარ ვლაპარაკობ იტალიურ ყავაზე (ასე არეკლამებენ ყავას რესტორნის გვერდზე) და ბელგიურ ვაფლზე ნაყინით. „მეგრული სახლის“ ხსენებაზე თვალწინ გიდგება თბილი, სასიამოვნო, ოჯახური ატმოსფერო ბუხრის არომატითა და ხის ტაბლებით, სულგუნჩაჭიპჭიპებული ელარჯი კამეჩის მაწვნითა და არომატული გებჟალი

ტერასა მტკვარზე

ამ ავადმოსახსენიებელ რუსებს ერთი გამოთქმა აქვთ კარგი: Дурная голова ногам покоя не дает - ო და ჩვენც ავტყდით და ზაფხულის ხვატში ყავის ქალაქგარეთ დალევა მოვინდომეთ. ხან ყველამ ვერ მოიცალა, ხან მანქანას არ ეცალა, ხან ადგილზე ვერ შევთანხმდით და ისე მოხდა, რომ ჩვენი დიდხანსნაგეგმი და მრავალჯერ გადადებული მოგზაურობის დღეს მსუბუქად ნაწვიმარი დაემთხვა. იხტიბარი არ გავიტეხეთ და ამინდიდან გამომდინარე, მცხეთას მივაშურეთ. ხინკალ-ქაბაბი არ გვინდოდა, მოგეხსენებათ წვიმისდამიუხედავად მაინც ზაფხული იყო და მაინც ცხელოდა, სამაგიეროდ გვინდოდა რამე ახალი, სადაც არ ვყოფილვართ, თან სიმწვანე და ბუნება, თან დესერტზე და ყავასთან მშვიდად საუბარი და...  ალბათ აქ უკვე ხვდებით ლამის „შეუსრულებელი მისია 4“-ს რომ შევეჭიდეთ. ასე იყო თუ ისე, გამახსენდა რომ ბოლო პერიოდში ჩემი რამდენიმე ფეისბუქელი „სელებრითი ფრენდი“ რამდენჯერმე დაჩექინდა მცხეთის (სინამდვილეში ზაჰესის) განახლებულ „ტერასაზე“, სადაც ულამაზეს ხედებს და ლაუნჯს გვპირდებოდნენ თანამედროვე ევროპული სამზარეულოთი, უგემრიელესი კოქტეილებით და საღამოს ელე

„ბეღელი“ თამარაშვილზე

არაფერი ისე არ უხდება ზამთრის ცივ, ყინვიან დღეს, როგორც ცხელი, ოხშივარადენილი ხინკალი... ჰოდა, სწორედ თებერვლის ერთ ნისლიან, სუსხიან და მელანქოლიურ შუალდღეზე ხინკლის ქაფქაფა წვენის ჩსახვრეპად აქვე, სახლთან ახლოს, მოგეხსენებათ სუსხი და მელანქოლია როცაა ირგვლივ გაბატონებული, ასეთ დროს შორს წასვლისა და ბევრი სიარულის განწყობა არ გაქვს, სარწმუნო წყაროსაგან ნაქებ ტრადიციულ, ქართულ რესტორან „ბეღელს“ მივაშურე. არის ასეთი დაუწერელი კანონი: კარგი პიცა უნდა ჭამო პიცერიაში, ნაყინი სანაყინეში, ხინკალი და ქაბაბი კი სახინკლეში და ა.შ. ყოველთვის მეცინება, როცა ვისმენ, რომ რომელიმე მაღალი კლასის რესტორანში არ ვარგოდა ხინკალი, ან ბორჯომის „მეტროპოლში“ არ იჭმეოდა ბეფსტროგანოვი. რა უნდა ხინკალს მამა-პაპურ ნადიმზე ან ბეფსტროგანოვს ბორჯომში? რა თქმა უნდა, არც ერთი არ იქნება კარგი. ყველაფერს აქვს თავისი ადგილი და ყავს თავისი მუშტარი. აი, სწორედ ამიტომ მივაშურე „ბეღელს“, სადაც ყველა ლოგიკით ნორმალური ხინკალი უნდა ყოფილიყო: ჯერ ერთი, შენობის ექსტერიერი იმაზე მეტყველებდა, რომ ქუჩის „ზაბეგალოვკაზე“ უკეთესი