რესტორნის, პატისერიის
(საკონდიტრო), ღვინის სარდაფის, ბარისა და არტგალერეის რამდენიმე დარბაზი პირველ სართულზე
და სარდაფში. მწეველთა და არამწეველთა განყოფილებები. ევროპული და ქართული სამზარეულო. მიწის ზევით თანამედროვე,
კომფორტული ატმოსფერო, ქვევით კი სარდაფისთვის დამახასიათებელი აგურის კედლები და დაბალი
თაღები, თუმცა სუფთა და მოვლილი. ჯერჯერობით ყოველ შემთხვევაში. ჯერჯერობით-თქო იმიტომ
ვამბობ, რომ არ ვიცი, განათების, ინტერიერისა და ავეჯის ჭუჭყისატანას იდეალურად მისადაგებული
ფერების ბრალია თუ შემოსასვლელში, ზედ იატაკთან შპალერზე ჭუჭყიანი ტილოს ხშირად გასმისაგან
დარჩენილი ზოლისგან დატოვებული შთაბეჭდილება, მაგრამ რატომღაც მგონია, რომ დიდხანს
არ გაგრძელდება ასე. შეიძლება ვცოდავ, ღმერთმა ქნას.
მოგეხსენებათ, აქ
უბრალოდ კი არ ჭამენ, ხელოვნებითაც ტკბებიან და ალბათ სწორედ ამ კონცეფციის ნაწილია
ჭაღებზე ალაგ-ალაგ გადამწვარი ნათურები ან მინის პლაფონები ჩამოტეხილი კუთხეებით.
სამზარეულო უფრო
მეტი პრეტენზიით, ვიდრე გემოთი: ისე რა პიცა, ისე რა შნიცელი, ისე რა სალათები. მომსახურებაც
ისე რა. გიღიმიან, გეკონტაქტებიან, მაგრამ უგულოდ. პირველად „დაინჰოლში“ ერთ-ერთი ორგანიზაციის
ახალი პროდუქტის პრეზენტაციაზე მოვხვდი. სარდაფში იყო მიღება. მენიუ ყველა მაგიდისთვის
ერთნაირად იყო განსაზღვრული - თითო მაგიდაზე თითო თეფში. მიმტანებს შემოსასვლელთან
მდგარ მაგიდებზე ოთხი ერთნაირი კერძი მიქონდათ, უფრო მოშორებით კი არც ერთი. შედეგად,
ერთმა ცნობილმა ქართველმა ფოტოგრაფმა მენეჯერთან აღშფოთება რომ გამოთქვა, თქვენს მიღებაზე
მშიერი დავრჩიო, მიმტანებს კი არ მისცეს შენიშვნა, სანამ სხვა ნაკლებადცნობილი სტუმრები
გვერზე ჩავლილ, საჭმლით დახუნძლულ მიმტანებზე ნადირობდნენ რაიმე კერძის წარმთმევის
იმედით, ინტრიგანი „სელებრითი“ გასაჩუმებლად ბარში აიყვანეს და ცალკე აჭამეს. რა თქმა უნდა, დაწესებულების ხარჯზე.
აბა, რისთვის უნდა
მიხვიდეთ „დაინჰოლში? დესერტის საჭმელად. ნამცხვრები მართლა კარგი აქვთ. განსაკუთრებით
კრემ-კარამელი და რამდენიმე სახეობის ჩიზქეიქი. მაგრამ, გაითვალისწინეთ, რომ შაქარი
არ ენანებათ და ნამცხვრები ცოტა ზედმეტად ტკბილია. ასევე, გაემზადეთ იმისთვის, რომ
არტსაკონდიტროსთან გაქვთ საქმე და საკმაოდ შთამბეჭდავფასიანი ნამცხვრის ორ ნაჭერს შორის
ზომაში ასევე შთამბეჭდავი განსხვავება შეიძლება დაგხვდეთ. ერთნაირი ნამცხვრის უნამუსოდ
სხვადასხვა ზომის ნაჭრები მოაქვთ ერთ მაგიდასთან და თანაც ერთ ფასად.
რამდენიმე ნაირსახეობა
ნამცხვრის გასინჯვის მიზნით, ერთ კაცს 5 ნაჭერი რომ არ ეჭამა, ვთხოვეთ პორციები შუაზე
გაეჭრათ და ისე მოეტანათ მაგიდასთან. დაგვპირდნენ, რა პრობლემააო, მაგრამ გაუჭრელი
მოიტანეს და გვითხრეს, ვერ დავჭრით, თვითონ უქენით რაც გინდათო. კარგი, ზოგიერთ მაღალი
კლასის რესტორანში პორცია პორციაა და სამზარეულოდან ერთი, დასრულებული სახით გამოდის.
მაგრამ კლიენტს თუ უნდა, უკვე მაგიდასთან მოტანილს, კლიენტის სურვილის მიხედვით მიმტანი
ჭრის, ანაწევრებს, ანაკუწებს და რა ვიცი კიდევ რას უშვება, გიჟი თუ ხარ და ასე გინდა,
კეტჩუპსაც ასხამს თავზე. აღარ ვლაპარაკობ იმაზე, რომ სულაც ნახევარი პორციის შეკვეთაც
არ უნდა იყოს წესით პრობლემა, არათუ ორად გაყოფილი მთელის. მაგრამ, როგორც ზემოთ გითხარით, მზარეულს აშკარად
პრობლემა აქვს თვალის ზომასთან და დანის ხმარებასთან და ზედმეტ შარს ერიდება ეტყობა.
უფრო მეტიც, შეკვეთის
მიცემიდან 5 წუთში ნამცხვრის სახეობის შეცვლა მოვინდომეთ და ვერა, უკვე მოვჭერითო დაიწუწუნეს.
რაც იგივეა, გითხრან რომ ჩაის შეკვეთას ვერ
გავაუქმებ, ჩაიდნით წყალი უკვე დგასო. ღუმელში შესაწვავად შედგმული ქათამი ხომ არ იყო,
რომ გაფუჭებულიყო, ნამცხვარი ისედაც დაჭრილი იყიდება. თუმცა, უკვე მოჭრილი ამ განცხადებიდან
ნამცხვარი 20 წუთის შემდეგ მოგვიტანეს.
ერთი სიტყვით, რა
გითხრათ? ყავაზე და ნამცხვარზე ნამდვილად ღირს
შესვლა და ყურადღებას ნუ მიაქცევთ მაგიდების დიდი ნაწილი რომ ყანყალებს. ყოველ უმცირეს
მოძრაობაზე კი დატკბით ყავის ლამბაქზე დადებული კოვზის სიმღერით: წკარ-წკარ-წკარ-წკარ-წკარ-წკარ...
წკარ-წკარ-წკარ-წკარ-წკარ-წკარ... წკარ-წკარ-წკარ-წკარ-წკარ-წკარ... წკარ-წკარ-წკარ-წკარ-წკარ-წკარ...
სანამ მიმტანი არ მოვა და ცარიელ ფინჯანს არ წაიღებს.
სამზარეულო « « «
მომსახურება « «
კომფორტი « « «
ფასები ₾ ₾ ₾ ₾ ₾
მისამართი: თბილისი, რუსთაველის 28
მისამართი: თბილისი, რუსთაველის 28
Comments
Post a Comment