Skip to main content

„რეტრო“ და გიას ცომგაცლილი ხაჭაპური

როგორია „რეტრო“? ზუსტად ისეთი, ქართველების წარმოდგენაში როგორიც უნდა იყოს ტიპური სწრაფი კვების ობიექტი - რაღაც საშუალო ტრადიციულ სახინკლესა და სასადილოს შორის, ცოტა უკეთესი სუნით. მასიური ხისგან გამოთლილი უხეში მაგიდები და სკამები, ხით მოპირკეთებული კედლები და ინტერიერი, რომელიც არაფრით გამოირჩევა მთელ საქართველოში მიმოფანტული უამრავი მსგავსი ტიპის დაწესებულებებისგან. 
სიმართლე გითხრათ, ახლა ვფიქრობ, ვფიქრობ და მიუხედავად იმისა, რომ საკმაოდ ხშირად დავდივარ, იმდენად ტიპურია ყველაფერი, რომ ინტერიერის რაიმე კონკრეტულ დეტალს ვერ ვიხსენებ. ამიტომ „რეტროს“ ფეისბუქგვერდს მივმართე და სასიამოვნოდ გაოცებული დავრჩი, და ობიექტურობის გამო აუცილებლად უნდა დავწერო, რომ თურმე სადღაც ფართო, ნათელი და თანამედროვე სტილის დერმატინგადაკრულ, რბილ სკამებიანი ფილიალიც ქონიათ. სამ „რეტროში“ ვარ ნამყოფი: თბილისში, ქობულეთსა და ბათუმში: ღმერთი-რჯული მსგავსი არსად არაფერი შემხვედრია. არადა, გვერდი სწორედ მსგავსი ფოტოებითაა სავსე ამიტომ იმედს ვიტოვებ, რომ სადღაც (სავარაუდოდ თავისუფლების მოედანზე) ნამდვილად არსებობს ასეთი "რეტრო". თუმცა, ხის უხეშ სკამებს თავისი დანიშნულება აქვს - დიდხანს ვერ დაჯდები. მსგავს ადგილას საჭორაოდ და გასართობად არ დადიხარ, უნდა ჭამო, ადგე და წახვიდე.
მომსახურებაც ტიპური: შეძლებისდაგვარად სწრაფი და ყურადღებიანი, გადაჭედილი დარბაზის ფონზე. მიმატანები ისე დარბიან, რომ თქვენთან ზედმეტი ცერემონიებისთვის და პრეტენზიების მოსასმენად უბრალოდ არ ცალიათ.
ატმოსფერო - გადაჭედილი, ზუზუნი, გუგუნი და დანა-ჩანგლის საქმიანი ჩხაკუნი.
მენიუ - „მაჭახელას“ მენიუს ანალოგი. იმერული და მეგრული ხაჭაპურები, ქართული ყაიდის პიცები, საკმაოდ ბარაქიანი და გემრიელი სალათები, სხვა ტრადიციული კერძები, აჭარული სტილის ლობიანი წიწაკის მწნილით და რა თქმა უნდა, საფირმო კერძი - გიას ცომგაცლილი ხაჭაპური.
ქართული სამზარულო იმდენად ნელა ვითარდება (ბაბუაჩემი რასაც ჭამდა ახალგაზრდობაში, იმას ვჭამთ დღესაც), რომ ნებისმიერ სიახლეს და მით უმეტეს კარგს მივესალმები. არა, მოვიტყუე, ნებისმიერს ვერა: ვარდისფრად და ცისფრად შეღებილი ხინკალი და კუჭში ჩათხრილი საწუპავი ნამდვილად კატასტროფაა, მაგრამ გია აგირბას მიგნება, აჭარული ხაჭაპურისთვის ცომი გამოეცალა, მართლა ძალიან მაგარია. ნეტავ, ბევრი გიასნაირი ყავდეს საქართველოს. 
მოკლედ, აჭარული ხაჭაპუი თუ გიყვართ, მიდით „რეტროში“ და მიირთვით მისი პატარა, საშუალო, დიდი, გიგანტური და სულაც უკიდეგანო, გნებავთ ცომგაცლილი და გნებავთ ტრადიციულად ცომიანი ვარიანტი. როგორია?
ბევრი ყველით, ზუსტად ისეთი ჭყინტით, ხაჭაპურში რომ უნდა იდოს.
კარგი ცომით.
კვერცხით, „კოდას“ ქათმები რასაც დებენ ისეთით, მეტი არჩევანი არ გვაქვს.
კარაქით... ნამდვილი კარაქი დახატავდა, მაგრამ „რეტროს“ კლასის დაწესებულებას რა უნდა მოთოხოვო, როცა ხარისხიანი კარაქი საქართველოში სახლისთვისაც სანთლით საძებნელი გახდა.
და, წადით აუცილებლად მშიერი, ყველაზე პატარა ბაჭაპურიც კი ძალიან მსუყე და დიდია!

სამზარეულო « « « «
მომსახურება « « «
კომფორტი « « «
ფასები ₾ ₾ ₾ 

Comments

Popular posts from this blog

„მეგრული სახლი“ მშრალ ხიდთან

ოდესღაც ერთმა გამოცდილმა და ჭკვიანმა დიასახლისმა მირჩია: სამზარეულოს კომბაინს ნუ იყიდი, ჯობია დაფიქრდე რა გჭირდება ყველაზე მეტად და იგივე ფასად ის იყიდო ყველაზე კარგიო. ათას სხვადასხვა დანიშნულებას მორგებულ კომბაინს არასდროს ექნება კარგი მიქსერის, კარგი ჩოპერის ან თუნდაც ბლენდერის ყველა ფუნქცია. რესტორანიც ზუსტად ასეა: როცა ერთი მიმართულებით მუშაობს, უმეტესად ყველაფერი კარგია. ათას სამზარეულოზე მორგებულს კი აღარაფერი აქვს გამორჩეულად კარგი. აი, სწორედ ასეთია „მეგრული სახლიც“. არ მეგულება ადამიანი, რომელსაც „მეგრულ სახლში“ დაპატიჟებ და იქ მექსიკური კარტოფილის, ბერძნული სალათის, ისპანახი სუპის, პარმეზანიანი ქათმის ან 90-იანი წლებიდან შემორჩენილი მაიონეზში ჩაბუჟბუჟებული ხბოს ხორცის სალათის საჭმელად წამოვა. აღარ ვლაპარაკობ იტალიურ ყავაზე (ასე არეკლამებენ ყავას რესტორნის გვერდზე) და ბელგიურ ვაფლზე ნაყინით. „მეგრული სახლის“ ხსენებაზე თვალწინ გიდგება თბილი, სასიამოვნო, ოჯახური ატმოსფერო ბუხრის არომატითა და ხის ტაბლებით, სულგუნჩაჭიპჭიპებული ელარჯი კამეჩის მაწვნითა და არომატული გებჟალი

ტერასა მტკვარზე

ამ ავადმოსახსენიებელ რუსებს ერთი გამოთქმა აქვთ კარგი: Дурная голова ногам покоя не дает - ო და ჩვენც ავტყდით და ზაფხულის ხვატში ყავის ქალაქგარეთ დალევა მოვინდომეთ. ხან ყველამ ვერ მოიცალა, ხან მანქანას არ ეცალა, ხან ადგილზე ვერ შევთანხმდით და ისე მოხდა, რომ ჩვენი დიდხანსნაგეგმი და მრავალჯერ გადადებული მოგზაურობის დღეს მსუბუქად ნაწვიმარი დაემთხვა. იხტიბარი არ გავიტეხეთ და ამინდიდან გამომდინარე, მცხეთას მივაშურეთ. ხინკალ-ქაბაბი არ გვინდოდა, მოგეხსენებათ წვიმისდამიუხედავად მაინც ზაფხული იყო და მაინც ცხელოდა, სამაგიეროდ გვინდოდა რამე ახალი, სადაც არ ვყოფილვართ, თან სიმწვანე და ბუნება, თან დესერტზე და ყავასთან მშვიდად საუბარი და...  ალბათ აქ უკვე ხვდებით ლამის „შეუსრულებელი მისია 4“-ს რომ შევეჭიდეთ. ასე იყო თუ ისე, გამახსენდა რომ ბოლო პერიოდში ჩემი რამდენიმე ფეისბუქელი „სელებრითი ფრენდი“ რამდენჯერმე დაჩექინდა მცხეთის (სინამდვილეში ზაჰესის) განახლებულ „ტერასაზე“, სადაც ულამაზეს ხედებს და ლაუნჯს გვპირდებოდნენ თანამედროვე ევროპული სამზარეულოთი, უგემრიელესი კოქტეილებით და საღამოს ელე

„ბეღელი“ თამარაშვილზე

არაფერი ისე არ უხდება ზამთრის ცივ, ყინვიან დღეს, როგორც ცხელი, ოხშივარადენილი ხინკალი... ჰოდა, სწორედ თებერვლის ერთ ნისლიან, სუსხიან და მელანქოლიურ შუალდღეზე ხინკლის ქაფქაფა წვენის ჩსახვრეპად აქვე, სახლთან ახლოს, მოგეხსენებათ სუსხი და მელანქოლია როცაა ირგვლივ გაბატონებული, ასეთ დროს შორს წასვლისა და ბევრი სიარულის განწყობა არ გაქვს, სარწმუნო წყაროსაგან ნაქებ ტრადიციულ, ქართულ რესტორან „ბეღელს“ მივაშურე. არის ასეთი დაუწერელი კანონი: კარგი პიცა უნდა ჭამო პიცერიაში, ნაყინი სანაყინეში, ხინკალი და ქაბაბი კი სახინკლეში და ა.შ. ყოველთვის მეცინება, როცა ვისმენ, რომ რომელიმე მაღალი კლასის რესტორანში არ ვარგოდა ხინკალი, ან ბორჯომის „მეტროპოლში“ არ იჭმეოდა ბეფსტროგანოვი. რა უნდა ხინკალს მამა-პაპურ ნადიმზე ან ბეფსტროგანოვს ბორჯომში? რა თქმა უნდა, არც ერთი არ იქნება კარგი. ყველაფერს აქვს თავისი ადგილი და ყავს თავისი მუშტარი. აი, სწორედ ამიტომ მივაშურე „ბეღელს“, სადაც ყველა ლოგიკით ნორმალური ხინკალი უნდა ყოფილიყო: ჯერ ერთი, შენობის ექსტერიერი იმაზე მეტყველებდა, რომ ქუჩის „ზაბეგალოვკაზე“ უკეთესი