Skip to main content

Café le France - ფრნაგული ბულანჟერეა თბილისში

არ მახსოვს „ლა ფრანსი“ ზუსტად რამდენი წლის წინ გაიხსნა, მაგრამ ძალიან მალევე ვეწვიე და ზაფხულის ცხელი და ხვატიანი დღის გასანელებლად ცივი ყავა ნაყინით შევუკვეთე. დარბაზში სულ ორი მაგიდა იყო დაკავებული და ერთიანობაში ალბათ 5-6 კაცი ვისხედით. ბარმენმა შეკვეთა ზუსტად 2 წუთში შეასრულა და მადისაღმვძრელი სასმელი ბარის დახლზე გამომწვევად შემოდგა.
აბსოლუტურად თავისუფალი სამი მიმტანი, აბსოლუტურად საქმიანი სახით, მაგრამ აბსოლუტურად უსაქმოდ დიდხანს ჭორაობდნენ, მაგიდებს შორის აღმა-დაღმა დაყიალობდნენ და ზედ არ გვიყურებდნენ. ეტყობა ხელს არ გვიშლიდნენ სიტუაციით ტკბობაში. შეკვეთის შესრულებიდან 25 წუთის თავზე ერთ-ერთი მათგანი ქუჩაში უაზროდ ყურებისგან დაიღალა, ბართან მიიზლაზნა და უკვე კარგად შემთბარი ცივი ყავა რძედქცეული ნაყინით მომართვა. უკან გავატანე. მეგონა ჭკუას ისწავლიდნენ.
მერე კიდევ რამდენჯერმე ვიყავი. ხან მე შევცდი, ხანაც სხვებმა დამპატიჟეს. ყოველ ჯერზე - მომსახურება ძველებურად ცუდი. გემრიელი ნამცხვრები ხშირად ძველი. კოქტეილები წყალ-წყალა. კედლის გასაფორმებელ წვრილ კანტებზე მტვრის სქელი ფენა და სრულიად გენიალური მიგნება: საერთო დარბაზში მწეველებისთვის გამოყოფილი მაგიდების ერთი რიგი, გეგონება გვერდით მაგიდასთან მსხდომი არამწეველები სხვა ჰაერს სუნთქავდნენ.
ბევრი რომ აღარ გავაგრძელო, „ლა ფრანსში“ ალბათ 4-5 წლის მანძილზე აღარ შემედგა ფეხი. არადა, საკმაოდ ხშირად მიწევს გავლა და ვხედავ რომ ხალხი სულ ზის, თანაც ბევრი. ეგება გამოსწორდნენ-მეთქი ვიფიქრე და გადავწყვიტე კიდევ ერთი შანსის მიცემა.
ამჯერად ყველგან და  ყველა მაგიდასთან ეწევიან.
დავჯექი, სამი თუ ოთხი მიმტანი კვლავაც უსაქმურად დაყიალობდა.
15 წუთის მერე შეწუხებული სახით იკითხეს, მენიუ არ გინდათო? მოიტანეს, უკაცრავად, მოზიდეს. ხის უზარმაზარ, დაახლოებით 2-კილოგრამიან დაფაზე დაკრული ფურცელი, რომელმაც მაგიდის ¾-ზე მეტი დაიკავა. მენიუ იმხელაა და იმსიმძიმე, ხელში ვერ აიღებ, მაგიდაზე რამე თუ გიდევს ვერ დადებ, სად წაღო აღარ იცი. ახლა გასაგებია, რატომ ეზარებათ ისედაც ენერგიულ მიმტანებს მისი თრევა. 
ფრანგული ბულანჟერიის ანუ ჩვენებურად ფრანგული საცხობის საკმაოდ ლამაზად შედგენილ და მხატვრულად აღწერილ ასორტიმენტში, ფრანგი ხელოვანების სახელქვეშ ამოფარებულ სალათებში ევროპულ-აზიური მენიუს ისეთი  ნაზავი დამხვდა, რომ დავიბენი. თურმე სალათა „მონე“ შებოლილი უნაგით (იაპონურად გველთევზა), მზადდება, „ტობიკო-ოლივიე“ კი სუფთა ფრანგული კერძია. „ტობიკო“ უმი ბოსტნეულის იაპონური სალათაა, „ოლივიე“ კი, სახელმა არ მოგატყუოთ, სუფთა რუსული, მოხარშული ბოსტნეულის სალათა. აღარ ვლაპარაკობ ტაილანდურ „ტომი იამ“ სუპზე და ამ ფონზე ესპანური სანგრია ან იტალიური აკვაფრესკა საერთოდ რაღა სახსენებელია.
ერთი სიტყვით, ისე დავიბენი, რომ გადავწყვიტე, „ლა ფრანსის“ ფესვებს დავბრუნებოდი და რისთვისაც ასეთი პოპულარულია -  რაიმე დესერტი გამესინჯა. მივედი მაცივართან. დიდხანს ვუყურე საკმაოდ სიმპათიური და აშკარად გემრიელი ნამცხვრების ფართო ასორტიმენტს, დიდხანს ვებრძოლე ჩემს თავზე, ეკლერის სარკალაზე, მაცივარში რამდენიმე დღე დებისგან სქელ ფენად დადებულ წყლის წვეთებს ნუ მიაქცევ ყურადღებას, ნურც ჩიზქეიქის შემხმარ გვერდებს შეიმჩნევ, მაინც გემრიელი იქნება-თქო, მაგრამ ამ დროს გვერდით დახლზე დალაგებულ სენდვიჩებსა და პანინებში უმოწყალოდ დამჭკნარი სალათის ფოთლები შევნიშნე და გამოვტრიალდი...
ორი დღის წინ „ლა ფრანსში“ დამპატიჟეს. ოთხი მაგიდა იყო დაკავებული. სადაც გაახსენდათ, თეფშის ქვეშ დასაფენი, რეზინის, მრავალჯერადი, პატარა ოთკუთხედი სუფრები მიიტანეს და დაალაგეს. სადაც დაეზარათ არა. ზოგან არც გაახსენდათ და შესაბამისად არც დაეზარათ მიტანა. ჩვენს გვერდით მაგიდასთან მენიუს 20 წუთი ელოდნენ და სანამ გვერდზე ჩავლილი მიმტანი არ დაიჭირეს, ვერ ეღირსნენ. ჩვენ ვიაქტიურეთ, მაცივართან მივიჭერით. არჩევის პროცესში ძალით ჩავრთეთ მომსახურე პერსონალი და შეკვეთა რომ დავაპირეთ, დავრჩით პირდაღებული და გაღიმებული. სამივე მიტრიალდა და ერთმანეთში საუბარი გააბეს.
ეკლერს ნაწილს ისევ ნამი ედო. უგემრიელეს ოპერას, გვერდები კაიგვარიანად ქონდა მომხმარი. ნამცხვარი სავალდებულო კი არ არის დაობდეს, ორი-სამი დღის მერე საჭმელად კი, მაგრამ გასაყიდად აღარ ვარგა. შოკოლადის ჩიზქეიქს ქერქი კიდეში ისეთი სქელი და ისეთი გამხმარი ქონდა, რომ კოვზი ვერ ერეოდა...
ერთი სიტყვით, ჭკუა ვერ ვისწავლე. თბილისში გაფუჭებული ბევრი კარგი მინახავს, მაგრამ ცუდი გამოესწორებინოთ, არც ერთხელ. არადა, „ლა ფრანსს“ ყველა მონაცემი აქვს ძალიან კარგი კაფე იყოს.

სამზარეულო « «
მომსახურება «
კომფორტი « « «
ფასები ₾ ₾ ₾ ₾


მისამართი: თბილისი, ი. ჭავჭავაძის 33.

Comments

Popular posts from this blog

„მეგრული სახლი“ მშრალ ხიდთან

ოდესღაც ერთმა გამოცდილმა და ჭკვიანმა დიასახლისმა მირჩია: სამზარეულოს კომბაინს ნუ იყიდი, ჯობია დაფიქრდე რა გჭირდება ყველაზე მეტად და იგივე ფასად ის იყიდო ყველაზე კარგიო. ათას სხვადასხვა დანიშნულებას მორგებულ კომბაინს არასდროს ექნება კარგი მიქსერის, კარგი ჩოპერის ან თუნდაც ბლენდერის ყველა ფუნქცია. რესტორანიც ზუსტად ასეა: როცა ერთი მიმართულებით მუშაობს, უმეტესად ყველაფერი კარგია. ათას სამზარეულოზე მორგებულს კი აღარაფერი აქვს გამორჩეულად კარგი. აი, სწორედ ასეთია „მეგრული სახლიც“. არ მეგულება ადამიანი, რომელსაც „მეგრულ სახლში“ დაპატიჟებ და იქ მექსიკური კარტოფილის, ბერძნული სალათის, ისპანახი სუპის, პარმეზანიანი ქათმის ან 90-იანი წლებიდან შემორჩენილი მაიონეზში ჩაბუჟბუჟებული ხბოს ხორცის სალათის საჭმელად წამოვა. აღარ ვლაპარაკობ იტალიურ ყავაზე (ასე არეკლამებენ ყავას რესტორნის გვერდზე) და ბელგიურ ვაფლზე ნაყინით. „მეგრული სახლის“ ხსენებაზე თვალწინ გიდგება თბილი, სასიამოვნო, ოჯახური ატმოსფერო ბუხრის არომატითა და ხის ტაბლებით, სულგუნჩაჭიპჭიპებული ელარჯი კამეჩის მაწვნითა და არომატული გებჟალი

ტერასა მტკვარზე

ამ ავადმოსახსენიებელ რუსებს ერთი გამოთქმა აქვთ კარგი: Дурная голова ногам покоя не дает - ო და ჩვენც ავტყდით და ზაფხულის ხვატში ყავის ქალაქგარეთ დალევა მოვინდომეთ. ხან ყველამ ვერ მოიცალა, ხან მანქანას არ ეცალა, ხან ადგილზე ვერ შევთანხმდით და ისე მოხდა, რომ ჩვენი დიდხანსნაგეგმი და მრავალჯერ გადადებული მოგზაურობის დღეს მსუბუქად ნაწვიმარი დაემთხვა. იხტიბარი არ გავიტეხეთ და ამინდიდან გამომდინარე, მცხეთას მივაშურეთ. ხინკალ-ქაბაბი არ გვინდოდა, მოგეხსენებათ წვიმისდამიუხედავად მაინც ზაფხული იყო და მაინც ცხელოდა, სამაგიეროდ გვინდოდა რამე ახალი, სადაც არ ვყოფილვართ, თან სიმწვანე და ბუნება, თან დესერტზე და ყავასთან მშვიდად საუბარი და...  ალბათ აქ უკვე ხვდებით ლამის „შეუსრულებელი მისია 4“-ს რომ შევეჭიდეთ. ასე იყო თუ ისე, გამახსენდა რომ ბოლო პერიოდში ჩემი რამდენიმე ფეისბუქელი „სელებრითი ფრენდი“ რამდენჯერმე დაჩექინდა მცხეთის (სინამდვილეში ზაჰესის) განახლებულ „ტერასაზე“, სადაც ულამაზეს ხედებს და ლაუნჯს გვპირდებოდნენ თანამედროვე ევროპული სამზარეულოთი, უგემრიელესი კოქტეილებით და საღამოს ელე

„ბეღელი“ თამარაშვილზე

არაფერი ისე არ უხდება ზამთრის ცივ, ყინვიან დღეს, როგორც ცხელი, ოხშივარადენილი ხინკალი... ჰოდა, სწორედ თებერვლის ერთ ნისლიან, სუსხიან და მელანქოლიურ შუალდღეზე ხინკლის ქაფქაფა წვენის ჩსახვრეპად აქვე, სახლთან ახლოს, მოგეხსენებათ სუსხი და მელანქოლია როცაა ირგვლივ გაბატონებული, ასეთ დროს შორს წასვლისა და ბევრი სიარულის განწყობა არ გაქვს, სარწმუნო წყაროსაგან ნაქებ ტრადიციულ, ქართულ რესტორან „ბეღელს“ მივაშურე. არის ასეთი დაუწერელი კანონი: კარგი პიცა უნდა ჭამო პიცერიაში, ნაყინი სანაყინეში, ხინკალი და ქაბაბი კი სახინკლეში და ა.შ. ყოველთვის მეცინება, როცა ვისმენ, რომ რომელიმე მაღალი კლასის რესტორანში არ ვარგოდა ხინკალი, ან ბორჯომის „მეტროპოლში“ არ იჭმეოდა ბეფსტროგანოვი. რა უნდა ხინკალს მამა-პაპურ ნადიმზე ან ბეფსტროგანოვს ბორჯომში? რა თქმა უნდა, არც ერთი არ იქნება კარგი. ყველაფერს აქვს თავისი ადგილი და ყავს თავისი მუშტარი. აი, სწორედ ამიტომ მივაშურე „ბეღელს“, სადაც ყველა ლოგიკით ნორმალური ხინკალი უნდა ყოფილიყო: ჯერ ერთი, შენობის ექსტერიერი იმაზე მეტყველებდა, რომ ქუჩის „ზაბეგალოვკაზე“ უკეთესი