Café le France - ფრნაგული ბულანჟერეა თბილისში

არ მახსოვს „ლა ფრანსი“ ზუსტად რამდენი წლის წინ გაიხსნა, მაგრამ ძალიან მალევე ვეწვიე და ზაფხულის ცხელი და ხვატიანი დღის გასანელებლად ცივი ყავა ნაყინით შევუკვეთე. დარბაზში სულ ორი მაგიდა იყო დაკავებული და ერთიანობაში ალბათ 5-6 კაცი ვისხედით. ბარმენმა შეკვეთა ზუსტად 2 წუთში შეასრულა და მადისაღმვძრელი სასმელი ბარის დახლზე გამომწვევად შემოდგა.

აბსოლუტურად თავისუფალი სამი მიმტანი, აბსოლუტურად საქმიანი სახით, მაგრამ აბსოლუტურად უსაქმოდ დიდხანს ჭორაობდნენ, მაგიდებს შორის აღმა-დაღმა დაყიალობდნენ და ზედ არ გვიყურებდნენ. ეტყობა ხელს არ გვიშლიდნენ სიტუაციით ტკბობაში. შეკვეთის შესრულებიდან 25 წუთის თავზე ერთ-ერთი მათგანი ქუჩაში უაზროდ ყურებისგან დაიღალა, ბართან მიიზლაზნა და უკვე კარგად შემთბარი ცივი ყავა რძედქცეული ნაყინით მომართვა. უკან გავატანე. მეგონა ჭკუას ისწავლიდნენ.

მერე კიდევ რამდენჯერმე ვიყავი. ხან მე შევცდი, ხანაც სხვებმა დამპატიჟეს. ყოველ ჯერზე - მომსახურება ძველებურად ცუდი. გემრიელი ნამცხვრები ხშირად ძველი. კოქტეილები წყალ-წყალა. კედლის გასაფორმებელ წვრილ კანტებზე მტვრის სქელი ფენა და სრულიად გენიალური მიგნება: საერთო დარბაზში მწეველებისთვის გამოყოფილი მაგიდების ერთი რიგი, გეგონება გვერდით მაგიდასთან მსხდომი არამწეველები სხვა ჰაერს სუნთქავდნენ.

ბევრი რომ აღარ გავაგრძელო, „ლა ფრანსში“ ალბათ 4-5 წლის მანძილზე აღარ შემედგა ფეხი. არადა, საკმაოდ ხშირად მიწევს გავლა და ვხედავ რომ ხალხი სულ ზის, თანაც ბევრი. ეგება გამოსწორდნენ-მეთქი ვიფიქრე და გადავწყვიტე კიდევ ერთი შანსის მიცემა.

ამჯერად ყველგან და  ყველა მაგიდასთან ეწევიან.

დავჯექი, სამი თუ ოთხი მიმტანი კვლავაც უსაქმურად დაყიალობდა.

15 წუთის მერე შეწუხებული სახით იკითხეს, მენიუ არ გინდათო? მოიტანეს, უკაცრავად, მოზიდეს. ხის უზარმაზარ, დაახლოებით 2-კილოგრამიან დაფაზე დაკრული ფურცელი, რომელმაც მაგიდის ¾-ზე მეტი დაიკავა. მენიუ იმხელაა და იმსიმძიმე, ხელში ვერ აიღებ, მაგიდაზე რამე თუ გიდევს ვერ დადებ, სად წაღო აღარ იცი. ახლა გასაგებია, რატომ ეზარებათ ისედაც ენერგიულ მიმტანებს მისი თრევა. 

ფრანგული ბულანჟერიის ანუ ჩვენებურად ფრანგული საცხობის საკმაოდ ლამაზად შედგენილ და მხატვრულად აღწერილ ასორტიმენტში, ფრანგი ხელოვანების სახელქვეშ ამოფარებულ სალათებში ევროპულ-აზიური მენიუს ისეთი  ნაზავი დამხვდა, რომ დავიბენი. თურმე სალათა „მონე“ შებოლილი უნაგით (იაპონურად გველთევზა), მზადდება, „ტობიკო-ოლივიე“ კი სუფთა ფრანგული კერძია. „ტობიკო“ უმი ბოსტნეულის იაპონური სალათაა, „ოლივიე“ კი, სახელმა არ მოგატყუოთ, სუფთა რუსული, მოხარშული ბოსტნეულის სალათა. აღარ ვლაპარაკობ ტაილანდურ „ტომი იამ“ სუპზე და ამ ფონზე ესპანური სანგრია ან იტალიური აკვაფრესკა საერთოდ რაღა სახსენებელია.

ერთი სიტყვით, ისე დავიბენი, რომ გადავწყვიტე, „ლა ფრანსის“ ფესვებს დავბრუნებოდი და რისთვისაც ასეთი პოპულარულია -  რაიმე დესერტი გამესინჯა. მივედი მაცივართან. დიდხანს ვუყურე საკმაოდ სიმპათიური და აშკარად გემრიელი ნამცხვრების ფართო ასორტიმენტს, დიდხანს ვებრძოლე ჩემს თავზე, ეკლერის სარკალაზე, მაცივარში რამდენიმე დღე დებისგან სქელ ფენად დადებულ წყლის წვეთებს ნუ მიაქცევ ყურადღებას, ნურც ჩიზქეიქის შემხმარ გვერდებს შეიმჩნევ, მაინც გემრიელი იქნება-თქო, მაგრამ ამ დროს გვერდით დახლზე დალაგებულ სენდვიჩებსა და პანინებში უმოწყალოდ დამჭკნარი სალათის ფოთლები შევნიშნე და გამოვტრიალდი...

ორი დღის წინ „ლა ფრანსში“ დამპატიჟეს. ოთხი მაგიდა იყო დაკავებული. სადაც გაახსენდათ, თეფშის ქვეშ დასაფენი, რეზინის, მრავალჯერადი, პატარა ოთკუთხედი სუფრები მიიტანეს და დაალაგეს. სადაც დაეზარათ არა. ზოგან არც გაახსენდათ და შესაბამისად არც დაეზარათ მიტანა. ჩვენს გვერდით მაგიდასთან მენიუს 20 წუთი ელოდნენ და სანამ გვერდზე ჩავლილი მიმტანი არ დაიჭირეს, ვერ ეღირსნენ. ჩვენ ვიაქტიურეთ, მაცივართან მივიჭერით. არჩევის პროცესში ძალით ჩავრთეთ მომსახურე პერსონალი და შეკვეთა რომ დავაპირეთ, დავრჩით პირდაღებული და გაღიმებული. სამივე მიტრიალდა და ერთმანეთში საუბარი გააბეს.

ეკლერს ნაწილს ისევ ნამი ედო. უგემრიელეს ოპერას, გვერდები კაიგვარიანად ქონდა მომხმარი. ნამცხვარი სავალდებულო კი არ არის დაობდეს, ორი-სამი დღის მერე საჭმელად კი, მაგრამ გასაყიდად აღარ ვარგა. შოკოლადის ჩიზქეიქს ქერქი კიდეში ისეთი სქელი და ისეთი გამხმარი ქონდა, რომ კოვზი ვერ ერეოდა...

ერთი სიტყვით, ჭკუა ვერ ვისწავლე. თბილისში გაფუჭებული ბევრი კარგი მინახავს, მაგრამ ცუდი გამოესწორებინოთ, არც ერთხელ. არადა, „ლა ფრანსს“ ყველა მონაცემი აქვს ძალიან კარგი კაფე იყოს.

სამზარეულო « «

მომსახურება «

კომფორტი « « «

ფასები ₾ ₾ ₾ ₾

მისამართი: თბილისი, ი. ჭავჭავაძის 33.