კიოტო - იაპონია რუსთაველზე

სუში, ნიგირი, მისოშირუ, იაკიტორი, უდონი, რამენი, ტატაკი, ტემპურა, შაბუ შაბუ, ბენტო, გიოძა... თბილისში ძალიან პოპულარულ იაპონურ რესტორან „კიოტოში“ მართლაც შეგიძლიათ გასინჯოთ იაპონური სამზარეულოს რამდენიმე კერძი, ზუსტად იმისთვის, რომ რაღაც წარმოდგენა შეგექმნათ. დიახ, წარმოდგენა შეგექმნათ, როგორია იაპონური სამზარეულო და მეტი არა.

გარემო ერთი შეხედვით სასიამოვნო - სანამ დაჯდები და მიხვდები რომ მაგიდები ვიწრო ოთახში დადგმული სკოლის მერხებივითაა მიჭეჭყილი ერთმანეთზე. პრაქტიკულად მეზობლის მაგიდასთან ზიხარ. ხელს ვერ გაანძრევ გვერდით მაგიდასთან მჯდომ უცნობს რომ არ შეეხო. ასევე ქტიურად თუ არა, პასიურად მაინც მონაწილეობ მეზობელ მაგიდებთან მიმდინარე პროცესებშიც, რასაც იქ ლაპარაკობენ, გინდა თუ არ გინდა, მაინც გესმის. 

სივიწროვიდან გამომდინარე, ყიდვისას „ჭკვიანურად“ შერჩეული მაგიდები გვერდულად დგას. მაგიდის გვერდულად დადგმა რას ნიშნავს? ახლავე აგიხსნით: „კიოტოში“ მაგიდებს, საოფისე მერხების მსგავსად, ორი გვერდი მთლიანი ფეხი აქვთ. ანუ მარტო ორი გვერდიდან შეიძლება შემოსხდომა. ჰოდა, აქ სკამები თავისუფალი გვერდებიდან კი არ შემოუწყვეს, მთლიან ფიცარს მიუდგეს და ფეხები სად წაიღო არ იცი, საკმაოდ გემრიელ სავარძელზე გვერდულად ზიხარ. იაპონია კი არის ცნობილი ადგილის დეფიციტით და სივიწროვით მაგრამ ჭამის დროს იქაურ რესტორნებშიც არ უზიხარ გვერდით მჯდომს კალთაში. ისედაც ერთ ბეწო სივრცეში იქვე დგას ჭურჭლის შესანახი კომოდიც. რაც ლოგიკურია, აბა, პირველი სართულიდან ხომ არ ზიდავენ ჭურჭელს. მაგრამ ადგილის დეფიციტზე მეტად აქ იმის პრობლემაა, რომ კომოდში მაგიდის გასაწყობ თეფშებს, მაგიდის საწმენდ სითხეს, უკვე ნახმარ ჩვარს და სხვა ქიმიკატებს გვერდიგვერდ ინახავენ. უფრო მეტიც, რომელიმე მაგიდა გთავისუფლდება თუ არა, სითხეს გამოაქვთ და მაგიდის წმენდას იწყებენ, რაც მისასალმებელია, საწმენდის სითხის შხეფები თქვენს საჭმელსაც რომ არ ხვდებოდეს და ქიმიკატების საკმაოდ მძაფრ სუნში რომ არ გიწევდეთ ჭამის გაგრძელება. თანაც ოთახში, რომელიც არ ნიავდება. 

ჭურჭელი ნამდვილად ხარისხიანი და ლამაზი  აქვთ, რასაც ვერ ვიტყვი მართალია „კიოტოს“ სახელით დაბრენდილ, მაგრამ სახლში მაკრატლით გამოჭრილ A4-ის ფორმატის თაბახში გახვეულ ძალიან უხარისხო  და ხიწვიან ჩხირებზე. ჩხირის გამოცვლა და ჩანგლის მოტანა რომ მოვითხოვე, რაშიც არაფერია მოსარიდებელი - მაინცდამაინც ბებია თუ არ გყავთ იაპონელი არ ხართ ვალდებული იცოდეთ ჩხირების ხმარება - მიმტანმა ისეთი შეურაცხყოფილი სახით შემომხედა, გეგონება „კიოტოს“ მენიუში რუდუნებით ჩაწერილი სამი სახეობის ტაილანდური ტომ-იამ სუპი, კალიფორნია როლი და იტალიური მასკარპონეს დესერტი ყოფილიყო ძირძველი იაპონური კერძები.

ქართულ მომხმარებელზე გათვლილ და მზარეულის შესაძლებლობებსა და რესტორნის მეპატრონის შემოსავალზე მაქსიმალურად მორგებულ რესტორანში არც ატმოსფერო დაგხვდებათ მთლად იაპონური: მომსახურება უხეში, ქედმაღლური, ელემენტარული ენთუზიაზმის გარეშე. განსაკუთრებით ანტრესოლზე (მეორე სართულეზე) თუ მოინდომეთ დაჯდომა. ეტყობა ვიღაცამ ურჩიათ მიმტანისგან ზედმეტი ღიმილი არაა იაპონიაში მიღებულიო, მაგრამ  იაპონური მომსახურება თვალებში სიძულვილს და აქ რამ მოგათრიათ გაომეტყველებას კი არ გულისხმობს. ან სადაა მაშინ ტანზე კიმონო, სახეზე თეთრი ფერ-უმარილი და ხის გეტები ფეხზე?

ახლა რაც შეეხება კერძებს. რა მომწონს იაპონურ „კიოტოში“ ყველაზე მეტად? ერთდროულად ტკბილი და მჟავე, საოცრად არომატული და ცოცხალი ქინძით შეკმაზული ტომ-იამ სუპი. მართლა კარგად აკეთებენ. თუმცა, ადრე უკეთესი იყო, ტომ-იამ პასტის გემო უფრო ინტენსიურად იგრძნობოდა. მზარეული გამოცვალეს აშკარად, რომლის ხელიც უხერხულად და ძალიან არააკურატულად მოხვეულ კალიფორნია როლებსაც დაეტყო, რომლებიც მაგიდასთან მოტანამდე, გზაში ავარიაში მოყოლილ და შიშისგან თმა, უკაცრავად, ხიზილალაყალყზედამდგარ სუშის უფრო გავს, ვიდრე რეტორანში დამზადებულს. თუმცა, ახალი ქათამს წვავს ბევრად უკეთესად, ადრე ქათმის ხორცი ისეთი მშრალი იყო, პრაქტიკულად არ იღეჭებოდა. 

სამაგიეროდ, ახლა სუშიში დატანებული ნორია (დაპრესილი წყალმცენარე) ტყავივით. სუში კი იჭმევა ერთ ლუკმად, მაგრამ ეს იმას კი არ ნიშნავს რომ ინდაურივით დაუღეჭავად უნდა გადაყლაპო. ვერ გეტყვით რა განსხვავებაა „კიოტოს“ მისო სუპსა და ზღვის პროდუქტებიან მისოშირუ სუპს შორის, მისოშირუ იაპონურად მისოს სუპს ნიშნავს, მაგრამ მისი სპეციფიკური გემო აუცილებლად მოგეწონებათ ვისაც აბრეშუმივით რბილი და სრიალა ტოფუ (სოიოს ხაჭო), ღლაჭუნა სოკო და თევზის ბულიონი გიყვართ. კარგია ვოკში მომზადებული ხორციც. თუმცა, ქართულად გულუხვად მოყრილი ცოცხალი ქინძით და რეჰანით და ცხიმში გულუხვად ჩაბუჟბუჟებული კერძი ჩინურს მიმგვანებული უფროა ვიდრე იაპონური.

რაც შეეხება ფასებს - აი, ფასები თითქმის იაპონური აქვთ. ხომ იცით, ტოკიოში ერთი ცალი მანგო დაახლოებით 182 $ ღირს. აქაც ასეა, ოღონდ, საბედნიეროდ, მანგო არა აქვთ მენიუში. 

სამზარეულო « « «

მომსახურება « «

კომფორტი « «

ფასები  ₾ ₾ ₾ ₾ ₾ 

მისამართი: თბილისი, რუსთაველის 16