მაესტრო ოპერის გვერდით

ცოტაღა შემორჩა თბილისს გასული საუკუნის ბოლო ათწლეულში გახსნილი პოპულარული რესტორნები - „ქალაქური“, „ზაზანოვა“, „კანაპე“, „ბარაქა“... სწორედ ერთ-ერთი მათგანია „მაესტრო“ - არცთუ ისე პატარა, მაგრამ მყუდრო კაფე ოპერის გვერდით. საღამოობით ვიოლინოზე შესრულებული პოპულარული მელოდიებითა და თავისი ერთგული კლიენტებით.

„მაესტროში“ მისვლა წელიწადში მინიმუმ ერთხელ მაინც მიწევს - მეგობრის დაბადების დღეზე. უკვე ბევრი წელია ასეთი ტრადიცია გვაქვს. რა დამხვდა ამჯერად? ალაგ-ალაგ შეიცვლილი ინტერიერი, რაც საკმაოდ იშვიათია თბილისის კაფეებში და აქა-იქ გადახალისებული მენიუ, ტრადიციული შეცდომებით - გამოტოვებული ასოები, არასწორად დაწერილი დასახელებები. რაც, როგორც ჩანს თბილისის რესტორნების ჯვარია, რომელიც უნდა ატარონ. სანთლით რომ ეძებო, სულ რომ სამი კერძი ეწეროს, მენიუს ხარვეზების გარეშე ვერ ნახავ.

განახლებულია საფირმო კერძებიც - ასევე გასული საუკუნის 90-იანი წლების რესტორნების ამოსაცნობი უტყუარი ნიშანი. რატომღაც ითვლებოდა, რომ აუცილებლად უნდა ქონოდათ საფირმო ძირითადი კერძი ან სალათა ან ნამცხვარი ან სამივე ერთად. მენიუში ასეთი ოპციის არსებობას მაშინ აქვს აზრი, როცა ამ კერძისთვის დადის ხალხი. გაგონდებათ ერთი შემთხვევა მაინც, როცა სადმე საფირმო კერძისთის მიხვედით? აქაც ასეა, საფირმო კერძი აქვთ იმისთვის რომ ქონდეთ. თორემ კაცი არ მეგულება ვინც ერთხელ თუ შეცდა, მეორეჯერ შეუკვეთოს ყველის სოუსში ამოგანგლული დაწეწილი ხორცის თეფშზე დატყეპებული ძალიან არასიმპათიური მასა გრილზე შემწვარ ბოსტნეულთან ერთად. გასაგებია, რომ ასევე 90-იანი წლების ჰიტის - დაწეწილი ხორცის მაიონეზიანი სალათის განახლების მცდელობასთან გვაქვს საქმე, მაგრამ ყველის სოუსი ცხელი თუ არაა არ ვარგა და მას მაგიდაზე ჩასადგმელ კერძებთან არ იყენებენ. მხოლოდ პორციულისთვისაა - მოგიტანეს, ჭამე და გათავდა. ამიტომ ზუსტად 15 წუთში კანაფის ძაფივით შრება ცხელსოუსმოსხმული და გადაზელილი ხორცი, თვითონ სოუსი კი უსიამოვნოდ ყვითლდება.  არადა, ხომ შეიძლებოდა აეღოთ ყველაფერი იგივე, ოღონდ ხორცის ნაჭერი შეეწვათ, თხლად დაეჭრათ და მოეტანათ გრილზე შემწვარ ბოსტნეულთან და ყველის სოუსთან ერთად.

არ ვარგა საფირმო დესერტიც - ხაჭოს კრემი, მზა პავეზინები, ტირამისუს ჩხირებს რომ ეძახიან ჩვენში და ჟოლო. კრემში ხაჭო ცუდადაა გათქვეფილი და პირში უსიამოვნო კურკუტები გხვდება, საფირმო კერძში ვერც მზა ბისკვიტების გამოყენებაა მაინცდამაინც მისასალმებელი და თან მოტანილი სამი პორციიდან ერთი აშკარად ძველი იყო - კრემი გამხმარი და დამსკდარი იყო უკვე ზემოდან, ლამის ამჟავების ზღვარზე.

არ მომეწონა კოქტეილებიც - ხილის წვენში მარტივად ჩასხმული ალკოჰოლი. თანაც მენიუში ჩამოთვლილი 5 თუ 6 ლიქიორიდან, ბარში ერთი ედგათ მხოლოდ.

აბა, რატომ უნდა მივიდეთ „მაესტროში“? ქართული ტრადიციული კერძები კარგი აქვთ. მართლა. ბადრიჯანი ნიგვზით, სოკო კეცზე სულგუნით, ხაჭაპური, სალათები... რა ქნას მზარეულმა? ძველი სკოლისაა და ძალით ატენიან თანამედროვე კერძებს.

კარგია უკვე ასაკოვანი, მაგრამ ძალიან სიმპატიური მევიოლინეც, რომელიც განსაკუთრებულს ხდის „მაესტროში“ ჯდომას.

მომსახურება... ზრდილობიანი, მაგრამ უინიციატივო და უყურადღებო. მერე რა, რომ მესამედ კითხულობ, რა სასმელები აქვთ ბარში, აზრათ არ მოსდით რამე შემოგთავაზონ და წაგაქეზონ. უფრო მეტიც, მოქანდებიან, დასვრილ თეფშებს, ჭიქებს და დანა-ჩანგალს აგაცლიან და სამაგიერო არ მოაქვთ. საჭმლით სავსე სუფრასთან თეფშის გარეშე გტოვებენ. რომ დავუძახეთ, რას შვებითო. გვეგონა მორჩით ჭამასო - ჩვენი ღორმუცელობით გაოცებული დარჩნენ.

ფასები? ფასებიც თბილისური - მაღალი, საკმაოდ მაღალი.

ჰოდა, კიდევ იცით რა მოგიშლით ნერვებს? კედელზე უაზროდ ჩამოკიდებული უზარმაზარი ტელევიზორის ციმციმი, სადაც კაცმა არ იცის რატომაა ჩართული ფეხბურთი ვიოლინოს ცოცხალი შესრულების ფონზე. გასაგებია, რომ ტელევიზორით ჩემპიონატების დროს ფეხბურთის მოყვარეულების მოზიდვას ცდილობენ (მერე რა რომ რამდენიმე მაგიდიდდან არ ჩანს), მაგრამ როცა ჩემპიონატი არაა ხომ შეიძლება გამორთონ?

სამზარეულო  « « «

მომსახურება « «

კომფორტი    « « «

ფასები ₾ ₾ ₾ ₾

მისამართი: თბილისი, ლაღიძის 2