Skip to main content

„ხინკლის სამეფო“ და გრანდიოზული ქაბაბი

აბა, თუ გამოიცნობთ, სად შეიძლება იყოს ხინკლის სამეფო? ფშავში? ხევსურეთში? ჯანდაბას, ფასანაურში? არა. თბილისში, გლდანის ხიდის ქვეშ.
ტრადიციული ქართული სახინკლე, ტრადიციულად ხეში ჩასმული ღია და დახურული კუპეებით, კაცმა არ იცის ინტერიერის დიზაინის რომელი პრინციპებით მოწყობილი და მეპატრონის ან მენეჯერის გემოვნებით გაფორმებული სასადილოს სტილის საერთო დარბაზით, კედლის აკვარიუმში თევზებით, მაგიდაზე შემოდგმულ გალიაში თუთიყუშებით, გამწვანებულობაზე პრეტენზიის მქონე ეზოში მაგიდებით, საღამოობით ხმამაღალი და  უგემოვნო ცოცხალი მუსიკით, როცა შეკვეთები არაა სასადილოს დახლთან მოყაყანე და იაფფასიან შავ-თეთრ უნიფორმაში გამოწყობილი მიმტანებით, ქართული თუ უცხოური ლუდის მწირი არჩევანითა და მსხლის და ტარხუნის ლიმონათის უსასრულო მარაგით.
ასევე ტრადიციული მენიუთი - ნორმალური ხინკლით, ნორმალური მწვადით, ნორმალური ხაჭაპურით, ნორმალური სოკოთი კეცზე და ძალიან მისაღები ფასებით.
აბა, რა აქვთ განსაკუთრებული „ხინკლის სამეფოში“?
„ხინკლის სამეფოს“ საფირმო კერძი რა არის?
არა, ხინკალი არა. გრანდიოზული ქაბაბი - არც მეტი, არც ნაკლები, დაახლოებით ერთ მეტრზე გრძელი, საკმაოდ მსუქანი, საგანგებოდ მისთვის გამოთლილ ხის თეფშზე მოთავსებული, კარგად შესუნელებული, კარგად დაბრაწული, ზომიერად ცხიმიანი, ზომიერად ცვრიანი და თანაც, ძალიან გემრიელი ქაბაბი. არც იფიქროთ, რომ მარტო მოერიოთ. ძალიან მშიერი თუ არ ხართ, ორსაც გაგიჭირდებათ და რამის მიტანებაზე ხომ ლაპარაკი ზედმეტია. ცოტა ფასი აქვს საეჭვოდ იაფი, მაგრამ სხვაგან თუ ძვირს იხდი, სულ არაა იმის გარანტია, რომ უფრო ახალ და უფრო ხარისხიან ხორცს გაჭმევენ. თანაც, ისეთი მუშაობა აქვთ, იმდენი ხალხი დადის, რომ იმედს ვიტოვებ, არაფერი უძველდებათ.
და კიდევ, მთავარ - გრანდიოზული ქაბაბის გასინჯვა შეგიძლიათ კვრის შვიდი დღე, ნებისმიერ დროს. დიახ, დიახ, ნებისმიერ დროს. „ხინკლის სამეფო“ 24 საათი ღიაა და რომ იცოდეთ ხანდახან რა გემრიელია ქაბაბი ან მწვადი ღამის სამ საათზე...

სამზარეულო  « « «
მომსახურება  « « «
კომფორტი  « « «
ფასები  ₾ ₾


მისამართი: თბილისი, შეშელიძის 10, გლდანის ხიდთან

Comments

Popular posts from this blog

„მეგრული სახლი“ მშრალ ხიდთან

ოდესღაც ერთმა გამოცდილმა და ჭკვიანმა დიასახლისმა მირჩია: სამზარეულოს კომბაინს ნუ იყიდი, ჯობია დაფიქრდე რა გჭირდება ყველაზე მეტად და იგივე ფასად ის იყიდო ყველაზე კარგიო. ათას სხვადასხვა დანიშნულებას მორგებულ კომბაინს არასდროს ექნება კარგი მიქსერის, კარგი ჩოპერის ან თუნდაც ბლენდერის ყველა ფუნქცია. რესტორანიც ზუსტად ასეა: როცა ერთი მიმართულებით მუშაობს, უმეტესად ყველაფერი კარგია. ათას სამზარეულოზე მორგებულს კი აღარაფერი აქვს გამორჩეულად კარგი. აი, სწორედ ასეთია „მეგრული სახლიც“. არ მეგულება ადამიანი, რომელსაც „მეგრულ სახლში“ დაპატიჟებ და იქ მექსიკური კარტოფილის, ბერძნული სალათის, ისპანახი სუპის, პარმეზანიანი ქათმის ან 90-იანი წლებიდან შემორჩენილი მაიონეზში ჩაბუჟბუჟებული ხბოს ხორცის სალათის საჭმელად წამოვა. აღარ ვლაპარაკობ იტალიურ ყავაზე (ასე არეკლამებენ ყავას რესტორნის გვერდზე) და ბელგიურ ვაფლზე ნაყინით. „მეგრული სახლის“ ხსენებაზე თვალწინ გიდგება თბილი, სასიამოვნო, ოჯახური ატმოსფერო ბუხრის არომატითა და ხის ტაბლებით, სულგუნჩაჭიპჭიპებული ელარჯი კამეჩის მაწვნითა და არომატული გებჟალი...

ტერასა მტკვარზე

ამ ავადმოსახსენიებელ რუსებს ერთი გამოთქმა აქვთ კარგი: Дурная голова ногам покоя не дает - ო და ჩვენც ავტყდით და ზაფხულის ხვატში ყავის ქალაქგარეთ დალევა მოვინდომეთ. ხან ყველამ ვერ მოიცალა, ხან მანქანას არ ეცალა, ხან ადგილზე ვერ შევთანხმდით და ისე მოხდა, რომ ჩვენი დიდხანსნაგეგმი და მრავალჯერ გადადებული მოგზაურობის დღეს მსუბუქად ნაწვიმარი დაემთხვა. იხტიბარი არ გავიტეხეთ და ამინდიდან გამომდინარე, მცხეთას მივაშურეთ. ხინკალ-ქაბაბი არ გვინდოდა, მოგეხსენებათ წვიმისდამიუხედავად მაინც ზაფხული იყო და მაინც ცხელოდა, სამაგიეროდ გვინდოდა რამე ახალი, სადაც არ ვყოფილვართ, თან სიმწვანე და ბუნება, თან დესერტზე და ყავასთან მშვიდად საუბარი და...  ალბათ აქ უკვე ხვდებით ლამის „შეუსრულებელი მისია 4“-ს რომ შევეჭიდეთ. ასე იყო თუ ისე, გამახსენდა რომ ბოლო პერიოდში ჩემი რამდენიმე ფეისბუქელი „სელებრითი ფრენდი“ რამდენჯერმე დაჩექინდა მცხეთის (სინამდვილეში ზაჰესის) განახლებულ „ტერასაზე“, სადაც ულამაზეს ხედებს და ლაუნჯს გვპირდებოდნენ თანამედროვე ევროპული სამზარეულოთი, უგემრიელესი კოქტეილებით და საღამოს...

ფოთის ჯარგვალი

აჭარაში ან გურიაში რომ ხარ და კაცმა არ იცის რატომ, მეგრული საჭმელი მოგენატრება, სად უნდა წახვიდე? რა თქმა უნდა - ფოთში. მერე შვებულების განმავლობაში ნაჭამ მეგრულ საჭმელს რა ფასი აქვს ბუნებაში, მეგრულ ოდაში, ფაცხაში ან ჯარგვალში, ხის ტაბლაზე და კერიასთან ახლოს თუ არ მიირთვი. ჰოდა, სწორედ ასეთი ადგილია ასწლოვან ევკალიპტებში საგულდაგულოდ შემალული „ჯარგვალი“ მალთაყვაში, ზედ ფოთის შესასვლელთან. ოღონდ, არის ერთი პატრა პრობლემა:  გეფიცებით, თუ არ იცი სადაა და თვალებგაფაციცებული თუ არ ზიხარ მანქანაში, გზიდან ასე 20 მეტრზე შეწეულ და გარემოს იდეალურად შეხამებულ ეზოს, შანსი არაა, ვერ მიაგნებ. და, შესახვევთან თუნდაც პაწაწინა მაჩვენებლის დაყენება აგერ უკვე მერამდენე წელია, არავის მოსდის აზრად. განსაკუთრებულად მონდომებულები ისედაც აგნებენ - გაგიკვირდებათ და საღამოსკენ შეიძლება ადგილიც არ დაგხვდეთ. ეჰ. ადრე ყველაფერი კარგი ქონდათ, ახლა კი: ელარჯი, შემწვარი წიწილა, მეგრულად შეკმაზული კიტრი-პამიდვრის სალათა და მეგრული სულგუნი საკმაოდ კარგად ინარჩუნებს უწინდელ ხარისხს. შარშან, შარშანწინ და იმ...