Skip to main content

დონატები და დანკინური ხაჭაპური


გახსოვთ, თბილისში პირველი „დანკინ დონატსი“ რომ გაიხსნა? არნახული აჟიოტაჟი მანამდე არნახული სასწაულის მოლოდინში, კილომეტრიანი რიგები ღამისთევით და ოთხ დღეში ამოწურული დონატების საცხობი ფხვნილის მარაგი?
არადა, რა არის „დანკინ დონატსში“ ყველაზე უხარისხო? დონატების ფხვნილისგან დამზადებული და ხელოვნური არომატიზატორებით და ცხიმით გაძეძგილი დონატები. გინდა, „ნატოს დღეები 2017“ წააწერონ ზემოდან და გინდა გრეის ორმოცდაათივე ელფერის სარკალით მოჭიქონ, ძნელად თუ იპოვი ადამიანს, თუნდაც ყველაზე გემრიელი, არომატული და ფუმფულა „დანკინის“ დონატის ჭამის მერე უსიამოვნო და ხელოვნური გემო რომ არ რჩება პირში. ასეთივე ხელოვნური და უსიამოვნოდ მძაფრი გემოა აქვს ნუშის ესენციით გაჯერებულ დანკაჩინოსაც.
აბა, რა აქვთ კარგი? ყავა, ფუნთუშები და ხვეულები ფრანგული საცხობის სერიიდან და არ დაიჯერებთ, მაგრამ ქართული კარტოფილის ღვეზელი, ლობიანი, ხაჭაპური და ქაბაბი.
რაოდენ სამწუხაროც არ უნდა იყოს, საქართველოში პირველი ისევ ამერიკული ფირმები მიხვდნენ (რას იზამ? მარკეტინგი აქვთ კარგი), რომ აქ, ისევე როგორც ყველა ქვეყანაში, ხალხი რესტორანში ადგილობრივი საჭმლისთვის დადის. „უცხო ხილით“ ადგილობრივ კლიენტს დიდხანს ვერ შეინარჩუნებ, ადრე თუ გვიან ბეზრდება და უცხოელი ხომ ისედაც ადგილობრივის და მანამდე გაუსინჯავის გასასინჯად მოდის.
სად გამოვტყდე სირცხვილით, რომ სწორად გაკეთებული და სამეგრულხაჭაპურე ყველით გაძეძგილი მეგრული ხაჭაპურის საჭმელად „დანკინ დონატსში“ დავდივარ? ვისაც ყველი არ გიყვართ, კარგად შესუნელებული და კარგად ჩახრაკული ლობიოთი დატენილი, ფენოვან ცომში ხინკალივით მოხვეული ლობიანი ხაჭაპურსაც ჯობია. პატარა, მაგრა, ძალიან კარგია ქაბაბიც - რომელიც ჩვენს ქაბაბს არ გავს. გარედან დაბრაწულობა აკლია. მაგრამ ისეთი რბილი, ისეთი ცვრიანია ხორცი და პამიდვრის საწებელზე ისე ბევრად უფრო მეტად უხდება კეტჩუპი... ბოლომდე ისე გავედი და მეორე ისე მომინდა, რომ გულწრფელად მეგონა არ მომწონდა...
სამწუხაროდ, ბოლო პერიოდში „დანკინ დონატსიც“ გახდა ქართული ბაზრის მსხვერპლი: ხაჭაპურში ყველი შეცვალეს. ალბათ მომწოდებელმა ვეღარ მიაწოდა ან ახლა სხვანაირ ყველს აწვდის.  სტანდარტების არარსებობის გამო, არ მახსოვს ერთი და იგივე გამყიდველთან ათჯერ მივსულიყავი და ორჯერ ზედიზედ ერთნაირი პროდუქტი მეყიდა. არადა, ადრე უკეთესი იყო, ენაზე დნებოდა ყველი და ახალგადაზელილი სულგუნივით ღლაჭუნობდა პირში, ზუსტად ისე, როგორც მეგრულ ხაჭაპურში. ახლა ცოტა უფრო მძიმეა და ცოტა მეტად ფშიკინდება გაცივებასთან ერთად, მაგრამ მაინც ძალიან გემრიელია. 
და ბოლოს, პატარა ლირიკული გადახვევა უნდა გავაკეთო. ხშირად მესმის ხოლმე დავა, რომელია უფრო სწორი - დონატი თუ დონატსი? პირადადაც არა ერთხელ გავლანძღულვარ და მიმიღია ჭკუა-დარიგება ინგლისურენა წვრთნილთაგან დონატების გამო. არადა, ერთი ცალი არის დონატი, რამდენიმე კი დონატსი და დონატების მაღზიასაც (ადგილს სადაც ბევრი დონატია) შეიძლება ერქვას დონატსი ინგლისურად ან დონატები ქართულად. აი, დონატსები კი დონატებებს ნიშნავს, მაინცდამაინც დონატების საცხობებზე თუ არ ლაპარაკობთ. ჩემი ვისაც არ ჯერა იმათთვის კი, მადლობა ღმერთს, ინგლისური ენის განმარტებით ლექსიკონი არსებობს.

სამზარეულო « « «
მომსახურება « « « « «
კომფორტი « « « «

ფასები  ₾ ₾ ₾ 

Comments

Popular posts from this blog

„მეგრული სახლი“ მშრალ ხიდთან

ოდესღაც ერთმა გამოცდილმა და ჭკვიანმა დიასახლისმა მირჩია: სამზარეულოს კომბაინს ნუ იყიდი, ჯობია დაფიქრდე რა გჭირდება ყველაზე მეტად და იგივე ფასად ის იყიდო ყველაზე კარგიო. ათას სხვადასხვა დანიშნულებას მორგებულ კომბაინს არასდროს ექნება კარგი მიქსერის, კარგი ჩოპერის ან თუნდაც ბლენდერის ყველა ფუნქცია. რესტორანიც ზუსტად ასეა: როცა ერთი მიმართულებით მუშაობს, უმეტესად ყველაფერი კარგია. ათას სამზარეულოზე მორგებულს კი აღარაფერი აქვს გამორჩეულად კარგი. აი, სწორედ ასეთია „მეგრული სახლიც“. არ მეგულება ადამიანი, რომელსაც „მეგრულ სახლში“ დაპატიჟებ და იქ მექსიკური კარტოფილის, ბერძნული სალათის, ისპანახი სუპის, პარმეზანიანი ქათმის ან 90-იანი წლებიდან შემორჩენილი მაიონეზში ჩაბუჟბუჟებული ხბოს ხორცის სალათის საჭმელად წამოვა. აღარ ვლაპარაკობ იტალიურ ყავაზე (ასე არეკლამებენ ყავას რესტორნის გვერდზე) და ბელგიურ ვაფლზე ნაყინით. „მეგრული სახლის“ ხსენებაზე თვალწინ გიდგება თბილი, სასიამოვნო, ოჯახური ატმოსფერო ბუხრის არომატითა და ხის ტაბლებით, სულგუნჩაჭიპჭიპებული ელარჯი კამეჩის მაწვნითა და არომატული გებჟალი...

ტერასა მტკვარზე

ამ ავადმოსახსენიებელ რუსებს ერთი გამოთქმა აქვთ კარგი: Дурная голова ногам покоя не дает - ო და ჩვენც ავტყდით და ზაფხულის ხვატში ყავის ქალაქგარეთ დალევა მოვინდომეთ. ხან ყველამ ვერ მოიცალა, ხან მანქანას არ ეცალა, ხან ადგილზე ვერ შევთანხმდით და ისე მოხდა, რომ ჩვენი დიდხანსნაგეგმი და მრავალჯერ გადადებული მოგზაურობის დღეს მსუბუქად ნაწვიმარი დაემთხვა. იხტიბარი არ გავიტეხეთ და ამინდიდან გამომდინარე, მცხეთას მივაშურეთ. ხინკალ-ქაბაბი არ გვინდოდა, მოგეხსენებათ წვიმისდამიუხედავად მაინც ზაფხული იყო და მაინც ცხელოდა, სამაგიეროდ გვინდოდა რამე ახალი, სადაც არ ვყოფილვართ, თან სიმწვანე და ბუნება, თან დესერტზე და ყავასთან მშვიდად საუბარი და...  ალბათ აქ უკვე ხვდებით ლამის „შეუსრულებელი მისია 4“-ს რომ შევეჭიდეთ. ასე იყო თუ ისე, გამახსენდა რომ ბოლო პერიოდში ჩემი რამდენიმე ფეისბუქელი „სელებრითი ფრენდი“ რამდენჯერმე დაჩექინდა მცხეთის (სინამდვილეში ზაჰესის) განახლებულ „ტერასაზე“, სადაც ულამაზეს ხედებს და ლაუნჯს გვპირდებოდნენ თანამედროვე ევროპული სამზარეულოთი, უგემრიელესი კოქტეილებით და საღამოს...

„ვეფხი და მოყმე“ - იქნება ვეფხვის დედაი ჩემზე მწარედა სტირისა

დაცდილი მაქვს, ოდესმე ვინმეზე რამე ცუდი დაუმსახურებლად თუ მითქვამს ან მიფიქრია, უკან დამბრუნებია... არ ვიყავი ნამყოფი, მაგრამ რამდენჯერაც ჩავუვლიდი, სანაპიროზე, „ვეფხის და მოყმის“ ობელლისკის მოპირდაპირე მხარეს, გაგარინის აღმართზე, უტროტუარო, მისასვლელად მოუხერხებელ, მანქანის გასაჩერებლად მიუდგომელ და გაგანია საცობებით გადატვირთულ ადგილას ამაყად აღმართულ, არც მეტი არც ნაკლები, ოთხსართულიან რესტორანს, რომელიც შენობის თანამედროვე, ევროპული არქიტექტრურისთვის და კლასიკური ტიპისთვის სრულიად შეუფერებელ და აშკარად ადგილმდებარეობას მისადაგებულ სახელწოდებას - „ვეფხ და მოყმეს“ ატარებდა, იმდენი ვფიქრობდი: ღმერთო, რამდენი ზედმეტი ფული, უაზრო ამბიციები და ცოტა ტვინი უნდა გქონდეს, ასეთ შეუფერებელ ადგილას, რომ მოგების და ხეირის ნახვის იმედით, ამხელა რესტორანი ააშენო-მეთქი. ჰოდა, როგორც უკვე გითხარით, ჩემი უსამართლო ფიქრებისთვის მალევე დავისაჯე და განგების ნებით, ძველით ახალი წლის ღამეს, წინასწარ შეკვეთილ სუფრაზე „ვეფხისა და მოყმის“ ე.წ ვეროპულ დარბაზში ამოვყავი თავი. რა დამხვდა? სუფთა, ე...