Skip to main content

Ci Gusta! - იტალიური კაფე ძალიან გემრიელი სახელით

თბილისის ლიტერატურული კაფეების სასიამოვნო ტრადიციას ძალიან კარგად აგრძელებს „ბიბლუს გალერიში“ გახსნილი იტალიური ბრენდი „Ci Gusta!” - წიგნებით გარშემორტყმული მშვიდი, სასიამოვნო გარემო, რბილი სავარძლები, მაგიდებში სურამელი ზურაბივით ჩაყოლებული გადაშლილი წიგნები, ახალ მოდუღებული ყავის სასიამოვნო არომატი... ერთი სიტყვით, ყველა პირობაა აქვთ შექმნილი იმისთვის, რომ ნაყინის მაცივრის ტვინისწამღები და საქმიანი ბურდღუნ-გუგუნის ფონზე ნამდვილ წიგნის მოყვარულად და გურმანად ერთდროულად იგრძნო თავი.
მოგეხსენებათ, „Ci Gusta!” იტალიური ბრენდია და მენიუ შინაარსის მიხედვით რომ გადასარევი აქვთ, ამაზე აღარ ვილაპარაკებ დიდხანს. მთავარი ისაა, რომ მზარეული ყავთ კარგი და კერძების შესრულებაც შესანიშნავია. თუმცა, პორციებია ძალიან პატარა, რასაც მეტ-ნაკლებად ანაზღაურებს მზარეულის ოსტატობა. აქ გაყინულ ქათმის მკერდსაც კი გემრიელად წვავენ. ასევე მოკრძალებული, მაგრამ კარგია გადაჭრილ მორზე მხატვრულად დალაგებული რვა ნაჭრად დაჭრილი 6-ნაჭრიანი პიცებიც. ერთი სიტყვით, რაც არ უნდა გასინჯოთ, კმაყოფილი დარჩებით, მაგრამ რამდენად გეყოფათ, ეს ცალკე თემაა - ევროპულ კაფეში ევროპული ზომისაა პორციებიც.
ცალკე თემაა დესერტი: აუცილებლად გასინჯეთ კრემ-ბრულე და შოკოლადის ფონდანი. არა, სხვა ნამცხვრებიც გემრიელი აქვთ, მაგრამ ეს ის ორი დესერტია, რასაც ბევრგან ვერ ნახავთ და მით უმეტეს ვერ ნახავთ სწორად მომზადებულს. „Ci Gusta!”-ს მზარეულმა ეს გამოცდაც წარმატებით ჩააბარა.
ახლავე აგიხსნით რაშია საქმე. კრემ-ბრულე ფრანგული დესერტია. მოხარშული კრემი ღუმელში ცხვება წინასწარ და მაცივარში ცივდება. ჭამის წინ კი კრემს თავზე აყრიან შაქარს, რომელსაც სპეციალური სანთურით ადნობენ. დამწვარი შაქარი დნება და რბილ, აბრეშუმივით ნაზ და უგემრიელეს ვანილის კრემს თავზე კარამელის თხელ ფენად ეკვრება. კრემ-ბრულეს მთავარი მუღამი იცით რაშია? კარამელზე რომ კოვზს დააკაკუნებ და მისი მსხვრევის ხმას გაიგონებ. „Ci Gusta!”-ს კრემ-ბრულეზე კარამელი ტყდება, კრემიც სასწაულად გემრიელია. თუმცა, ამართლიანობისთვის უნდა გამოვტყდე, რომ შაქარი ბოლომდე ყოველთვის არ არის გამდნარი და ამ დროს შაქრის კრისტალები პირში ქვიშასავით გხვდება, კბილებში ხრაშუნობს და უნაზესი კრემის და კნაწუნა კარამელის ერთობლიობის მთელ კაიფს აფუჭებს. სულ 5, რაღაც ხუთი წამით არ აცალეს ბოლომდე გადნობა და 5 წამი აკლია იდეალამდე. მაგრამ, მაინც ძალიან ღირს გასინჯვა. თან ეგებ გაგიმართლოთ და თქვენ კარგად გამდნარი კარამელი მოგიტანონ. სადაც ამდენი ვილაპარაკე, ბარემ იმასაც ვიტყვი, კარამელის ფენა სულ ოდნავ მეტად სქელიც რომ იყოს, ხომ საერთოდ ღვთაებრივი იქნებოდა ნეტარება.
არაჩვეულებრივია შოკოლადის ფონდანიც, იგივე გამდნარი შოკოლადის ნამცხვარი. ეს ის დესერტია, რომელიც შეკვეთის მერე ცხვება და რომლის შეკვეთის დროსაც ყველაზე გამოცდილი მზარეულებიც კი იდეალური შედეგის მისაღებად ერთის ნაცვლად ორს დგამენ ხოლმე ღუმელში - კლიენტთან მისატანის მზაობის შესამოწმებლად. თხელ და არომატულ შოკოლადის ცომს ასხამენ პატარა ფორმაში და აცხობენ ზუსტად იმდენი ხანი, გარედან რომ შეიკრას და შიგნით აბსოლუტურად თხევადი დარჩეს. ნახევარმა წუთმა შეიძლება გააფუჭოს ყველაფერი - ცომი ბოლომდე შეიკრას და ჩვეულებრივ კექსის ტიპის ნამცხვრად იქცეს. ეს ნამცხვარი, სხვადასხვა სახელით, თბილისის ძალიან ბევრ პრეტენზიის მქონე კაფეს აქვს მენიუში, მაგრამ სწორად მომზადებული მხოლოდ ერთგან, ისიც ამერიკულ სწრაფი კვების რესტორანში მქონდა ნაჭამი, სადაც უკვე მზა და გაყინულ ნხევარფაბრიკატს აცხელებენ მიკროტალღურ ღუმელში. „Ci Gusta!”-ს მზარეულმა თვისი საქმე მართლა იცის, აქაურ ფონდანს შუაზე რომ გაჭრი, ცხელი, სურნელოვანი, წებოვანი შოკოლადის ნაკადი მართლა ლავასავით მოედინება. მერე რა, რომ ფონდანთან ნაყინი მოაქვთ ერთი პუნწკლი, დაახლოებით პირველი მოსავლის ატმის კურკისხელა და ისიც საკმაოდ დაბალი ხარისხის. 
ახლა ცუდიც: მომსახურებაა გასაოცარი. 5-6 მიმტანი უთავბოლოდ დადის, მენიუს მოგიტანენ და დაიკარგებიან. შეკვეთას მისცემ და... მოკლდე, მშიერი არ უნდა მიხვიდე. აშკარაა, რომ ტრადიციულად პატარა სამზარეულო ვერ აუდის ელემენტარულ დატვირთვასაც. მართალია, დრო რომ გაიყვანო და არ მოიწყინო, თეფშის ქვეშ დასაფენ ქაღალდებზე სხვადასხვა თამაშები უხატიათ - „ქალაქობანა“, „ევროკავშირობანა“ და ა.შ. მაგრამ არ მოაქვთ პასტა, რომ შეავსო და დაკავდე და მაშინ ამ გასართობის აზრი? საუკეთესო შემთხვევაში, ოცი წუთის შემდეგ მოაქვთ თეფშები, მერე პიცა და კიდევ 5 წუთის მერე დანა-ჩანგალი. მე კი მიყვარს პიცის ჭამა ხელით, მაგრამ, რა იცი რა ხდება? მირჩევნია როცა მაგიდაზე ყველაფერი ალაგია. წვენს მოგიტანენ პიცას რომ მორჩები მერე. მაგიდის წევრებთან კერძები მოაქვთ ცალ-ცალკე. ანუ სანამ შენ ჭამ, შენი თანამესუფრე გიყურებს და თავის კერძს ელოდება. დესერტებს შორის 25 წუთი იყო ინტერვალი, თან მაშინ როცა ერთი (კრემ-ბრულე) მზა იყო და მეორე (ფონდანი) ცხვებოდა. თავისუფლად შეეძლოთ მზა დალოდებოდა გამოსაცხობს და ერთად მოეტანათ. 
„Ci Gusta!”-ს მენეჯმნეტს აშკარად ავიწყდება, რომ ჭამა მარტო გაძღომის პროცესი არაა, ეს კომუნიკაციის და მით უმეტეს, ლიტერატურულ კაფეში, სასიამოვნო კომუნიკაციის ფორმაცაა. მარტო საჭმელი თუ გინდა, გვერდზე შეხვალ „შემოიხედე გენაცვალეში“, აქ კი დასასვენებლად და მშვიდი საათების გასატარებლად მოდიხარ და სხვისი ჭამის პროცესზე დაკვირვება და მოწყენილი ჯდომა ნამდვილად არ გაქვს გეგმაში. იქაურობას რომ პატრონი არ ყავს, ყველაფერზე ეტყობა. უფრო სწორად, პატრონი კი ყავს კარგი, ყველაფერი სწორად დაგეგმა, მოიფიქრა, გააკეთა, ააწყო, მაგრამ ადგილზე არაა კონტროლი. ან შეიძლება, რაც კარგია იტალიური ბრენდის მოთხოვნაა - კარგი გამწოვი, მომსახურე პერსონალის სავალდებულო რაოდენობა, დატრენინგებული მზარეული... დანარჩენი კი ქართულადაა - ის პერსონალი რას და როგორ აკეთებს, არავინ აკონტროლებს.
ჰო, კიდევ ჭაღები კიდია ძალიან დაბლა, მაღალი თუ ხართ, ფრთხილად ადექით ფეხზე, განსაკუთრებით დაბალი სავარძლებიდან.

სამზარეულო « « « « « (ფონდანისთვის)
მომსახურება « «
კომფორტი    « « «
ფასები ₾ ₾ ₾ ₾


მისამართი: თბილისი, ჭავჭავაძის გამზ. 7, „ბიბლუს გალერი“

Comments

Popular posts from this blog

„მეგრული სახლი“ მშრალ ხიდთან

ოდესღაც ერთმა გამოცდილმა და ჭკვიანმა დიასახლისმა მირჩია: სამზარეულოს კომბაინს ნუ იყიდი, ჯობია დაფიქრდე რა გჭირდება ყველაზე მეტად და იგივე ფასად ის იყიდო ყველაზე კარგიო. ათას სხვადასხვა დანიშნულებას მორგებულ კომბაინს არასდროს ექნება კარგი მიქსერის, კარგი ჩოპერის ან თუნდაც ბლენდერის ყველა ფუნქცია. რესტორანიც ზუსტად ასეა: როცა ერთი მიმართულებით მუშაობს, უმეტესად ყველაფერი კარგია. ათას სამზარეულოზე მორგებულს კი აღარაფერი აქვს გამორჩეულად კარგი. აი, სწორედ ასეთია „მეგრული სახლიც“. არ მეგულება ადამიანი, რომელსაც „მეგრულ სახლში“ დაპატიჟებ და იქ მექსიკური კარტოფილის, ბერძნული სალათის, ისპანახი სუპის, პარმეზანიანი ქათმის ან 90-იანი წლებიდან შემორჩენილი მაიონეზში ჩაბუჟბუჟებული ხბოს ხორცის სალათის საჭმელად წამოვა. აღარ ვლაპარაკობ იტალიურ ყავაზე (ასე არეკლამებენ ყავას რესტორნის გვერდზე) და ბელგიურ ვაფლზე ნაყინით. „მეგრული სახლის“ ხსენებაზე თვალწინ გიდგება თბილი, სასიამოვნო, ოჯახური ატმოსფერო ბუხრის არომატითა და ხის ტაბლებით, სულგუნჩაჭიპჭიპებული ელარჯი კამეჩის მაწვნითა და არომატული გებჟალი

ტერასა მტკვარზე

ამ ავადმოსახსენიებელ რუსებს ერთი გამოთქმა აქვთ კარგი: Дурная голова ногам покоя не дает - ო და ჩვენც ავტყდით და ზაფხულის ხვატში ყავის ქალაქგარეთ დალევა მოვინდომეთ. ხან ყველამ ვერ მოიცალა, ხან მანქანას არ ეცალა, ხან ადგილზე ვერ შევთანხმდით და ისე მოხდა, რომ ჩვენი დიდხანსნაგეგმი და მრავალჯერ გადადებული მოგზაურობის დღეს მსუბუქად ნაწვიმარი დაემთხვა. იხტიბარი არ გავიტეხეთ და ამინდიდან გამომდინარე, მცხეთას მივაშურეთ. ხინკალ-ქაბაბი არ გვინდოდა, მოგეხსენებათ წვიმისდამიუხედავად მაინც ზაფხული იყო და მაინც ცხელოდა, სამაგიეროდ გვინდოდა რამე ახალი, სადაც არ ვყოფილვართ, თან სიმწვანე და ბუნება, თან დესერტზე და ყავასთან მშვიდად საუბარი და...  ალბათ აქ უკვე ხვდებით ლამის „შეუსრულებელი მისია 4“-ს რომ შევეჭიდეთ. ასე იყო თუ ისე, გამახსენდა რომ ბოლო პერიოდში ჩემი რამდენიმე ფეისბუქელი „სელებრითი ფრენდი“ რამდენჯერმე დაჩექინდა მცხეთის (სინამდვილეში ზაჰესის) განახლებულ „ტერასაზე“, სადაც ულამაზეს ხედებს და ლაუნჯს გვპირდებოდნენ თანამედროვე ევროპული სამზარეულოთი, უგემრიელესი კოქტეილებით და საღამოს ელე

„ბეღელი“ თამარაშვილზე

არაფერი ისე არ უხდება ზამთრის ცივ, ყინვიან დღეს, როგორც ცხელი, ოხშივარადენილი ხინკალი... ჰოდა, სწორედ თებერვლის ერთ ნისლიან, სუსხიან და მელანქოლიურ შუალდღეზე ხინკლის ქაფქაფა წვენის ჩსახვრეპად აქვე, სახლთან ახლოს, მოგეხსენებათ სუსხი და მელანქოლია როცაა ირგვლივ გაბატონებული, ასეთ დროს შორს წასვლისა და ბევრი სიარულის განწყობა არ გაქვს, სარწმუნო წყაროსაგან ნაქებ ტრადიციულ, ქართულ რესტორან „ბეღელს“ მივაშურე. არის ასეთი დაუწერელი კანონი: კარგი პიცა უნდა ჭამო პიცერიაში, ნაყინი სანაყინეში, ხინკალი და ქაბაბი კი სახინკლეში და ა.შ. ყოველთვის მეცინება, როცა ვისმენ, რომ რომელიმე მაღალი კლასის რესტორანში არ ვარგოდა ხინკალი, ან ბორჯომის „მეტროპოლში“ არ იჭმეოდა ბეფსტროგანოვი. რა უნდა ხინკალს მამა-პაპურ ნადიმზე ან ბეფსტროგანოვს ბორჯომში? რა თქმა უნდა, არც ერთი არ იქნება კარგი. ყველაფერს აქვს თავისი ადგილი და ყავს თავისი მუშტარი. აი, სწორედ ამიტომ მივაშურე „ბეღელს“, სადაც ყველა ლოგიკით ნორმალური ხინკალი უნდა ყოფილიყო: ჯერ ერთი, შენობის ექსტერიერი იმაზე მეტყველებდა, რომ ქუჩის „ზაბეგალოვკაზე“ უკეთესი