Skip to main content

ვაგონი № 7

გიყვარდათ ბავშვობაში აგატა კრისტის პუარო და სულ გაინტერესებდათ როგორი იყო აღმოსავლეთის ექსპრესი? საერთოდ არ მოსწრებიხართ თბილისი-მოსკოვის მატარებლის ვაგონ-რესტორნებს? ან სულაც მატარებლით მგზავრობა გიყვართ? მაშინ აუცილებლად უნდა იმგზავროთ ვაკეში, ჭავჭავაძის გამზირზე გახსნილი ვაგონი №7-ით.
აქ დაგხვდებათ პლაცკარტის ტიპის, მაგრამ ლუქსის კლასის ღია კუპეები, სავარძლის თავზე განთავსებული ბადის საბარგულით ხელჩანთისთვის, კუპის შტეფსელი გაფრთხილებით, რომ 220 ვოლტზე არ მუშაობს და მშვენიერი ხედები მატარებლის ფანჯრიდან. მერე რა, რომ 15 წუთში ამოყოფთ თავს ლონდონიდან სან-ფრანცისკოში, ან შიგადაშიგ დრონით გადაღებული კადრებიც გაიელვებს და თავი ღრუბლებში გეგონებათ, სამაგიეროდ, აქ რელსებზე ბორბლების ბრაგუნის ნაცვლად სასიამოვნო მუსიკა ჟღერს და არც რკინიგზაზე მგზავრობისთვის დამახასიათებელი ქვანახშირის და კუპრის სუნი შეგაწუხებთ.
პუაროს აღმოსავლეთის ექსპრესის ვაგონ-რესტორნისგან განსხვავებით საუზმეზე აქ არ დაგხვდებათ ზუთხის ხიზილალა, ნორვეგიული ორაგულის გრავლაქსი და ჭიქა შამპანური, მაგრამ ლანჩზე გასახარ და გასაოცარ ფასად მიიღებთ უზარმაზარ პორცია პასტის მენიუს ქათმის შნიცელით, გოგრის სუპის მენიუს სტეიკ-სალათით ან ბურგერის მენიუს სალათ „ცეზართან“ ერთად, თავისი უგემრიელესი ხილის ცივი ჩაით. ბანანის, კენკრის და მწვანე ვაშლის ცივი ჩაი კი მართლაც საგანგებოდ გამოპრანჭული და საკმაოდ გემრიელი აქვთ, თანაც საკუთარი შემოქმედების. ვისაც თხელი პიცა გიყვართ, თქვენთვის სუპერთხელ ცომზე სუპერხრაშუნა პიცას მოამზადებენ, ოღონდ ბევრი ყველით.
ჯერ ახალგახსნილები არიან და იმედს ვიტოვებ, რომ მომავალშიც ასე გააგრძელებენ - იმიტომ რომ მომსახურება აქვთ გასაოცრად კარგი. ახალგაზრდა და სიმპატიურმა ბორტგამცილებელმა, ცვლა რომ დაამთავარა, მოვიდა და დაგვემშვიდობა, ჩვენი მაგიდა კი შემცვლელს გადააბარა. შემცვლელი მთლად გადასარევი აღმოჩნდა და სადილს რომ მოვრჩით, საჩუქრად უზარმაზარი ჭიქით უგემრიელესი კაპუჩინო მოგვართვა, ასევე გემრიელ შოკოლადის ბურთულებთან ერთად, რომელიც ყავასთან თითო ცალი კი არა, ჩადგმით მოგვიტანეს. თქვენ ხომ არ იცით, როგორ ორმაგად გემრიელი და ორმაგად არომატული იყო უფასოდ მორთმეული ყავა?
რა გითხრათ? გავგიჟდი, გადავირიე-მეთქი? ნამდვილად, არა, მაგრამ ერთხელ მისვლა მაინც მართლა ღირს. ახლო-მახლო თუ მუშაობთ სადმე, ლანჩზე სიარული ხომ საერთოდ. და გულწრფელად გეტყვით: სადილად ნაკლებად, მაგრამ ცივი ჩაის ან ყავის დასალევად და საჭორაოდ უკვე რამდენჯერმე გამიწია გულმა და ვიყავი.

სამზარეულო « « «
მომსახურება « « « « «
კომფორტი « « « «
ფასები  ₾  ₾  ₾  ₾


მისამართი: თბილისი, ი. ჭავჭავაძის გამზ. 7

Comments

Popular posts from this blog

„მეგრული სახლი“ მშრალ ხიდთან

ოდესღაც ერთმა გამოცდილმა და ჭკვიანმა დიასახლისმა მირჩია: სამზარეულოს კომბაინს ნუ იყიდი, ჯობია დაფიქრდე რა გჭირდება ყველაზე მეტად და იგივე ფასად ის იყიდო ყველაზე კარგიო. ათას სხვადასხვა დანიშნულებას მორგებულ კომბაინს არასდროს ექნება კარგი მიქსერის, კარგი ჩოპერის ან თუნდაც ბლენდერის ყველა ფუნქცია. რესტორანიც ზუსტად ასეა: როცა ერთი მიმართულებით მუშაობს, უმეტესად ყველაფერი კარგია. ათას სამზარეულოზე მორგებულს კი აღარაფერი აქვს გამორჩეულად კარგი. აი, სწორედ ასეთია „მეგრული სახლიც“. არ მეგულება ადამიანი, რომელსაც „მეგრულ სახლში“ დაპატიჟებ და იქ მექსიკური კარტოფილის, ბერძნული სალათის, ისპანახი სუპის, პარმეზანიანი ქათმის ან 90-იანი წლებიდან შემორჩენილი მაიონეზში ჩაბუჟბუჟებული ხბოს ხორცის სალათის საჭმელად წამოვა. აღარ ვლაპარაკობ იტალიურ ყავაზე (ასე არეკლამებენ ყავას რესტორნის გვერდზე) და ბელგიურ ვაფლზე ნაყინით. „მეგრული სახლის“ ხსენებაზე თვალწინ გიდგება თბილი, სასიამოვნო, ოჯახური ატმოსფერო ბუხრის არომატითა და ხის ტაბლებით, სულგუნჩაჭიპჭიპებული ელარჯი კამეჩის მაწვნითა და არომატული გებჟალი...

ტერასა მტკვარზე

ამ ავადმოსახსენიებელ რუსებს ერთი გამოთქმა აქვთ კარგი: Дурная голова ногам покоя не дает - ო და ჩვენც ავტყდით და ზაფხულის ხვატში ყავის ქალაქგარეთ დალევა მოვინდომეთ. ხან ყველამ ვერ მოიცალა, ხან მანქანას არ ეცალა, ხან ადგილზე ვერ შევთანხმდით და ისე მოხდა, რომ ჩვენი დიდხანსნაგეგმი და მრავალჯერ გადადებული მოგზაურობის დღეს მსუბუქად ნაწვიმარი დაემთხვა. იხტიბარი არ გავიტეხეთ და ამინდიდან გამომდინარე, მცხეთას მივაშურეთ. ხინკალ-ქაბაბი არ გვინდოდა, მოგეხსენებათ წვიმისდამიუხედავად მაინც ზაფხული იყო და მაინც ცხელოდა, სამაგიეროდ გვინდოდა რამე ახალი, სადაც არ ვყოფილვართ, თან სიმწვანე და ბუნება, თან დესერტზე და ყავასთან მშვიდად საუბარი და...  ალბათ აქ უკვე ხვდებით ლამის „შეუსრულებელი მისია 4“-ს რომ შევეჭიდეთ. ასე იყო თუ ისე, გამახსენდა რომ ბოლო პერიოდში ჩემი რამდენიმე ფეისბუქელი „სელებრითი ფრენდი“ რამდენჯერმე დაჩექინდა მცხეთის (სინამდვილეში ზაჰესის) განახლებულ „ტერასაზე“, სადაც ულამაზეს ხედებს და ლაუნჯს გვპირდებოდნენ თანამედროვე ევროპული სამზარეულოთი, უგემრიელესი კოქტეილებით და საღამოს...

„ვეფხი და მოყმე“ - იქნება ვეფხვის დედაი ჩემზე მწარედა სტირისა

დაცდილი მაქვს, ოდესმე ვინმეზე რამე ცუდი დაუმსახურებლად თუ მითქვამს ან მიფიქრია, უკან დამბრუნებია... არ ვიყავი ნამყოფი, მაგრამ რამდენჯერაც ჩავუვლიდი, სანაპიროზე, „ვეფხის და მოყმის“ ობელლისკის მოპირდაპირე მხარეს, გაგარინის აღმართზე, უტროტუარო, მისასვლელად მოუხერხებელ, მანქანის გასაჩერებლად მიუდგომელ და გაგანია საცობებით გადატვირთულ ადგილას ამაყად აღმართულ, არც მეტი არც ნაკლები, ოთხსართულიან რესტორანს, რომელიც შენობის თანამედროვე, ევროპული არქიტექტრურისთვის და კლასიკური ტიპისთვის სრულიად შეუფერებელ და აშკარად ადგილმდებარეობას მისადაგებულ სახელწოდებას - „ვეფხ და მოყმეს“ ატარებდა, იმდენი ვფიქრობდი: ღმერთო, რამდენი ზედმეტი ფული, უაზრო ამბიციები და ცოტა ტვინი უნდა გქონდეს, ასეთ შეუფერებელ ადგილას, რომ მოგების და ხეირის ნახვის იმედით, ამხელა რესტორანი ააშენო-მეთქი. ჰოდა, როგორც უკვე გითხარით, ჩემი უსამართლო ფიქრებისთვის მალევე დავისაჯე და განგების ნებით, ძველით ახალი წლის ღამეს, წინასწარ შეკვეთილ სუფრაზე „ვეფხისა და მოყმის“ ე.წ ვეროპულ დარბაზში ამოვყავი თავი. რა დამხვდა? სუფთა, ე...