Skip to main content

პიადა ზესტაფონში

დასავლეთისკენ მოგზაურ ქართველთა წმინდათწმინდა ტრადიციად იქცა ზესტაფონში ყავის სმა. რა ფასი აქვს ისე მგზავრობას, ერთმანეთის გვერდზე მძივებივით ჩაკიწიკიწებული კაფეების წინ თუ არ გააჩერე მანქანა და არ მიიღე აპარატის ყავის აუცილებელი დოზა. მეზობლის წარმატებული ბიზნესით წაქეზებული ახალგამოჩეკილი მცხობელების თუ ყავის მომდუღებლების შეჯიბრის წყალობით ზოგი აშენდა, ზოგი გაფართოვდა, ზოგიც დაიხურა, ზოგმა ხაჭაპური გააფუჭა, ზოგმა ისეთი ლორით და ყველით გაძეძგილი და ცხიმში ჩაჭიპჭიპებული „ავსტრალიურების“ რეცეპტი მოიგონა, რომ გზაში გაგაძღობს კი არა მთელი ორი დღე ვეღარ შეჭამ ვერაფერს. მაგრამ მშვიდად, სიგრილეში წახემსება, ნორმალური პარკინგი და შეძლებისდაგვარად სუფთა საპირფარეშო შესვლა თუ გინდათ, თამამად ჩაუარეთ სალავაცეების უწყვეტ რიგს და მანქანა  ზესტაფონიდან გასასვლელში „პიადასთან“ გააჩერეთ.
მერე რა, რომ 16 ლარის ხურდა პარკში ჩაყრილი 20-თეთრიანებით შეიძლება დაგიბრუნონ, ან კაპუჩინო დაგისხან ამერიკანას ჭიქაში, ხაჭაპური აქვთ უზარმაზარი და ჭყინტი, კრაჭუნა ყველით გაძეძგილი. ხანდახან ცოტა ნაკლებად გაძეძგილი, მაგრამ მაინც ძალიან გემრიელი. ეტყობა ხაჭაპურში ყველის რაოდენობა მცხობელის განწყობაზე ან ყველის შემოტანის გრაფიკზეა დამოკიდებული.
„პიადას“ მენიუში ხაჭაპურის ყველა ნაცნობი სახეობის გარდა შეგიძლიათ ნახოთ ისეთი მოდური კერძები, როგორიცაა ხინკალი, ცეზარი და ბერძნული სალათა, ქლაბ სენდვიჩი და პელმენი ქოთანში. მაგრამ იცით რა? არ გინდათ ექსპერიმენტები ტრასის კაფეში. ზესტაფონის ტრასაზე უნდა ჭამოთ ხაჭაპური და დააყოლოთ ყავა, ისიც იმიტომ რომ ყავაც „ლავაცასია“ და მისი გამოსახდელი აპარატიც. 
კარგი მჭადი, კრაჭუნა ჭყინტი ყველი, პრასი, ბჟიტი ტყემალში და წიწილა მაყვალში თუ გინდათ, გადაუხვიეთ ტრასიდან და შედით რომელიმე რესტორანში. თუმცა, ვერ ვიტყვი, რომ „პიადას“ სალათები ცუდია. სულ არ ჩამორჩება ნებისმიერ საუშალო სტატისტიკურ რესტორანს და ზოგადად, კარგია რომ არჩევანი გაჩნდა. ეგებ დიეტაზე ვარ და არ მინდა ეს ცომი და ცხიმი ან ლავაცების ქუჩაზე სუპერპოპულარული ქადა. და მაინცდამაინც ამ ქადის მოყვარული თუ ხართ - ქადაც აქვთ.

სამზარეულო « « « «
მომსახურება « « «
კომფორტი    « « «
ფასები           ₾ ₾


მისამართი: ზესტაფონი, თბილისი-სენაკის მაგისტრალი

Comments

  1. მანდ ყვავა არის კარაროო და უგებრიელესია თან
    https://www.facebook.com/%E1%83%A7%E1%83%90%E1%83%95%E1%83%90-%E1%83%99%E1%83%90%E1%83%A0%E1%83%90%E1%83%A0%E1%83%9D-1765536080332686/?ref=bookmarks

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

„მეგრული სახლი“ მშრალ ხიდთან

ოდესღაც ერთმა გამოცდილმა და ჭკვიანმა დიასახლისმა მირჩია: სამზარეულოს კომბაინს ნუ იყიდი, ჯობია დაფიქრდე რა გჭირდება ყველაზე მეტად და იგივე ფასად ის იყიდო ყველაზე კარგიო. ათას სხვადასხვა დანიშნულებას მორგებულ კომბაინს არასდროს ექნება კარგი მიქსერის, კარგი ჩოპერის ან თუნდაც ბლენდერის ყველა ფუნქცია. რესტორანიც ზუსტად ასეა: როცა ერთი მიმართულებით მუშაობს, უმეტესად ყველაფერი კარგია. ათას სამზარეულოზე მორგებულს კი აღარაფერი აქვს გამორჩეულად კარგი. აი, სწორედ ასეთია „მეგრული სახლიც“. არ მეგულება ადამიანი, რომელსაც „მეგრულ სახლში“ დაპატიჟებ და იქ მექსიკური კარტოფილის, ბერძნული სალათის, ისპანახი სუპის, პარმეზანიანი ქათმის ან 90-იანი წლებიდან შემორჩენილი მაიონეზში ჩაბუჟბუჟებული ხბოს ხორცის სალათის საჭმელად წამოვა. აღარ ვლაპარაკობ იტალიურ ყავაზე (ასე არეკლამებენ ყავას რესტორნის გვერდზე) და ბელგიურ ვაფლზე ნაყინით. „მეგრული სახლის“ ხსენებაზე თვალწინ გიდგება თბილი, სასიამოვნო, ოჯახური ატმოსფერო ბუხრის არომატითა და ხის ტაბლებით, სულგუნჩაჭიპჭიპებული ელარჯი კამეჩის მაწვნითა და არომატული გებჟალი

ტერასა მტკვარზე

ამ ავადმოსახსენიებელ რუსებს ერთი გამოთქმა აქვთ კარგი: Дурная голова ногам покоя не дает - ო და ჩვენც ავტყდით და ზაფხულის ხვატში ყავის ქალაქგარეთ დალევა მოვინდომეთ. ხან ყველამ ვერ მოიცალა, ხან მანქანას არ ეცალა, ხან ადგილზე ვერ შევთანხმდით და ისე მოხდა, რომ ჩვენი დიდხანსნაგეგმი და მრავალჯერ გადადებული მოგზაურობის დღეს მსუბუქად ნაწვიმარი დაემთხვა. იხტიბარი არ გავიტეხეთ და ამინდიდან გამომდინარე, მცხეთას მივაშურეთ. ხინკალ-ქაბაბი არ გვინდოდა, მოგეხსენებათ წვიმისდამიუხედავად მაინც ზაფხული იყო და მაინც ცხელოდა, სამაგიეროდ გვინდოდა რამე ახალი, სადაც არ ვყოფილვართ, თან სიმწვანე და ბუნება, თან დესერტზე და ყავასთან მშვიდად საუბარი და...  ალბათ აქ უკვე ხვდებით ლამის „შეუსრულებელი მისია 4“-ს რომ შევეჭიდეთ. ასე იყო თუ ისე, გამახსენდა რომ ბოლო პერიოდში ჩემი რამდენიმე ფეისბუქელი „სელებრითი ფრენდი“ რამდენჯერმე დაჩექინდა მცხეთის (სინამდვილეში ზაჰესის) განახლებულ „ტერასაზე“, სადაც ულამაზეს ხედებს და ლაუნჯს გვპირდებოდნენ თანამედროვე ევროპული სამზარეულოთი, უგემრიელესი კოქტეილებით და საღამოს ელე

„ბეღელი“ თამარაშვილზე

არაფერი ისე არ უხდება ზამთრის ცივ, ყინვიან დღეს, როგორც ცხელი, ოხშივარადენილი ხინკალი... ჰოდა, სწორედ თებერვლის ერთ ნისლიან, სუსხიან და მელანქოლიურ შუალდღეზე ხინკლის ქაფქაფა წვენის ჩსახვრეპად აქვე, სახლთან ახლოს, მოგეხსენებათ სუსხი და მელანქოლია როცაა ირგვლივ გაბატონებული, ასეთ დროს შორს წასვლისა და ბევრი სიარულის განწყობა არ გაქვს, სარწმუნო წყაროსაგან ნაქებ ტრადიციულ, ქართულ რესტორან „ბეღელს“ მივაშურე. არის ასეთი დაუწერელი კანონი: კარგი პიცა უნდა ჭამო პიცერიაში, ნაყინი სანაყინეში, ხინკალი და ქაბაბი კი სახინკლეში და ა.შ. ყოველთვის მეცინება, როცა ვისმენ, რომ რომელიმე მაღალი კლასის რესტორანში არ ვარგოდა ხინკალი, ან ბორჯომის „მეტროპოლში“ არ იჭმეოდა ბეფსტროგანოვი. რა უნდა ხინკალს მამა-პაპურ ნადიმზე ან ბეფსტროგანოვს ბორჯომში? რა თქმა უნდა, არც ერთი არ იქნება კარგი. ყველაფერს აქვს თავისი ადგილი და ყავს თავისი მუშტარი. აი, სწორედ ამიტომ მივაშურე „ბეღელს“, სადაც ყველა ლოგიკით ნორმალური ხინკალი უნდა ყოფილიყო: ჯერ ერთი, შენობის ექსტერიერი იმაზე მეტყველებდა, რომ ქუჩის „ზაბეგალოვკაზე“ უკეთესი