Skip to main content

ნომერი პირველი სახაჭაპურე ქალაქში

არც თუ ისე დიდი ხნის წინ, თბილისს კინოთეატრების სიახლოვეს სახაჭაპურეების ახალი ქსელი „სახაჭაპურე №1“ შეემატა.
რა გითხრათ? სწორედ ისეთია, როგორიც უნდა იყოს სწრაფი კვების ობიექტი. თუმცა, ცოტათი უფრო სუფთა, ცოტათი უფრო კომფორტული, ჩამოსასხმელი ლაღიძის წყლებით და სახაჭაპურესთვის ცოტა უცნაური დესერტებით - ტირამისუ, ჩიზქეიქი, ბრაუნი, ხაჭოს პუდინგი, შოკოლადის მუსი, მაფინები და ასე შემდეგ.   
რა აქვთ კარგი? პირველ რიგში - ღია და ხელისგულზე გადაშლილი სამზარეულო, სადაც ხედავ რა და როგორ სისუფთავეში მზადდება. არ დგას დამწვარი ზეთის და გადამჟავებული ყველის სუნი. აკურატულად და სუფთად ჩაცმული პერსონალი. ხაჭაპურების ძალიან დიდი არჩევანი, მოხარშული ყველიანი კვერები და საკმაოდ გემრიელი, ბარაქიანი და კრემით გაძეძგილი ძველებური პონჩიკები. კიდევ, შეფ-მზარეულის მასტერკლასების ხაჭაპურის ცხობაში დაოსტატების მსურველთათვის.
როგორია ხაჭაპური? ზუსტად ისეთი, როგორიც მასაზე გათვლილ მსგავსი ტიპის რესტორნებში. ერთ ღუმელში გამომცხვარი ერთნაირი ყველით, ერთნაირი ცომით, სხვადასხვა დანამატებით და განსხვავებული ფორმით: კლასიკური ცომი, ჩვეულებრივი ყველით - იმერული, იგივე თავზე მოყრილი დაფშვნილი ყველით და კვერცხით - მეგრული, იგივე თავზე სულგუნის ნაჭრებით - ლაზური, იგივე მოხარშული კარტოფილით და ყველით - ხაბიზგინი, იგივე მოხარშული კვერცხით და ნახევარმთვარის ფორმით - გურული ღვეძელი, იგივე ჭარხლის ფოთლებით და უველით - ჭახრაკინა, იგივე ნავის ფორმით, კარაქით და უმი კვერცხით - აჭარული, იგივე ყველის გარეშე და ხორცით - კუბადრი, ლობიანი, აჩმა....
მოკლედ აქაური ხაჭაპურები ცუდი არაა და კინოდან ან საჯარო ბიბლიოთეკიდან გამოსულმა შეიძლება შევიარო, მაგრამ მართლა კარგი, ხაჭაპურული ხაჭაპური თუ მომენატრა, სხვაგან წავალ. არც უცხოელს მივიყვან ხაჭაპურის გასასინჯად. შეიძლება მომედავოთ, ამხელა არჩევანი თუ აქვთ, მეტი რა გინდაო. მაგრამ, ზოგადად, არც ყველა ხაჭაპური ცხვება ერთი ცომით და არც ამათი ყველია მთლად სახაჭაპურე. ხომ ვთქვი, მასიურ წარმოებაზე და სწრაფ კვებაზე გათვლილია-მეთქი და გასაგებია, რომ დიდი რაოდენობის მომხმარებელზე გათვლილ რესტორანში არ დაიწყებენ ხუთნაირი ცომის ზელას. აღარ ვლაპარაკობ რა ძნელია ქართულ ბაზარზე ერთნაირი ხარისხის და რამდენიმე სახეობის ყველის შოვნა: იმერულს უფრო მარილიანი ყველი უნდა და უბრალო ცომი, მეგრულს სასულგუნე, უმარილო ჭყინტი და კვერცხზე და კარაქზე და მაწონზე მოზელილი ცომი და ა.შ.
27 ლარი რომ ღირს ერთი ხაჭაპური, იქ უნდა ურტყა მზარეულს თავში ერთნაირად გაკეთებული იმერული და მეგრული ხაჭაპურები, თორემ აქ რას ვემართლები? პრეტენზია არ მაქვს. პირიქით, მადლობა ასეთი არჩევანისთვის, ეგებ სხვებმაც მიბაძონ. 
ერთი სიტყვით, როცა გეჩქარება და გშია - წავა. მით უმეტეს, რომ მომსახურებაა სწრაფი. უბრალოდ, ფასებია სასადილოს ტიპის სწრაფი კვების დაწესებულებისთვის და ზემოთ რომ ვამბობდი იმ ყველისთვის ცოტა მაღალი, მაგრამ მაინც მისაღები.

სამზარეულო « « «
მომსახურება « « « «
კომფორტი  ««««
ფასები ₾ ₾ ₾ ₾


მისამართი: თბილისი, რუსთაველის გამზ. 5 

Comments

Popular posts from this blog

„მეგრული სახლი“ მშრალ ხიდთან

ოდესღაც ერთმა გამოცდილმა და ჭკვიანმა დიასახლისმა მირჩია: სამზარეულოს კომბაინს ნუ იყიდი, ჯობია დაფიქრდე რა გჭირდება ყველაზე მეტად და იგივე ფასად ის იყიდო ყველაზე კარგიო. ათას სხვადასხვა დანიშნულებას მორგებულ კომბაინს არასდროს ექნება კარგი მიქსერის, კარგი ჩოპერის ან თუნდაც ბლენდერის ყველა ფუნქცია. რესტორანიც ზუსტად ასეა: როცა ერთი მიმართულებით მუშაობს, უმეტესად ყველაფერი კარგია. ათას სამზარეულოზე მორგებულს კი აღარაფერი აქვს გამორჩეულად კარგი. აი, სწორედ ასეთია „მეგრული სახლიც“. არ მეგულება ადამიანი, რომელსაც „მეგრულ სახლში“ დაპატიჟებ და იქ მექსიკური კარტოფილის, ბერძნული სალათის, ისპანახი სუპის, პარმეზანიანი ქათმის ან 90-იანი წლებიდან შემორჩენილი მაიონეზში ჩაბუჟბუჟებული ხბოს ხორცის სალათის საჭმელად წამოვა. აღარ ვლაპარაკობ იტალიურ ყავაზე (ასე არეკლამებენ ყავას რესტორნის გვერდზე) და ბელგიურ ვაფლზე ნაყინით. „მეგრული სახლის“ ხსენებაზე თვალწინ გიდგება თბილი, სასიამოვნო, ოჯახური ატმოსფერო ბუხრის არომატითა და ხის ტაბლებით, სულგუნჩაჭიპჭიპებული ელარჯი კამეჩის მაწვნითა და არომატული გებჟალი

ტერასა მტკვარზე

ამ ავადმოსახსენიებელ რუსებს ერთი გამოთქმა აქვთ კარგი: Дурная голова ногам покоя не дает - ო და ჩვენც ავტყდით და ზაფხულის ხვატში ყავის ქალაქგარეთ დალევა მოვინდომეთ. ხან ყველამ ვერ მოიცალა, ხან მანქანას არ ეცალა, ხან ადგილზე ვერ შევთანხმდით და ისე მოხდა, რომ ჩვენი დიდხანსნაგეგმი და მრავალჯერ გადადებული მოგზაურობის დღეს მსუბუქად ნაწვიმარი დაემთხვა. იხტიბარი არ გავიტეხეთ და ამინდიდან გამომდინარე, მცხეთას მივაშურეთ. ხინკალ-ქაბაბი არ გვინდოდა, მოგეხსენებათ წვიმისდამიუხედავად მაინც ზაფხული იყო და მაინც ცხელოდა, სამაგიეროდ გვინდოდა რამე ახალი, სადაც არ ვყოფილვართ, თან სიმწვანე და ბუნება, თან დესერტზე და ყავასთან მშვიდად საუბარი და...  ალბათ აქ უკვე ხვდებით ლამის „შეუსრულებელი მისია 4“-ს რომ შევეჭიდეთ. ასე იყო თუ ისე, გამახსენდა რომ ბოლო პერიოდში ჩემი რამდენიმე ფეისბუქელი „სელებრითი ფრენდი“ რამდენჯერმე დაჩექინდა მცხეთის (სინამდვილეში ზაჰესის) განახლებულ „ტერასაზე“, სადაც ულამაზეს ხედებს და ლაუნჯს გვპირდებოდნენ თანამედროვე ევროპული სამზარეულოთი, უგემრიელესი კოქტეილებით და საღამოს ელე

„ბეღელი“ თამარაშვილზე

არაფერი ისე არ უხდება ზამთრის ცივ, ყინვიან დღეს, როგორც ცხელი, ოხშივარადენილი ხინკალი... ჰოდა, სწორედ თებერვლის ერთ ნისლიან, სუსხიან და მელანქოლიურ შუალდღეზე ხინკლის ქაფქაფა წვენის ჩსახვრეპად აქვე, სახლთან ახლოს, მოგეხსენებათ სუსხი და მელანქოლია როცაა ირგვლივ გაბატონებული, ასეთ დროს შორს წასვლისა და ბევრი სიარულის განწყობა არ გაქვს, სარწმუნო წყაროსაგან ნაქებ ტრადიციულ, ქართულ რესტორან „ბეღელს“ მივაშურე. არის ასეთი დაუწერელი კანონი: კარგი პიცა უნდა ჭამო პიცერიაში, ნაყინი სანაყინეში, ხინკალი და ქაბაბი კი სახინკლეში და ა.შ. ყოველთვის მეცინება, როცა ვისმენ, რომ რომელიმე მაღალი კლასის რესტორანში არ ვარგოდა ხინკალი, ან ბორჯომის „მეტროპოლში“ არ იჭმეოდა ბეფსტროგანოვი. რა უნდა ხინკალს მამა-პაპურ ნადიმზე ან ბეფსტროგანოვს ბორჯომში? რა თქმა უნდა, არც ერთი არ იქნება კარგი. ყველაფერს აქვს თავისი ადგილი და ყავს თავისი მუშტარი. აი, სწორედ ამიტომ მივაშურე „ბეღელს“, სადაც ყველა ლოგიკით ნორმალური ხინკალი უნდა ყოფილიყო: ჯერ ერთი, შენობის ექსტერიერი იმაზე მეტყველებდა, რომ ქუჩის „ზაბეგალოვკაზე“ უკეთესი