ამირა - ლიბანური სამზარეულო თბილისში

რა დაგხვდებათ თბილისის ლამის ერთადერთ ლიბანურ რესტორანში?

შესასვლელთან გაჩერებული მრავალათასიანი მანქანები, ჰიჯაბში გახვეული ერთ თარგზე გამოჭრილი ქალები ტანზე ასხმული ტონანახევარი ოქროთი და  მაგიდაზე დაუდევრად შემოგდებული „ჰერმესის“ ბირკინის ჩანთებით, განგების წყალობით ნავთობის საბადოზე შემთხვევით დაბადებული ან რაღაც ამდაგვარი და ამიტომ მძიმე შრომის გარეშე ნაშოვნი მეტისმეტი ფულისგან გატუტუცებული კაცები, რომლებსაც დავიწყებული აქვთ უცხო ქვეყანაში სტუმრად ყოფნის შეგრძნება და არაბულ ყაიდაზე თუ არ გამოიყურებით, ისე აიღებენ თქვენი მაგიდიდან ხელსახოცს, კბილის საჩიჩქნს, სამარილეს, არათუ მობოდიშებას, ზედ შემოხედვასაც არ კადრულობენ. საერთოდ ძაღლს მეტ ყურადღებას აქცევენ ხოლმე კბენის შიშით.

სუფთა და კოხტა ინტერიერი, რომელიც ერთნაირი წარმატებით შეიძლება იყოს თბილისის ტიპური ბარი, ბერძნული რესტორანი, იტალიური პიცერია ან ნებისმიერი სხვა საზკვების ობიექტი. აქ, წაწვეტებულად ამოჭრილ თაღს და კედელზე გაკრულ ლიბანური კედარის გამოსახულებას თუ არ ჩავთვლით, ერთი შეხედვით, დასახელების და გვერდით მაგიდებთან მსხდომი შავ-შავი ხალხის გარდა არაფერი მეტყველებს რესტორნის მაშრიყულ წარმოშობაზე.

მომსახურება სწრაფი, ენერგიული და ცოტა თავხედობაში გადასული თამამი - მომართვა შენობით. სანამ სხვას ემსახურებიან იმათი მაგიდის გაშლის და მოწესრიგების პროცესში მათ კერძებს შენი მაგიდის კუთხეზე დროებით უბოდიშოდ ჩამოდგამენ. ისე გულწრფელად უკვირთ, როცა კითხულობ რისი ხორცისგან ამზადებენ ქაბაბს, გეგონება მაშრიყული სამზარეულოს ძირითადი პროტეინი ცხვრის ხორცი არ იყოს. ასევე გულწრფელ აღშფოთებას გამოხატავენ პურს თუ არ შეუკვეთავთ: „შენ რა ქაბაბის ჭამას უპუროდ აპირებ?“. არადა, ნებისმიერი კერძი რამის გარეშე კატეგორიულად თუ არ იჭმევა, ის რაღაც მისი ნაწილი უნდა იყოს. ამიტომაა ხოლმე ქაბაბი გახვეული ლავაშში და პურიც ქაბაბის ფასში შედის. 

მაშინ ამ ყველაფრის მიუხედავად, რატომ უნდა მიხვიდეთ „ამირაში“? იმიტომ რომ სამზარეულო აქვთ მართლა გადასარევი.

მოკალათდით კარგად, არააღმოსავლურ, მაგრამ საკმაოდ კომფორტულ სავარძლებში, თქვენც აუბზუეთ ცხვირი ირგვლივ დაბუდებულ ცხვირაბზუებულ არსებებს - ნუ მიაქცევთ ყურადღებას, იყვნენ თავისთვის. მენიუში გამოტოვეთ და უკანმოუხედევად გადაახტით ისეთ კერძებს, როგორიცაა  სალათა „ცეზარი“, კლაბსენდვიჩი,  პიცა მარგერიტა, სპრინგ როლი, კალმარი კრისპი, სტეიკი კონტინენტალი, ფახიტასი... ანუ ის რასაც თბილისის ნებისმიერ კაფეში შეჭამთ და თამამად შეუკვეთეთ ნამდვილი ლიბანელი მზარეულის ხელით მომზადებული ქორფა ოხრახუშის ვიტამინებით გაძეძგილი სალათა ტაბულე, ტაჰინით (სეზამის პასტა) შეზავებული გრილზე გარუჯული ბადრიჯნის მუტაბალი ან ბაბა ღანუში თავბრუდამხვევი შებოლილი არომატით, უნაზესი და უგემრიელესი მუხუდოს ჰუმუსი, ბურგულის და ხორცის კებე... პრინციპში, ამ ყველაფრის ერთად გასინჯვაც შეიძლება, „მეზეს“ (აღმოსავლური „ზაკუსკების“) დაფის არჩევის შემთხვევაში. ნუ აწყენინებთ მიმტანებს, მაგრამ პირველ რიგში საკუთარი სიამოვნებისთვის გასინჯეთ ადგილზე, სპეციალურ ქვის ღუმელში გამომცხვარი ლიბანური ლავაში. საინტერესოა ლაჰმაჯინიც - აღმოსავლური ხორციანი პიცა.

კარგი, ოღონდ აღმოსავლურად ცხიმიანი აქვთ ხორცის კერძებიც, რომლებსაც შესანიშნავად ანეიტრალებს ყველაფერი ზემოთჩამოთვლილი. გაითვალისწინეთ ისიც, რომ პორციებიც აღმოსავლურად გულუხვია და საკუთარი მუცლისთვის ნადიმთან ერთად სანახაობის მოწყობასაც თუ განიზრახავთ აუცილებლად მოითხოვეთ რამდენიმე კილო მარილის „ცემენტში“ ჩაბეტონებული და ღუმელში გამომცხვარი მთლიანი თევზი, რომელსაც გამოიტანენ და თქვენს თვალწინ დაამტვრევენ მარილის გარსიდან თევზის არომატული და წვნიანი ნაჭრების გამოსახსნელად.

რაც შეეხება დესერტს - დესერტიც აქვთ, თანაც აღმოსავლური. მაგრამ როგორია არ ვიცი. უნდა გამოვტყდე, რომ რამდენჯერაც ვიყავი და როგორ არ ვეცადე, იმდენი გემრიელობაა მენიუში, დესერტის ადგილი ერთხელაც არ დამრჩა. მოკლედ, მაგალითისთვის: ერთი „მეზეს“ დაფა და ერთი ლიბანური ქაბაბი თავისი პურით, რაღაც სასწაულად დამშეული თუ არ ხართ, ოთხ კაცს თავისუფლად ყოფნის.

სამზარეულო « « « « «

მომსახურება « « «

კომფორტი    « « « «

ფასები    ₾ ₾ ₾ ₾

მისამართი: თბილის, მოსაშვილის 24