კიდევ ერთი „ჯარგვალი“ - ამჯერად ხევში

საქართველოს ოდესღაც სამხედრო და ახლა მთავარ გზაზე კიდევ ერთი „ჯარგვალი“ გაჩნდა. რიკოთზე, იმერეთის მხარეს, თბილისიდან წასულებს აწ უკვე სახელგანთქმულ „მალხაზიმდე“ არმისულზე, სოფელ ხევში, უნდა გითხრათ, რომ მენიუთი არანაკლები და ბუნებით ბევრად ლამაზი ადგილი გელოდებათ. 

მთის ხეობაში, მოჩუხჩუხე მდინარე რიკოთულას პირას, საკმაოდ დიდ ტერიტორიაზე გაშლილი „ჯარგვალი“ განგებამ და პატრონის მადლიანმა ხელმა ერთნაირად გულუხვად  დააჯილდოვა გადახურული თუ ღია ტერასებით, ზაფხულში ბევრი სიმწვანით და როგრც იმერეთში იტყვიან, კარგი ჩეროთი, უზარმაზარი ეზოთი, ფართო პარკინგით და  აქ, ყველა ზემოთ ჩამოთვლილ სიკეთესთან ერთად, მენიუც საკმაოდ ვრცელი და იმერულად გემრიელი აქვთ.

რას არ ნახავთ აქ, იმერულად გაპიწკინებულ ქათამს, ცივად მოხარშულ დედალს, ადგილზე, თონეში გამომცხვარ პურს, ისეთს თითებს თან რომ ჩაატან, ახალამოყვანილ კრაჭუნა ყველს, თუ რამე არსებობს ყველა ჯურისა და ჯიშის ფხალეულს ნიგვზით, სოკოს კეცზე, იმერულად შესუნელებულ ხორცის კუპატს, კახურზე არანაკლებად გემრიელ და ცვრიან მწვადს, დაღეჭვა რომ არ უნდა და ენაზე რომ დნება ისეთს და სამეგრელოშიც რომ ვერ დაიწუნებენ იმნაირ ელარჯსაც კი. აღარ ვლაპარაკობ ისეთ წვრილმანებზე, როგორიცაა კეცის მჭადი, ნიგვზიანი კიტრი-პამიდვრის სალათა, იმერული ხაჭაპური და მექსიკურად, თუ უბრალოდ ტაფაზე, ერბოში შემწვარი კარტოფილი.

მომსახურება? მომსახურება კაცური - პირდაპირი და გადატანითი მნიშვნელობით. დაჯდომას ვერ ასწრებ, მრავალრიცხოვანი, ძირითადად მამრობითი სქესის მომსახურე პრესონალიდან ერთ-ერთი  (როგორც ჩანს, აქაც „ქალი ქუხნაშის“ პრინციპი მოქმედებს) მაშინვე მაგიდასთან ჩნდება და უსიტყვოდ გიყურებს. ძველებურად, ქართულ-მამა-პაპურადაა მიჩვეული მენიუში ჩახედვის გარეშე შეკვეთის მიღებას. არადა, მართლა საინტერესო, მრავალგვერდიანი და საკმაოდ მდიდარი მენიუ აქვთ - თუ მოითხოვთ, უპრობლემოდ მოგცემენ. შეკვეთას რომ მისცემთ, ასევე იმერულად და სწრაფად იშლება სუფრაც და იფ, რა ახალი, ადგილობრივი და გემრიელია ყველაფერი...

ჩემი მოგონილი წესი მაქვს ასეთი: ერთზე რომ ვწერ, რაც არ უნდა „ცოცხალი“ და „გადაუდებელი“ შედარება მადგეს პირზე, არასდროს ვადარებ სხვა ობიექტს. ერთგვარად არაეთიკური მგონია. ამიტომ ახლაც არ ვახსენებ სახელს, მაგრამ ცოტათი ვუღალატებ ჩვევას და იმერულად შემოვლით ვიტყვი - ძალიან კარგი და ძალიან სახელგანთქმული ტრასის, საოჯახო რესტორნები, წლიდან წლამდე ძალიან რომ ფართოვდებიან და ადგილი აღარ ყოფნით, ვეღარც კლიენტს იტევენ, აღარც სოფლის ბაზარში ნაყიდი  ახალი ხორცი ყოფნით მწვადისთვის და, მოთხოვნიდან გამომდინარე, გაყინულზე გადადიან, ხარისხ აფუჭებენ, ფასებს კი ზრდიან და ზრდიან, მასეთებს ყოველთვის ხევის „ჯარგვალინაირები“ ჯობია. მომსახურებაც უფრო თბილი და სწრაფი აქვთ, ადგილიც მეტი, პროდუქტიც უკეთესი და ფასებიც უფრო დაბალი. ყოველ შემთხვევაში, მანამდე მაინც სანამ ესენიც ისევე გაითქვამენ სახელს - ამას კი წლები ჭირდება და მანამდე თქვენი არ ვიცი და მე „ჯარგვალში“ ვივლი და ყოველგვარი სინდისის ქენჯნის გარეშე ვუღალატებ ასეთივე რესტორანს, სადაც ბოლო 15 წლის მანძილზე, ყოველი მგზავრობისას, ჯერ მართლა უგემრიელესი მწვადისთვის და მერე მხოლოდ ინერციით და ჩვევიდან გამომდინარე შევდიოდი. 

სამზარეულო « « « «

მომსახურება « « «

კომფორტი    « « « «

მისამართი: თბილისი-სენაკის მაგისტრალი, სოფელი ხევი