Skip to main content

ზაზანოვა


„ზაზანოვა“ - მე-20 საუკუნის 90-იანი წლებიდან შემორჩენილი კიდევ ერთი კარგი ადგილი თბილისში. ცოტა შერემონტებული, ცოტა განახლებული, ცოტა სახელშეცვლილი და სახეშეცვლილი, მაგრამ მაინც ძველებური - მაშინდელი ატმოსფეროთი, იმ დროიდან შემორჩენილი ერთგული კლიენტებით და გემოვნებიანი მუსიკით.
აქ ახლაც ძველებურად ეწევიან - მერე რა რომ ცალ-ცალკეა გამოყოფილი მწეველების და არამწეველების სივრცე. ვინ მოვტყუვდებით ფიზიკას სკოლის დონეზე მაინც თუ ვიცნობთ? ქუჩის ყაიდაზე მოხატულ ინტერიერსაც მაშინდელი გემოვნებიანი პატრონის ხელი ეტყობა და მენიუსაც. 
ჰო, მენიუ ცალკე თემაა: თბილისის ბარ-რესტორნების 90%-სგან განსხვავებით აქ მენიუზე ნაფიქრი აქვთ. ნაფიქრი კი არა, ბევრი და კარგად ნამუშევარიც. ფორმაც, ფაქტურაც, შესახედაობაც, დიზაინიც, შინაარსიც და შემადგენლობაც კარგადაა შერჩეული და შედგენილი. რას არ ნახავთ ოპერის საიუბილეო ალბომის ყაიდაზე დაბეჭდილ და დასურათებულ უზარმაზარ ფოლიანტში -  ისეთი სახელგანთქმული კერძების შექმნის ისტორიასა და ავტორების ბიოგრაფიებს როგორიცაა ბიფსტროგანოვი და სალათა ცეზარი, კერძის ავტორების ფოტოებს, ძველებურ კულინარიულ გრავიურებს და გრაფიკულ ნახატებს.
მოკლედ, დაახლოებით 15 წუთიდან ნახევარ საათამდე, გარანტირებულად, მრავალ გვერდიანი და ღრმა შინაარსიანი მენიუს თვალიერებით და კითხვით იქნებით დაკავებული: ქათმის მწვადი „სატეი“, ქათმის შნიცელი ვენურად, ქათამი ლუიზიანურად, ზღვის პროდუქტები ახალორლეანურად, კრევეტების ეტიუფე და ჯამბალაია, ღორის სუკის მედალიონები ბეკონით, ღორის სუკი შავი ქლიავითა და დიჟონური მდოგვით თავადის ქალის მარიამ იშხნელის რეცეპტების რვეულის მიხედვით (თან ახლავს მარიამ იშხნელის ფოტო), საქონლის სუკი გრაფი სტროგანოვის რეცეპტით (გრაფის ფოტო და კერძის შექმნის ისტორიით), გამბო, ფობოი, გასპაჩო ტეკილათი, ქათმის კესადია, ბურიტო საქონლის ხორცით, ფეტუჩინი ალფრედო (ალფრედო დე ლელიოს ისტორიით), ტარტი ტატინი დები ტატინების ბიოგრაფიით, ცალკეა ვეგეტარიანული მენიუ... მოგადგათ ნერწყვი? ჩავარდით საგონებელში რა აირჩიოთ? სულ ტყუილად...
მენიუდან კერძების დაახლოებით 85% არ აქვთ. საქონლის ხორცი და ღორი არაა, შემოგთავაზებენ მხოლოდ გაყინულ ქათამს. ისიც ყველაფერს ვერა. ქათმის მკერდს ფორთოხლის, გორგონძოლას ან რომელიმე სხვა სოუსში. ქათმის შნიცელს რომელიც ცნობისთვის, ისევე მკერდისგან მზადდება და ალბათ პიცას და ერთი-ორ სალათას. მაგრამ რომ იცოდეთ რა გემრიელია ქათამი ფორთოხლის სოუსში და მისი ტყუპისცალი, რომელსაც ფორთოხლის სოუსის ნაცვლად გამდნარი გორგონძოლას სოუსი ასხია, ქათმის სალათა ფორთოხლებით და სტეიკსალათა... მენიუც გავიწყდება და აღარც მაგიდებს შორის დიდი პარკებით წინ და უკან მორბენალი ბარის თანამშრომელი გიშლის ნერვებს, რომელიც ყოველ მეორე შეკვეთის მერე „სმარტში“ ან რომელიმე ახლო-მახლო სუპერმარკეტში გარბის შეკვეთილი პროდუქტების: კოკა-კოლის, შამპანურის, კვერცხის, ძეხვის და ა.შ. მოსატანად.
წარმოუდგენლად კარგია „ტეკილა სანრაიზის“ მოტივებზე დამზადბული შინაური ლიმონათიც, რა თქმა უნდა ტეკილას გარეშე. აუცილებლად გასინჯეთ. კარგია თბილი შოკოლადის დეკადენტური ნამცხვარიც. და, როგორც ზემოთ გითხარით, მთლად გადასარევია ცოცხალი მუსიკა, მათთვის ვისაც ბარის მყუდრო გარემოში მშვიდად ჯდომა და ხანგრძლივი საუბარი უყვარს. 
ეს არის ბარი, სადაც განსაკუთრებულად კარგია შემოდგომის და ზამთრის ცივი და გრძელი საღამოები და ეს არის ადგილი, სადაც მშიერიც სიამოვნებით მივალ. 

სამზარეულო « « «
მომსახურება  « « «
კომფორტი   « « « «
ფასები           ₾ ₾ ₾ ₾


მისამართი: თბილისი, რევაზ ლაღიძის 2, ოპერასთან 

Comments

Popular posts from this blog

„მეგრული სახლი“ მშრალ ხიდთან

ოდესღაც ერთმა გამოცდილმა და ჭკვიანმა დიასახლისმა მირჩია: სამზარეულოს კომბაინს ნუ იყიდი, ჯობია დაფიქრდე რა გჭირდება ყველაზე მეტად და იგივე ფასად ის იყიდო ყველაზე კარგიო. ათას სხვადასხვა დანიშნულებას მორგებულ კომბაინს არასდროს ექნება კარგი მიქსერის, კარგი ჩოპერის ან თუნდაც ბლენდერის ყველა ფუნქცია. რესტორანიც ზუსტად ასეა: როცა ერთი მიმართულებით მუშაობს, უმეტესად ყველაფერი კარგია. ათას სამზარეულოზე მორგებულს კი აღარაფერი აქვს გამორჩეულად კარგი. აი, სწორედ ასეთია „მეგრული სახლიც“. არ მეგულება ადამიანი, რომელსაც „მეგრულ სახლში“ დაპატიჟებ და იქ მექსიკური კარტოფილის, ბერძნული სალათის, ისპანახი სუპის, პარმეზანიანი ქათმის ან 90-იანი წლებიდან შემორჩენილი მაიონეზში ჩაბუჟბუჟებული ხბოს ხორცის სალათის საჭმელად წამოვა. აღარ ვლაპარაკობ იტალიურ ყავაზე (ასე არეკლამებენ ყავას რესტორნის გვერდზე) და ბელგიურ ვაფლზე ნაყინით. „მეგრული სახლის“ ხსენებაზე თვალწინ გიდგება თბილი, სასიამოვნო, ოჯახური ატმოსფერო ბუხრის არომატითა და ხის ტაბლებით, სულგუნჩაჭიპჭიპებული ელარჯი კამეჩის მაწვნითა და არომატული გებჟალი

ტერასა მტკვარზე

ამ ავადმოსახსენიებელ რუსებს ერთი გამოთქმა აქვთ კარგი: Дурная голова ногам покоя не дает - ო და ჩვენც ავტყდით და ზაფხულის ხვატში ყავის ქალაქგარეთ დალევა მოვინდომეთ. ხან ყველამ ვერ მოიცალა, ხან მანქანას არ ეცალა, ხან ადგილზე ვერ შევთანხმდით და ისე მოხდა, რომ ჩვენი დიდხანსნაგეგმი და მრავალჯერ გადადებული მოგზაურობის დღეს მსუბუქად ნაწვიმარი დაემთხვა. იხტიბარი არ გავიტეხეთ და ამინდიდან გამომდინარე, მცხეთას მივაშურეთ. ხინკალ-ქაბაბი არ გვინდოდა, მოგეხსენებათ წვიმისდამიუხედავად მაინც ზაფხული იყო და მაინც ცხელოდა, სამაგიეროდ გვინდოდა რამე ახალი, სადაც არ ვყოფილვართ, თან სიმწვანე და ბუნება, თან დესერტზე და ყავასთან მშვიდად საუბარი და...  ალბათ აქ უკვე ხვდებით ლამის „შეუსრულებელი მისია 4“-ს რომ შევეჭიდეთ. ასე იყო თუ ისე, გამახსენდა რომ ბოლო პერიოდში ჩემი რამდენიმე ფეისბუქელი „სელებრითი ფრენდი“ რამდენჯერმე დაჩექინდა მცხეთის (სინამდვილეში ზაჰესის) განახლებულ „ტერასაზე“, სადაც ულამაზეს ხედებს და ლაუნჯს გვპირდებოდნენ თანამედროვე ევროპული სამზარეულოთი, უგემრიელესი კოქტეილებით და საღამოს ელე

„ბეღელი“ თამარაშვილზე

არაფერი ისე არ უხდება ზამთრის ცივ, ყინვიან დღეს, როგორც ცხელი, ოხშივარადენილი ხინკალი... ჰოდა, სწორედ თებერვლის ერთ ნისლიან, სუსხიან და მელანქოლიურ შუალდღეზე ხინკლის ქაფქაფა წვენის ჩსახვრეპად აქვე, სახლთან ახლოს, მოგეხსენებათ სუსხი და მელანქოლია როცაა ირგვლივ გაბატონებული, ასეთ დროს შორს წასვლისა და ბევრი სიარულის განწყობა არ გაქვს, სარწმუნო წყაროსაგან ნაქებ ტრადიციულ, ქართულ რესტორან „ბეღელს“ მივაშურე. არის ასეთი დაუწერელი კანონი: კარგი პიცა უნდა ჭამო პიცერიაში, ნაყინი სანაყინეში, ხინკალი და ქაბაბი კი სახინკლეში და ა.შ. ყოველთვის მეცინება, როცა ვისმენ, რომ რომელიმე მაღალი კლასის რესტორანში არ ვარგოდა ხინკალი, ან ბორჯომის „მეტროპოლში“ არ იჭმეოდა ბეფსტროგანოვი. რა უნდა ხინკალს მამა-პაპურ ნადიმზე ან ბეფსტროგანოვს ბორჯომში? რა თქმა უნდა, არც ერთი არ იქნება კარგი. ყველაფერს აქვს თავისი ადგილი და ყავს თავისი მუშტარი. აი, სწორედ ამიტომ მივაშურე „ბეღელს“, სადაც ყველა ლოგიკით ნორმალური ხინკალი უნდა ყოფილიყო: ჯერ ერთი, შენობის ექსტერიერი იმაზე მეტყველებდა, რომ ქუჩის „ზაბეგალოვკაზე“ უკეთესი