ლიტერატურული კაფე

გამოგიტყდებით და მუდამ ახლის და „აქამდეჯერუნახავის“ ძებნაში გართულს, როგორც ყველა ჩვეულებრივ ადამიანს, სტაბილურობაც ძალიან მიყვარს. ამიტომ, წარმოიდგინეთ ჩემი სიხარული, აბაშიძეზე, უამრავ  კაფეებსა და მაღაზიებს შორის მიყუჟული 90-იანი წლების „ლიტკაფე“ რომ შევნიშნე.

ოდესღაც მთელ თბილისს, უკაცრავად, მხოლოდ თბილისის ცენტრს მოდებული სუპერ პოპულარული და სუპერ მოდური და შემდეგ ბევრისგან კარგა ხნის და მყარად დავიწყებული კაფეების ქსელისგან სასწაულით გადარჩენილი რამდენიმე ფილიალი თურმე კიდევ არსებობს.  არსებობს კი არა, დინოზავრების ეპოქიდან უცვლელად შემორჩენილი მწერებივით, დღემდე ფუსფუსებს, ცხოვრობს და ერთგულ კლიენტებს უცვლელ ინტერიერში უცვლელ ასორტიმენტს და მომსახურებას თავაზობს -  თანაც, ძალიან კარგს.

რა დაგხვდებათ აქ? მაშინდელივით გემრიელი სახლში გამომცხვარი ნამცხვრები. გახსოვთ? „ლიტკაფის“ ნამცხვრების რეცეპტების წიგნიც კი გამოიცა. სახელგანთქმული ირისი, შუ, ალუბლის ნამცხვარი, ტარტალეტკა. მაშინ უცხო და დღეისთვის უკვე ყოველდღიურობად ქცეული ჩიქზეიქი და ტირამისუ. უფაფუკეს და უფხვიერეს ფენოვან ცომში გახვეული და ქისასავით თავმოკრული, თითების თან ჩასაყოლებლად შეკმაზული „ლიტკაფის“ საავტორო ლობიანი, ტარხუნის და ისპანახის ღვეზელი, ხორცის ღვეზელი, ბარაქიან თეფშზე ბარაქიანად დახვავებული სალათები, სუპები... ერთი სიტყვით, 90-იანების კლასიკური მენიუ, ოღონდ ძალიან კარგი და ხარისხიანი შესრულებით.

მომსახურება როგორია? ესეც 90-იანი წლების. შინაურული და მეგობრული. შეკვთას რომ მოგიტანენ ღიმილით მერე, ისე ადგებიან და დედაბუდიანად გაიკრიფებიან ხოლმე უკანა ოთახში, ასე სტუმარს ვერა და სოფლიდან დიდი ხნით ჩამოსულ ნათესავან ან ძალიან ახლობელს  თუ მიატოვებ მხოლოდ.

ატმოსფერო - ესეც მაშინდელი, მშვიდი, თბილი, ოჯახური. წიგნის თაროებით გარშემორტყმული კედლები, პატარა ფართი და სივიწროვე. სხვადასხვა ოჯახებიდან შეგროვებული ნაირ-ნაირი კოპწია მაგიდები და სკამები. თეთრი, თანამედროვე ჭურჭელი. უფრო მეტიც, აქ სიგარეტის ბუღიც კი 90-იანი წლების დგას. შემთხვევით შემოხეტებულ რამდენიმე უცხოელს თუ არ ჩავთვლით, კლიენტებიც მაშინდელი დადიან. ერთ საღამოში დიდი ხნის უნახავ 40 ნაცნობს ნახავ. არც ყაყანი, არც უაზროდ და უმისამართოდ ჩართული მუსიკა. ფასები, განსაკუთრებით ნამცხვრის, გადასარევი. მენიუში, ასევე 90-იანი წლებისთვის დამახასიათებელი კლასიკური შეცდომები - კარბონარე, ბოლონეზი, ფოკაჩო. რაც უნდა დაარქვან, გემრიელი კია და რაც მთავარია, ქართულ სიტყვებს არ ამახინჯებენ და იციან რომ ტოსტს ულამაზესი სახელი აქვს - გახუხული პური. 

რა შეიცვალა? ოდესღაც წიგნის სიყვარულით და ყავასთან და ნამცხვართან წიგნის მშვიდ გარემოში საკითხავად გახსნილ კაფეში ახლა აღარავინ კითხულობს. კი, ბატონო, ლაპტოპს ხსნიან და ფეისბუქში იქექებიან, მაგრამ წიგნს ვერცერთ მაგიდაზე ვერ ნახავთ. თაროებზე აშკარად გასაყიდად და არა წასაკითხად გამოფენილ რომელ წიგნსაც არ უნდა წაავლო ხელი, აშკარად ეტყობა რომ გადაშლილიც არაა, ზოგიერთს ცელოფანიც კი არ აქვს შემოხსნილი. ეგ კი არა და პერსონალის საყვედურით სავსე მზერაც არ აგცდებათ, წიგნისკენ ხელს გაიწვდენთ თუ არა. არა, არც შენიშვნას მოგცემენ და არც რამეს გეტყვიან, უბრალოდ, აშკარად არ სიამოვნებთ.

რა გითხრათ? სულ ერთი თვის წინ მივაგენი ამდენი წლის მერე ხელმეორედ, უკვე 12-ჯერ ვიყავი და დღესაც ვაპირებ - ვიცი, რომ ბევრი ძველი ნაცნობი, უცვლელი სიმშვიდე, სითბო, ცხელი ყავა და ალუბლის ნამცხვარი მელოდება...

სამზარეულო « « « «

მომსახურება « « «

კომფორტი « « « «

ფასები  ₾ ₾ ₾

მისამართი: თბილისი, აბაშიძის 22