Skip to main content

Black Dog Bar - ბარი, სადაც ოთხფეხა მეგობართან ერთად გიშვებენ


ბოლო რამდენიმე წლის ვერცერთ უცხოურ გამოცემას ვერ ნახავთ, სადაც თბილისის საუკეთესო ბარების ჩამონათვალში Black Dog Bar-ი არ მოხვდა. აქებენ ბარის კრეატიულობას, კომფორტს, მომსახურებას და რაც მთავარია, სამზარეულოს.
კარგი, კრეატიულობაზე არ ვდავობ - ჯერ ეს ერთი, როგორც „სათაურიდან“ ჩანს, ბარში ძაღლთან ერთად გიშვებენ. მეორე, საღამოობით (განსაკუთრებით უქმე დღეებში), ბარმენი საკმაოდ მარტივ მაგრამ მართლაც სახალისო თამაშებს და კონკურსებს სთავაზობს ბარის სტუმრებს. მაგალითად, ზარის წკრიალს გაიგონებთ თუ არა, სასმელი შეგიძლიათ მოითხოვოთ უფასოდ. მესამე, მაგიდის თამაშების მოყვარულთათვის აქვთ მაგიდის ფეხბურთი. შეიძლება კრეატივში ჩაითვალოს ნათურებზე აბაჟურის ნაცვლად შემოხვეული გაზეთის ფურცლებიც, რომლებიც საკმაოდ სასიამოვნო ყვითელი შუქით ანათებს იქაურობას.
გარკვეული კრეატივია მენიუშიც -  ყველით დატენილ წიწაკას თუ შეუკვეთავთ, ოთხი ცალიდან ზოგი ცხარე შეგხვდებათ და ზოგიც ტკბილი - ასეა ჩაფიქრებული. მაგრამ, სამწუხაროდ, აქ მთავრდება მენიუს მთელი კრეატიულობა. არა, ცუდი არაა, არც ბურგერი და არც ბურიტო. მაგრამ, სხვადასხვა ჟურნალებში გასაწერი და საქებიც არაა ნამდვილად. ტიპურად თბილისურია ბურგერი, ზედმეტად გამომშრალი კატლეტით და  პამიდვრის ერთი ნაჭერით. ასეთივე მშრალი ქათმის ფილეა გახვეული სომხურ ლავაშში ბოსტნეულთან ერთად, რომელსაც მექსიკური ბურიტო ალბათ მარტო იმიტომ ქვია, რომ რამდენიმე ლობიოს მარცალია სოუსში - არც მექსიკური სიცხარე, არც სუნელების არომატი, მექსიკაში ასე პოპულარული ცოცხალი ქინძიც კი არ არის.
არ მომეწონა ასევე ნაქები და ლამის ცამდე აყვანილი გაფილტრული ლუდიც, რომელსაც მომკალით და აშკარად პარფიუმერული არომატი დასდევს. სხვათა შორის, ბოლო პერიოდში იგივე საპნის არომატი ქონდა რამდენიმე სხვა ბარშიც საქართველოში გამოხდილ ლუდს, როგორც ჩანს ლუდის ფხვნილია შემოტანილი ასეთი. მოკლედ, ლუდს თუ მოითხოვთ, გაუფილტრავი შეუკვეთეთ, გაფილტრულს ბევრად ჯობია.
რაც შეეხება მომსახურებას, მართლა კარგია: სწრაფი, თავაზიანი და ღიმილიანი.
ახლა კომფორტი: აქ კომფორტი არაა. ერთ ციდა ოთახში, სამიოდე მაგიდასთან ორადორი ზურგიანი სკამი დგას. ზურგი ოდნავ მაინც თუ გაწუხებთ, ეს თქვენი ბარი არ არის. აღარ ვლაპარაკობ იმაზე, რომ ის უზურგო ტაბურეტიც ლამის მაგიდის სიმაღლე და შესაბამისად, ძალიან მოუხერხებელი დასაჯდომია. საუკეთესო ვარიანტია, ჩამოჯდეთ ბართან, შეუკვეთოთ ყველით დატენილი წიწაკა ან ნაჩოსი და დალიოთ ლუდი, ოღონდ გაუფილტრავი, იხალისოთ ბარმენთან ერთად და მიიღოთ მონაწილეობა საყოველთაო მხიარულებაში - Black Dog Bar-ში ყოველთვის ხალხმრავლობაა. ჰო, და ფასებია აქ კიდევ სასიამოვნოდ დაბალი. 

სამზარეულო « «
მომსახურება « « « «
კომფორტი    « « «
ფასები          

მისამართი: თბილისი, ლადო ასათიანის 33

Comments

Popular posts from this blog

„მეგრული სახლი“ მშრალ ხიდთან

ოდესღაც ერთმა გამოცდილმა და ჭკვიანმა დიასახლისმა მირჩია: სამზარეულოს კომბაინს ნუ იყიდი, ჯობია დაფიქრდე რა გჭირდება ყველაზე მეტად და იგივე ფასად ის იყიდო ყველაზე კარგიო. ათას სხვადასხვა დანიშნულებას მორგებულ კომბაინს არასდროს ექნება კარგი მიქსერის, კარგი ჩოპერის ან თუნდაც ბლენდერის ყველა ფუნქცია. რესტორანიც ზუსტად ასეა: როცა ერთი მიმართულებით მუშაობს, უმეტესად ყველაფერი კარგია. ათას სამზარეულოზე მორგებულს კი აღარაფერი აქვს გამორჩეულად კარგი. აი, სწორედ ასეთია „მეგრული სახლიც“. არ მეგულება ადამიანი, რომელსაც „მეგრულ სახლში“ დაპატიჟებ და იქ მექსიკური კარტოფილის, ბერძნული სალათის, ისპანახი სუპის, პარმეზანიანი ქათმის ან 90-იანი წლებიდან შემორჩენილი მაიონეზში ჩაბუჟბუჟებული ხბოს ხორცის სალათის საჭმელად წამოვა. აღარ ვლაპარაკობ იტალიურ ყავაზე (ასე არეკლამებენ ყავას რესტორნის გვერდზე) და ბელგიურ ვაფლზე ნაყინით. „მეგრული სახლის“ ხსენებაზე თვალწინ გიდგება თბილი, სასიამოვნო, ოჯახური ატმოსფერო ბუხრის არომატითა და ხის ტაბლებით, სულგუნჩაჭიპჭიპებული ელარჯი კამეჩის მაწვნითა და არომატული გებჟალი...

ტერასა მტკვარზე

ამ ავადმოსახსენიებელ რუსებს ერთი გამოთქმა აქვთ კარგი: Дурная голова ногам покоя не дает - ო და ჩვენც ავტყდით და ზაფხულის ხვატში ყავის ქალაქგარეთ დალევა მოვინდომეთ. ხან ყველამ ვერ მოიცალა, ხან მანქანას არ ეცალა, ხან ადგილზე ვერ შევთანხმდით და ისე მოხდა, რომ ჩვენი დიდხანსნაგეგმი და მრავალჯერ გადადებული მოგზაურობის დღეს მსუბუქად ნაწვიმარი დაემთხვა. იხტიბარი არ გავიტეხეთ და ამინდიდან გამომდინარე, მცხეთას მივაშურეთ. ხინკალ-ქაბაბი არ გვინდოდა, მოგეხსენებათ წვიმისდამიუხედავად მაინც ზაფხული იყო და მაინც ცხელოდა, სამაგიეროდ გვინდოდა რამე ახალი, სადაც არ ვყოფილვართ, თან სიმწვანე და ბუნება, თან დესერტზე და ყავასთან მშვიდად საუბარი და...  ალბათ აქ უკვე ხვდებით ლამის „შეუსრულებელი მისია 4“-ს რომ შევეჭიდეთ. ასე იყო თუ ისე, გამახსენდა რომ ბოლო პერიოდში ჩემი რამდენიმე ფეისბუქელი „სელებრითი ფრენდი“ რამდენჯერმე დაჩექინდა მცხეთის (სინამდვილეში ზაჰესის) განახლებულ „ტერასაზე“, სადაც ულამაზეს ხედებს და ლაუნჯს გვპირდებოდნენ თანამედროვე ევროპული სამზარეულოთი, უგემრიელესი კოქტეილებით და საღამოს...

„ვეფხი და მოყმე“ - იქნება ვეფხვის დედაი ჩემზე მწარედა სტირისა

დაცდილი მაქვს, ოდესმე ვინმეზე რამე ცუდი დაუმსახურებლად თუ მითქვამს ან მიფიქრია, უკან დამბრუნებია... არ ვიყავი ნამყოფი, მაგრამ რამდენჯერაც ჩავუვლიდი, სანაპიროზე, „ვეფხის და მოყმის“ ობელლისკის მოპირდაპირე მხარეს, გაგარინის აღმართზე, უტროტუარო, მისასვლელად მოუხერხებელ, მანქანის გასაჩერებლად მიუდგომელ და გაგანია საცობებით გადატვირთულ ადგილას ამაყად აღმართულ, არც მეტი არც ნაკლები, ოთხსართულიან რესტორანს, რომელიც შენობის თანამედროვე, ევროპული არქიტექტრურისთვის და კლასიკური ტიპისთვის სრულიად შეუფერებელ და აშკარად ადგილმდებარეობას მისადაგებულ სახელწოდებას - „ვეფხ და მოყმეს“ ატარებდა, იმდენი ვფიქრობდი: ღმერთო, რამდენი ზედმეტი ფული, უაზრო ამბიციები და ცოტა ტვინი უნდა გქონდეს, ასეთ შეუფერებელ ადგილას, რომ მოგების და ხეირის ნახვის იმედით, ამხელა რესტორანი ააშენო-მეთქი. ჰოდა, როგორც უკვე გითხარით, ჩემი უსამართლო ფიქრებისთვის მალევე დავისაჯე და განგების ნებით, ძველით ახალი წლის ღამეს, წინასწარ შეკვეთილ სუფრაზე „ვეფხისა და მოყმის“ ე.წ ვეროპულ დარბაზში ამოვყავი თავი. რა დამხვდა? სუფთა, ე...